Αν εκείνο το βράδυ της Κυριακής έκλεινες τα μάτια και φανταζόσουν ένα ασπρόμαυρο υπόγειο μπαρ γεμάτο καπνό στην Νέα Υόρκη, τότε προς στιγμήν ήσουν σίγουρος ότι αυτή η φωνή που έρχεται απ’τα ηχεία είναι η ίδια η Billie Holiday.
Δεν ήταν όμως. Και εντάξει πλέον είναι πασίγνωστο (η συναυλία έγινε sold-out σε μερικές ημέρες) πως η κοπέλα αυτή απ’την Αθήνα της Georgia έχει αυτή τη μοναδική φωνή, παρόλ’αυτά δεν δύναμαι να μην το επαναλάβω. Ας μην εκστασιαζόμαστε όμως υπέρ του δέοντος. Διότι ναι μεν η φωνή ραγίζει και τον τελευταίο ακροατή, η jazz όμως ούτε αναγεννάται αλλά ούτε και επαναπροσδιορίζεται με τέτοιες παρουσίες.
Η Madeleine έχει ένα θεϊκό όσο και καταραμένο δώρο. Ξέρει όμως και το χειρίζεται περίφημα. Διασκευάζει το “Dance me to the end of love” του Leonard, προσθέτει λίγο Dylan, λίγο Bessie Smith, Billie Holiday αλλά εκεί που απογειώθηκε ήταν στο “Between the Bars” του Elliott Smith, με μία εκτέλεση που προσωπικά με ξετρέλλανε. Πραγματικά ένα ζωντανό φαινόμενο.
