Όταν η μουσική και η πολιτική εφάπτονται...
Ο Gilberto Gil είναι ένας πολύ ξεχωριστός καλλιτέχνης και άνθρωπος. Ανήκει σε εκείνη την κάστα των χαρισματικών μουσικών που ανοίγουν νέους δρόμους στην μουσική έκφραση και δημιουργία, η οικουμενικότητα της μουσικής του διαπερνάει τα γεωγραφικά σύνορα και τους λαούς. Ο βραζιλιάνος υπουργός πολιτισμού, γνωστός και ως ‘υπουργός της μουσικής’, μετά την περσινή του πρώτη επαφή με το αθηναϊκό κοινό στο Ηρώδειο, ανανέωσε φέτος το ραντεβού του με τους έλληνες μουσικόφιλους με δυο συναυλίες σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Ο Gilberto Gil βέβαια αδικείται από τον χαρακτηρισμό που του αποδίδουν μερικοί -αν και καλοπροαίρετα- ως υπουργός της μουσικής. Υπήρξε μουσικός πολύ προτού ασχοληθεί με τα κοινά της πατρίδας του, η πορεία του τα τελευταία 45 χρόνια τον καθιερώνει στους μύθους της βραζιλιάνικης μουσικής παράδοσης, ως τον εμπνευστή του tropicalismo, μιας μουσικής τεχνοτροπίας που κυριάρχησε από τότε στην βραζιλιάνικη μουσική σκηνή και συνεχίζει να αποτελεί πηγή έμπνευσης για πολλούς σημερινούς καλλιτέχνες. Είναι μαζί με τους Joao Gilberto, Antonio Carlos Jobim και Caetano Veloso οι ’πατριάρχες’ της βραζιλιάνικης μουσικής σκηνής που σήμερα ακούγεται σε όλο τον κόσμο.
Η χθεσινή συναυλία του 63χρονου Βραζιλιάνου είχε στο πλευρό του 2 πολύ καλούς οιωνούς: ένα σχετικά δροσερό βράδυ και ένα γεμάτο φεγγάρι να αποτελεί το ιδανικό πρελούδιο για την μουσική εμπειρία που επρόκειτο να βιώσουμε όσοι ανεβήκαμε στον Λυκαβηττό. Πέντε λεπτά πριν από τις 10 ανέβηκε στην σκηνή και δεν κατέβηκε παρά μετά από 2 ολόκληρες ώρες. Μαζί με την τετραμελή του ορχήστρα να τον συντροφεύει μας ξενάγησε στα ηχοτοπία της Βραζιλίας αλλά και της Λατινικής Αμερικής γενικότερα. Το πρώτο ενδιαφέρον στοιχείο που παρατήρησα ήταν ότι οι μουσικές εκτελέσεις των συνθέσεων που μας παρουσίασε είχαν εμπλουτιστεί από μουσικά όργανα της ευρύτερης λατινοαμερικάνικης μουσικής παράδοσης όπως το ακορντεόν το μαντολίνο και το μάντζο, χωρίς ωστόσο να αλλοιώνεται ο ‘βραζιλιάνικος’ χαρακτήρας των κομματιών. 
Τον πρώτο ρόλο βέβαια είχαν τα κρουστά που με το μπάσο του Gilberto Gil έδιναν απίστευτο ρυθμό και χρώμα στα τραγούδια του. Το δεύτερο εξίσου σημαντικό στοιχείο που έκανε την χθεσινή συναυλία μάλλον την καλύτερη που παρακολούθησα για φέτος είναι η αμεσότητα του βραζιλιάνου και η ταπεινότητά του μπροστά στο κοινό που ανταποκρίθηκε στο κάλέσμά του να τον απολαύσει από κοντά. Μια αμεσότητα που δεν ήταν ‘πλαστή’ και ‘δήθεν’ αλλά η αληθινή σχέση ενός τεράστιου καλλιτέχνη που ξεχνάει παντελώς την πολιτική του ιδιότητα πάνω στην σκηνή και διοχετεύει όλη του την ενέργεια στο κοινό του.
Η χαρισματική προσωπικότητα του βραζιλιάνου και το γεμάτο ταμπεραμέντο παίξιμό του συνοδευόμενο από τους Sergio Chiavazzoli, Gustavo di Dalva, Marcos Suzano και Cicero Assis δημιούργησαν ένα ιδανικό σετ 20 τραγουδιών δικών του αλλά και διασκευών με πολλές κορυφαίες στιγμές της καριέρας του, αλλά και με μια μοναδική διασκευή των πασίγνωστων ‘let it be’ και ‘no woman no cry’ σε bossa nova ρυθμούς να κλέβουν την παράσταση. Ο Gilberto Gil μας έδωσε να καταλάβουμε πως οι νόμοι της μουσικής και της καρδιάς συνυπάρχουν με αυτούς της πολιτικής δίχως να μολύνονται από το μικρόβιο της εξουσίας.
