Photos: Olga K.
Εκείνη την Κυριακή τα ρολόγια δεν ήταν τα μόνα που γύρισαν πίσω στο χρόνο. Ολόκληρο το Golden Gate Park έμοιαζε να κινείται στους ρυθμούς του καλοκαιριού της αγάπης του ’67. Για μια και μοναδική ημέρα όσοι παραβρέθηκαν στο πανέμορφο πάρκο του Σαν Φρανσίσκο έζησαν μια απίστευτη εμπειρία, όπου δεν υπήρχε τίποτε άλλο παρά μόνο ήλιος, γλυκές μουσικές και ένα ειρηνικό πνεύμα να πλανιέται στον αέρα (μαζί με τα διάφορα «αρωματικά» καπνά).
Το φεστιβάλ ήταν αφιερωμένο στον Chet Helms, τον άνθρωπο-κλειδί της χίπικης σκηνής του Σαν Φρανσίσκο, ο οποίος απεβίωσε 4 μήνες πριν. Για όσους δεν γνωρίζουν, ο Τσετ υπήρξε η ψυχή της και ιδρυτικό μέλος της ομάδας των Family Dog, οι οποίοι μαζί με τον Bill Graham ήταν η κινητήρια δύναμη διοργάνωσης συναυλιών στην Βόρεια Καλιφόρνια. Στον αντίποδα του κερδοσκόπου Graham, ο Helms έβλεπε τις συναυλίες σαν χώρο συνάθροισης ομοϊδεατών και περισσότερο από όλους κατανοούσε τη δύναμη της μουσικής να φέρνει κοντά τους ανθρώπους. Τη στιγμή που ο Graham τσέπωνε χιλιάδες δολάρια από τις συναυλίες του Fillmore, ο Helms οργάνωνε δωρεάν συναυλίες σε πάρκα και το Avalon Ballroom. Ο Τσετ είναι επίσης ο άνθρωπος που «ανακάλυψε» την Janis Joplin και την παρέσυρε από το Τέξας στο Σαν Φρανσίσκο, κι αυτός που τη γνώρισε με τα μελλοντικά μέλη της μπάντας της (τα οποία, από ότι πήρε το αυτί μου πρόσφατα, ψάχνουν να βρουν καινούργια τραγουδίστρια μέσω ριάλιτι σόου – έλεος!).
Για να καταλάβετε για τι άνθρωπο μιλάμε, όταν έλαβε λογαριασμό $50.000 από το Δημαρχείο για την αστυνομική φύλαξη του εορταστικού φεστιβάλ για τα 30 χρόνια από το καλοκαίρι της αγάπης, τους απάντησε ότι δεν είχε φράγκο, αλλά μπορούσαν να κρατήσουν το σακάκι του αν ήθελαν! Ε λοιπόν ένα τέτοιο άνθρωπο δεν υπήρχε περίπτωση να μην πάω να τιμήσω, έστω και αν ήμουνα με λιγότερο από τρεις ώρες ύπνου και ακόμα ζαλισμένη από τις κραιπάλες των προηγούμενων δυο ημερών (ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Κώστα και την Liberty που με περιμάζεψαν από το ταξίδι). 
Δυστυχώς φτάσαμε λίγο αργούτσικα οπότε χάσαμε τους Charlatans, αλλά προλάβαμε τα τελευταία λεπτά του θρυλικού Country Joe McDonald, ο οποίος φαινόταν σε εκπληκτική φόρμα παρά το προχωρημένο της ηλικίας του (και έκανε και αστειάκια παρακαλώ). Οι Blue Cheer και ο παρανοϊκός τους μπασίστας ξεσήκωσαν τα μπαφωμένα πλήθη και τελείωσαν το σετ τους με (τι άλλο;) το ‘Ain’t No Cure For The Summertime Blues’. Οι Jefferson Starship με ανατρίχιασαν με το ‘White Rabbit’. Δεν είμαι σίγουρη ποια ήταν η τραγουδίστρια (φαινόταν πολύ μικρή σε ηλικία για να ήταν μέρος της τότε σκηνής), αλλά η φωνή της ήταν ανατριχιαστικά ίδια με της Grace Slick. Ο Paul Kantner φάνηκε ιδιαίτερα χαρούμενος που έπαιζε σε αυτό το δωρεάν (σε περίπτωση που ξέχασα να σας το πω) event, μιας και είναι θερμός υποστηρικτής των δωρεάν συναυλιών σε πάρκα. 
