Photos: Γιάννης Χοστελίδης
«Με αφορμή την καινούρια τους δισκογραφική δουλειά οι ‘A-ha’ επισκέπτονται τη Θεσσαλονίκη». Για όποιον από εμάς κοιτάζει καχύποπτα την ηλικία των 30 να πλησιάζει αργά -αλλά βασανιστικά- ή κοιτάει πίσω του βλέποντας ότι την έχει ήδη προσπεράσει, η πληροφορία αυτή ακούστηκε σαν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να περπατήσουμε στη λεωφόρο των αναμνήσεων (που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι…). 
Με το όγδοο album στις αποσκευές τους οι A-ha ξεκίνησαν την εμφάνιση τους στο “PAOK Sports Arena” (στην ώρα τους, κάτι που το εκτιμούμε δεόντως) με το γήπεδο να είναι μεν γεμάτο αλλά σίγουρα όχι ασφυκτικά. Αρχικά η ποιότητα του ήχου τους απογοήτευσε, διορθώθηκε όμως μετά από τα πρώτα 2-3 τραγούδια, δίνοντας σε όλους την ευκαιρία να απολαύσουν την εκπληκτική φωνή του Morten Harket. Φανερά ντροπαλός για έναν τραγουδιστή με τόσα χρόνια πείρας (του πήρε τουλάχιστον ένα εικοσάλεπτο μέχρι να απευθυνθεί στο κοινό) άφησε τον Magne Furuholmen να κάνει τις αρχικές συστάσεις. Νωχελικός, με κινήσεις βγαλμένες από τα video clips και τις ζωντανές εμφανίσεις του παρελθόντος, έστειλε εμφανή ρίγη συγκίνησης κατά κύριο λόγο στις θαυμάστριές του, οι περισσότερες από τις οποίες έμοιαζαν να αναπολούν τα χρόνια που ήταν τρελά ερωτευμένες μαζί του.
Επιτυχίες από εκείνα τα χρόνια ακούσαμε, όπως επίσης και –αναμενόμενο ήταν- συνθέσεις από το φρέσκο “Analogue”. Κάποιες από τις τελευταίες εντυπωσίασαν, πάντα με γνώμονα το pop ύφος του συγκροτήματος, αλλά σίγουρα οι περισσότεροι περίμεναν τα greatest hits. Με ένα γεμάτο, καθαρό ήχο, στον οποίο είχαν εμφανή θέση εκτός από τα keyboards και οι ηλεκτρικές κιθάρες, τηρουμένων των αναλογιών της pop αισθητικής βέβαια, και με τον Morten να έχει ανάγει την τέχνη του φαλτσέτο σε επιστήμη, αποτέλεσαν σίγουρα μια αξιομνημόνευτη εμπειρία (ακόμα και για αμετανόητους rockers όπως αυτοπροσδιορίζεται ο υποφαινόμενος).
Το μόνο που έλειπε ήταν ο παλμός, αφ’ ενός γιατί τα περισσότερα τραγούδια είχαν κατευναστικά αισθαντική χροιά και αφ’ ετέρου γιατί η επιλογή του setlist με τη διαρκή εναλλαγή γρήγορου-μπαλάντας κατά κοινή ομολογία κούρασε. Φυσικά το highlight της βραδιάς δεν ήταν άλλο από το “Take on me”, λίγο πριν το encore... Μπράβο και στους υπεύθυνους της βραδιάς, αφού οργανωτικά ήταν όλα άψογα.
