Έχοντας προηγηθεί η αθηναϊκή ανταπόκριση για τον Ian Brown, δεν μπορεί παρά αυτή της Θεσσαλονίκης να λειτουργήσει συμπληρωματικά. Αν δίναμε μόνο τίτλους, τα ίδια θα παρουσιάζαμε: διάρκεια, vibes, play list, συμπεριφορά, παρελθόν και παρόν. Θέλοντας όμως πάντα να λειτουργώ περισσότερο με το συναίσθημα, έχω να προσθέσω τα παρακάτω.
Ποτέ δεν ήμουν θαυμαστής των Stone Roses. Βεβαίως ο πρώτος τους δίσκος είναι σοκαριστικός, αλλά αυτή η γνώση έγινε ενσυνείδητη όταν άκουσα τη φωνή του Brown στους δυο –κατά τη γνώμη μου αριστουργηματικούς- δίσκους των UNKLE. Η εικόνα, η φωνή και συνολικά η φυσιογνωμία του ευθύς αναβαθμίστηκε, ας είναι καλά ο Dj Shadow και ο James Lavelle. Καλώς ή κακώς, οι εικόνες των διάσημων καλλιτεχνών πλάθονται από συγκυρίες και προσωπικές υποθέσεις.
Τον Ιούλιο στο –εκπληκτικό- Exit Festival της Σερβίας, είδα τον Brown πάρα πολύ κεφάτο, με μια φόρμα και τις χαρακτηριστικές του φιγούρες και μπροστά του 30000 κόσμο να ουρλιάζει από ενθουσιασμό. Το περιβάλλον ήταν ιδανικό για να συμπαθήσεις τουλάχιστον τον ιδιόμορφο και γεμάτο παραξενιές Βρετανό. Είναι γιατί ενώ στην αρχική της προσωπικής του καριέρας αποκήρυσσε το παρελθόν του, ήρθε κάποια στιγμή που αυτός ο σνομπισμός εγκαταλείφθηκε. Όπως έκαναν ο Morrissey και ο Cave, έτσι έκανε και ο Ian Brown. Διαφημιστικό τρικ ή απλά δίνεις στον κόσμο αυτό που θέλει. Και ιδού το «I Wanna Be Adored» μπροστά μας. Παρόμοια εικόνα και επί Ελληνικού εδάφους τις νύχτες Παρασκευής και Σαββάτου. Και για λεπτομέρειες, ανατρέξτε στο πληρέστατο άρθρο του Μάνου Μπούρα.
Μια τελευταία παρατήρηση. Τον Ιούλιο πήγα στο Exit έχοντας πληρώσει εισιτήριο για την κάθε ημέρα. Ήμουν δηλαδή ίδιος με χιλιάδες που τρέχουν από σκηνή σε σκηνή και από καλλιτέχνη σε καλλιτέχνη με ατέρμονη λαχτάρα για το κάθε δευτερόλεπτο. Με την ίδια αυτή λαχτάρα περίμενα και τον Ian Brown και ίσως γι’ αυτό ήμουν ενθουσιασμένος πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το πέρας της συναυλίας. Την Παρασκευή, ως ανταποκριτής του Avopolis και έχοντας σαφώς «γλιτώσει» 30 Ευρώ, αντιμετώπιζα τις καταστάσεις με ψυχραιμία, ίσως ακαταδεξία.
Τα παραπάνω είναι πιθανόν η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Ναι μεν, αλλά. Ή αν θέλετε μεν, αλλά ναι.
