Αυτό που ζήσαμε στο Πεδίον του Άρεως ήταν απίστευτo! Ο χώρος κατακλύστηκε από τους αμετανόητους ομπρελοφόρους, οι οποίοι αρνούνταν πεισματικά να φύγουν, παρά τα καρεκλοπόδαρα. Η υπομονή ανταμείφθηκε, τα σύννεφα έκοψαν την πλάκα και χάρη στην άριστη διοργάνωση, το φεστιβάλ άρχισε με τους καλύτερους οιωνούς.
Ο Γιάννης Αγγελάκας παρέα με τον τσελίστα Νίκο Βελιώτη φρόντισαν να μας βουτήξουν εξ αρχής στα καταθλιπτικά. Με την βοήθεια μιας εξαιρετικής ομάδας εγχόρδων, παρουσίασαν τα κομμάτια του δίσκου τους Οι Ανάσες Των Λύκων. Η μετάλλαξη του Αγγελάκα είναι κάτι παραπάνω από ενδιαφέρουσα και άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Παρά την όποια αλλαγή, πάντως, νιώσαμε τα γνώριμα συναισθήματα του παρελθόντος και τις Τρύπες να αιωρούνται σαν φαντάσματα πάνω από τον συννεφιασμένο ουρανό. Ο θλιμμένος ήχος τους και η υψηλή ποιότητα ενορχήστρωσης και συνθέσεων ενσωματώθηκαν με απόλυτη επιτυχία στο περιβάλλον, αφήνοντας ικανοποιημένους ακόμη και τους πιο παλιούς φαν του Αγγελάκα. Παραμένει ένα «κεφάλι γεμάτο χρυάφι», αυτό είναι το μόνο βέβαιο…
Σειρά είχαν οι Mogwai, που έτυχαν επίσης ένθερμης υποδοχής. Οι Σκοτσέζοι post-rockers ήταν σε μεγάλη φόρμα και με ιδιαίτερη διάθεση (όχι απέναντι στο μικρόφωνο, πάντως!). Ο κόσμος πύκνωσε μπροστά από τη σκηνή και απόλαυσε ένα υπέροχο σετ με κομμάτια από τον τελευταίο δίσκο τους αλλά και κάποιες εκπλήξεις (όπως, πχ. το Summer, που μας χρωστούσαν εδώ και καιρό…). Μας ανάγκασαν να αφεθούμε στη μαγεία τους και να κλείσουμε πολλές φορές τα μάτια. Ο ήχος ήταν πολύ δυνατός αν και πολύ καθαρότερος από άλλες φορές, με αποτέλεσμα να μπορούμε να ξεχωρίσουμε τις μελωδίες και τα όργανα ένα προς ένα. Φρόντισαν να κάνουν ενδιαφέρουσες «ανταλλαγές» οργάνων επί σκηνής, ακούσαμε κομμάτια με δύο μπάσα ή με τρεις κιθάρες και καθόλου μπάσο και το πιάνο είχε κυρίαρχη θέση όσο ποτέ άλλοτε. Μερικά από τα κομμάτια του σετ αλλά και του δυναμικού encore ήταν τα Helicon 2, Summer, Like Heroid, Tracy, Two Rights Make One Wrong. Ex-Cowboy κλπ. Και, φυσικά, το Mogwai Fear Of Satan, στο οποίο έκαναν το καυστικό λογοπαίγνιο, αφαιρώντας τη λέξη “satan” και προσθέτοντας ένα ακόμη πιο επικίνδυνο συνώνυμο: την λέξη “Capitalism”…
Παρά την επιμονή μας, δεν ακούσαμε το X’mas Steps. Αλλά, θεωρώ ότι ήταν όλα τόσο καλά, που θα ήταν μάταιο να διαμαρτυρηθούμε…
