Θα είμαι ήρεμος και πολιτισμένος, συναισθηματικά αποστασιοποιημένος. Θα εκφράσω κάτι άλλο από τον ψυχισμό μου, ας πούμε αυτό που έβλεπα σε άλλους ανθρώπους που βρίσκονταν στη συναυλία. Διότι αναρωτιόμουν «είμαι μόνο εγώ σε έκσταση ή όλοι εδώ μέσα;». Και μην παρεξηγούμαστε, δεν είχα πάρει τίποτα εκείνο το βράδυ. Ok, εγώ δικαιολογημένα ένιωθα σε άλλο κόσμο, τον τελευταίο καιρό συμβαίνουν στο περιβάλλον μου πολλά –που δεν ενδιαφέρουν βεβαίως κανέναν-. Προσπαθώ απλά να δώσω μια εξήγηση για αυτό που είδα και έζησα.
Στο ποτό όλων όσοι βρίσκονταν μέσα στο χώρο του Principal, κατά τη διάρκεια και μετά τη συναυλία των dEUS ως δια μαγείας είχε πέσει κάποιο αόρατο χάπι αγάπης. Αδιανόητο να συμβαίνουν τέτοια πράγματα. Χαμόγελα που γρήγορα γίνονται κούνημα των ώμων, των χεριών, μετά όλο το υπόλοιπο σώμα κινείται μπρος – πίσω, μετά παντού και το μαζικά οργανωμένο χάος έχει ξεκινήσει και δεν έχει σταματημό.
Κοιτούσε κανείς τη μπάντα; Όλοι ουρλιάζαμε τους στίχους, ουρλιάζαμε μετά το πέρας του κάθε τραγουδιού, σπρωχνόμασταν με μανεία χωρίς να ενοχλούμε και να δερνόμαστε, πηδούσαμε όσο πιο ψηλά μπορούσαμε αγκαλιασμένοι με γνωστούς, φίλους και αγνώστους. Και μετά το τέλος, το ίδιο. Με σκόρπιες μουσικές από νέες και παλιές μπάντες.
Οι Deus έδωσαν τη συναυλία της ζωής τους για όλους εμάς. Τις επόμενες μέρες στην Αθήνα είμαι σίγουρος ότι το επανέλαβαν. Αλλά πρέπει να μιλάω πάντα και μόνο γι’ αυτά που γνωρίζω. Γι’ αυτό και στη Θεσ/νίκη η νύχτα ήταν παράξενη για όλους. Μαγική.
Bad Timing κατά dEUS, αλλά μάλλον ο καλύτερος συγχρονισμός. Και 7 Days, 7 Weeks, Stop- Start Nature, What We Talk About και Instant Street, Put The Freaks Up Front, Suds & Soda φυσικά, Little Arithmetics, Worst Case Scenario και νέα και παλιά και πρωτάκουστα και άλλα πολλά σε δυο σχεδόν ώρες. Παιγμένα τέλεια, ακραία και εκκωφαντικά, σε έναν χώρο που δημιουργούσε λίγη ηχώ αλλά δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα για κανέναν.
Κάπως έτσι τους θυμόμουν τους Βέλγους. Στο Rockwave σταμάτησαν τη συναυλία μέχρι να κάνει κάποιος bungee jumping. Και στη Θεσσαλονίκη (το 1999 ήταν;) ένας από αυτούς έπαιζε με πατερίτσα και ο μικρούλης μετέπειτα frontman των Millionaire φορούσε κράνος. Την Πέμπτη δεν εξώκοιλαν τόσο αυτοί όσο εμείς. Αδιανότητο πραγματικά. Συναυλία που πλέον μας έχει σημαδέψει.