Οι Canned Heat ήταν πάρα πολύ καλοί, παίζοντας κλασσικά κομμάτια όπως το ‘On The Road Again’ και το ‘Let’s Work Together’. Οι Quicksilver Messenger Service ήταν λίγο απ’ όλα με τον Joli Valente (γιος του Dino Valente) στα φωνητικά και τον Mario Cipollina στο μπάσο (αδερφό του κιθαρίστα John Cipollina). Ο Jorge Santana (ο αδερφός του Carlos) καλός κιθαρίστας, αλλά λίγο πιο υποτονικός από τον αδερφό του. Απόντες οι Sammy Hagar (θα ξεχάστηκε πουθενά με τίποτα τεκίλες) και Eric Burdon (αν είχα κι εγώ βίλα στο Palm Springs σιγά μην την άφηνα).
Πολλά jam, πολλοί ανακατεμένοι μουσικοί και ένα γενικότερο αίσθημα απόλυτης ελευθερίας που δύσκολα περιγράφεται με λόγια. Αν ξάπλωνες στο χορτάρι κάτω από τον ήλιο και έκλεινες τα μάτια σου, νόμιζες ότι ανοίγοντάς τα θα έβλεπες τη Janis και τον Jerry Garcia δίπλα-δίπλα να σου χαμογελάνε. Πάντως τα άτομα που κυκλοφορούσαν ήταν ομολογουμένως πολύ πιο ενδιαφέροντα από τις ίδιες τις μπάντες. Τρελαμένοι παππούδες και γιαγιάδες με πολύχρωμα μπλουζάκια, καναρινί σακάκια, Ινδικά καπέλα, κεντητά ρούχα, χωρίς ρούχα (είπαμε, σε χίπηδες αναφερόμαστε), τρελές αλογοουρές, αγκαλιά με σκυλιά, γατιά, πουλιά, μπόλικο incense και τα απαραίτητα εργαλεία της δουλειάς για το αγαπημένο τους χόρτο (το Σαν Φρανσίσκο είναι αρκετά ανεκτικό στο συγκεκριμένο θέμα). Τα πρώην παιδιά των λουλουδιών ξύπνησαν από τον λήθαργό τους, εκσυγχρονίστηκαν, κρέμασαν στο λαιμό ψηφιακές και βιντεοκάμερες και βγήκαν για να γιορτάσουν σε μια σχεδόν Διονυσιακή ατμόσφαιρα. Μπορεί να έχουν μεγαλώσει, τα μαλλιά τους να έχουν γκριζάρει, το μυαλό τους να υπολειτουργεί λόγω των καταχρήσεων εκείνης της εποχής, αλλά φαίνονται ακόμα να θέλουν έναν ειρηνικό κόσμο.
Διάφοροι παρουσιαστές ανέβηκαν στη σκηνή να προλογίσουν τις μπάντες και να πουν δυο λόγια για τον φίλο τους. Ένας από αυτούς ήταν και ο Wavy Gravy (μορφή εκείνης τη εποχής, αλλά και της σημερινής – αν τον δείτε σε φωτογραφία θα καταλάβετε τι εννοώ) ο οποίος βγήκε στη σκηνή να τζαμάρει με τους Jefferson Starship με το πλαστικό του ψάρι (!) και να πει δυο λόγια για τον καλό του φίλο: ‘Πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια συναντήθηκαν τόσοι γνωστοί στον ίδιο χώρο...ο Τσετ θα ήταν πολύ ευχαριστημένος που ήρθαν όλοι οι φίλοι και γνωστοί του να τον τιμήσουν. Είναι εδώ και η Mountain Girl (η γυναίκα-μούσα του Jerry Garcia). Φέτος χάσαμε πολλούς αγαπημένους μας φίλους. Ανάμεσά τους και ο Τσετ. Φίλε μου σου εύχομαι να αναπαυθείς εκεί που βρίσκεσαι’. Ο λόγος του Gravy ήταν πάρα πολύ συγκινητικός και έμοιαζε σαν την αρχή του επιλόγου μιας γενιάς που σιγά-σιγά χάνεται. 
Δε θυμάμαι ποιος από τους καλλιτέχνες είπε ότι θα πρέπει να γίνεται μια τέτοια συνάθροιση πιο συχνά και όλοι χειροκρότησαν αυθόρμητα. Ναι όντως, θα ήταν πολύ ωραία και εύχομαι να μην μείνει στο στάδιο της ιδέας. Πάντως για όσους παρευρέθηκαν εκείνη την μέρα στο πάρκο, κάτι μαγικό συνέβη που είτε επαναληφθεί είτε όχι θα μείνει για πάντα στην καρδιά μας.
Και μια υστερόγραφη παράκληση: υπογράψτε την αίτηση για να μπει ο Chet Helms στο Rock And Roll Hall Of Fame.
