385000 επισκέπτες σε 7 ημέρες, μια τεράστια –για την ακρίβεια η μεγαλύτερη– καρδιά σχηματισμένη από 3000 θεατές, 170 ξένα συγκροτήματα από 50 χώρες (+ 450 Ουγγρικά), 62 σκηνές με 200 προγράμματα την ημέρα. Αυτοί είναι μόνο αριθμοί, αλλά αν κάποιος δεν έχει ζήσει κάτι, βοηθούν ώστε να πάρει μια εικόνα. Ποιος γνωρίζει το Sziget Festival; Όχι και πολλοί Έλληνες υποθέτω, ούτε κι εγώ μέχρι πρότινως. Αν δεν ήταν η εμμονή παρακολούθησης συναυλιών των προσωπικών ηρώων Underworld, δε θα γράφονταν αυτές οι γραμμές. Αρχές Ιουλίου πραγματοποιήθηκε το –εκπληκτικό– Exit Festival στη Σερβία, στο Novi Sad. Εκεί πρωτοείδα τους Underworld. Όντας σοκαρισμένος και από τα δυο –φεστιβάλ και Underworld– και νιώθοντας ανήμπορος να παρακολουθήσω ξανά συναυλία (ή και φεστιβάλ...) με ένα μόνο συγκρότημα, εγένετο Sziget, στο τεράστιο, επίπεδο νησί Hajógyári του Δούναβη, στα βοριοδυτικά της Βουδαπέστης. Θα μου πείτε, γιατί επανέρχεσαι σχεδόν ένα μήνα μετά. Εκείνες τις μέρες, όλη η Ελλάδα ήταν σε αργία λόγω της κοίμησης της Θεοτόκου, οπότε η ανταπόκριση αμέσως αδύνατη. Και τώρα που οι ρυθμοί επανήλθαν και τα συναισθήματα «πάγωσαν», η αντιμετώπιση ενός τόσο μεγάλου κοινωνικού γεγονότος είναι πιο δίκαιη.
Η διοργάνωση φαινόταν αρχικά άψογη, αλλά να μη ξεχνάμε πως είμαστε Έλληνες και τα πάντα γύρω από το θέμα αυτό μας εντυπωσιάζουν. Αντικειμενικά όμως το στήσιμο και η πραγμάτωση ήταν όντως άψογα, οι παροχές δε ανεξάντλητες. Τα καταστήματα ενδυμάτων και υποδημάτων πολλά. Τα εστιατόρια εκατοντάδες και οι επιλογές αστείρευτες. Μπαρ έβρισκες παντού και οι ουρές ήταν μηδαμινές, πωλούσαν δε οποιοδήποτε ποτό σε εξευτελιστικές τιμές (1 ευρώ η μπύρα και το κρασί, 2 ευρώ τα υπόλοιπα αλκοολούχα). Υπήρχαν ακόμα σούπερ μάρκετ, χημικές και κανονικές τουαλέτες και ντουζ. Τέλος εκατοντάδες περίπτερα με projects από διεθνείς και αυτόχθονες οργανισμούς. Και βέβαια, επιτρεπόταν η κατασκήνωση. Η τεράστια έκταση του νησιού βοηθούσε στην εύρεση γαλήνιου χώρου κάτω από χιλιάδες δέντρα. Στο άλλο άκρο, υπήρχε δυνατότητα εύρεσης χώρου χαοτικά θορυβώδους και πυκνοδομημένου. Τα πάντα εξαρτώνταν από την ιδιοσυγκρασία του κάθε κατασκηνωτή. Οι περισσότεροι βεβαίως έστηναν τη σκηνή τους κοντά στους χώρους συναυλιών και θεαμάτων γενικότερα, για να μη χρειάζεται να περπατούν αρκετά χιλιόμετρα. Η λογική απλή: δεν ενοχλούνταν επειδή δεν κοιμόντουσαν παρά μόνο λίγες ώρες το πρωί, όταν το φεστιβάλ σταματούσε. Η πολυεθνικότητα ήταν διάχυτη και η εισροή του δυτικού πολιτισμού «βίαιη». Τα πάντα ήταν φτηνά, η ανοχή τεράστια, έτσι και η εικόνες παρακμής από αλκοόλ και ναρκωτικά αρκετές, ενώ η μυρωδιά από κάτουρο, χόρτο και μπύρα ήταν ορισμένες φορές αποπνικτική και αυτό που μάθαμε καλά είναι «πρόσεχε μόνο τον εαυτό σου». Αυτή όμως ήταν η πρώτη εικόνα και ασφαλώς μια ανίσχυρη μειονότητα. Και αυτές οι τελικά αξέχαστες μέρες για πόσο; Εκατό ευρώ για όλες τις 7 μέρες, ή 20 ευρώ την ημέρα. Χωρίς σχόλια...
Και ερχόμαστε στο καθεαυτό φεστιβάλ. Οι μουσικές σκηνές ήταν 12: Main Stage, Party Arena, World Music, Wan2, Hammerworld, Roma Tent, Blues, Afro – Latin, Bahia, Siemens, Pesti Est, Open Air. Υπήρξαν κάποιες από αυτές τις σκηνές που δεν παρακολουθήσαμε γιατί αυτό θα απαιτούσε υπεράνθρωπες δυνάμεις. Το πρόγραμμα ξεκινούσε στις 16:30 και τελείωνε ξημερώματα. Μαζί με τις συναυλίες, υπήρχαν και οι εκατοντάδες παράλληλες εκδηλώσεις. Η «υπερχύληση» των 200 εκδηλώσεων ανά ημέρα δημιούργησε πολλά διλήμματα. Μέρα με τη μέρα και μετά από ασταμάτητες βόλτες στο νησί καταλάβαμε πως ότι και να προτιμούσαμε θα είμασταν κερδισμένοι.
Αφιχθήκαμε στη Βουδαπέστη με μια μέρα καθυστέρηση, εξαιτίας των γεμάτων πτήσεων. Το πρόγραμμά μας επίσης απαιτούσε αποχώρηση μια μέρα πριν το κλείσιμο, λόγω της άμεσης αναχώρησης για Κωνσταντινούπολη για το GP της Formula 1! Μικρές οι απώλειες, αφού οι Hives δεν ήταν στην κορυφή των προτιμήσεών μας, ενώ τους Morcheeba τους είδαμε παλιότερα και δεν εκστασιαστήκαμε.Η άφιξη συνέπεσε σχεδόν με την εμφάνιση της Natalie Imbruglia. Όμορφη κοπέλα, ωραία φωνή, τίποτα περισσότερο. Από εκείνη τη στιγμή και μετά καταλάβαμε πόσο σπουδαίο ρόλο διαδραματίζει το συναυλιακό κοινό. Όπως στο Exit, έτσι και στο Sziget, ο κόσμος τραβούσε την εκάστοτε (οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη) μπάντα στο όριο της απόδοσής της.
Οι βόλτες ξεκίνησαν, λίγο διστακτικά λόγω της έλλειψης προσανατολισμού στο χαοτικά μεγάλο χώρο. Πέρασμα από τους Ούγγρους Anima Sound System, πολύ προσεγμένη μπάντα με δυνατό hip-hop ήχο και ψήγματα ανατολής. Λίγο πιο πέρα, σε μια σκηνή οι μπάντες έπαιζαν «υποχρεωμένες» να χρησιμοποιούν μόνο δυο λέξεις στα τραγούδια τους, «Hare Krisna», εις ένδειξη λατρείας της ινδικής αυτής θεότητας. Ενδιαφέρον και αστείο project, αφού εκείνες τις 5 μέρες ακούσαμε Hare Krisna hip hop, Hare Krisna metal, Hare Krisna reggae, Hare Krisna rock… Την τελευταία μέρα μάλιστα η παρουσία μας συνοδεύτηκε από διάλεξη για τη χορτοφαγία και δωρεάν πικάντικη πατατόσουπα...
Πίσω στη Main Stage για τους Underworld. Θα θέλαμε να προλάβουμε τους θρύλους της σχολικής μου ηλικίας Accept και τον Udo να φωνάζει «Balls to the wall man», αλλά έπαιζαν την ίδια ώρα και το παιχνίδι ήταν χαμένο... Αδυνατώ να είμαι αντικειμενικός για τους Underworld διότι τους θεωρώ την απόλυτη ηλεκτρονική μπάντα των τελευταίων 13 χρόνων (από το Dubnobass του 1993). Τους είδαμε στο Exit Festival και μείναμε άφωνοι. Και στο Sziget άφωνοι για δεύτερη φορά. Έχοντας ως τρίτο μέλος τον Darren Price, ήταν και πάλι (μετά τη φυγή του Darren Emerson) δεμένοι και ο ήχος τους οκοκληρωμένος, άγριος αλλά και οριακά μελωδικός. Δε συνίσταται σε κάποιον να τους παρακολουθήσει υπό επήρεια διαφόρων ουσιών, γιατί ο ήχος τους ζωντανά είναι τόσο περίπλοκος που απαιτεί απόλυτη αφοσίωση. Η βιντεοπροβολή ήταν μινιμαλιστική και παιχνιδιάρικη, ενώ ο Karl Hyde ένας χαρισματικός performer που ζει για να τραγουδάει και να χορεύει μπροστά σε πενήντα χιλιάδες κόσμο ο οποίος ουρλιάζει επί δυο ώρες. Η δε θέση τους στο star system ανύπαρκτη, αφού εμφανίστηκαν χαλαροί για τις τελευταίες ρυθμίσεις και απλώς ξεκίνησαν το πρόγραμμά τους.
Γρήγορα όμως και με τους ήχους του Rez-Cowgirl ήρθε η έκρηξη. Ύστερα «crazy, crazy, crazy», «lager, lager, lager, lager», «mega mega white thing». Και το αποθεωτικό κλείσιμο με το Jumbo και «I need sugar, I need a little water of sugar».Μετάβαση στους International Noise Conspiracy σε μια κολασμένη από ζέστη και εκδηλώσεις Wan2 stage. Η παρουσία μας απλά διεκπεραιωτική. Μετά τους Underworld άντε να παρακολουθήσεις το υπόλοιπο φεστιβάλ. Η μπάντα ντυμένη στα κόκκινα παλεύει ακόμα για μια κοινωνία έξω από την παγκοσμιοποίηση. Ετεροχρονισμός, ειρωνία και ματαιότητα. Στο φεστιβάλ των γιγάντιων πολυεθνικών εταιριών...
Ανάπαυση αλλά μικρή, λόγω των περιηγήσεων στην πόλη. Η Βουδαπέστη είναι όμορφη, κλασική με τα παλιά κτίρια γύρω από το ποτάμι, αλλά γεμάτη χαμάμ (στα συν).
