Patti Smith

Ε, ναι λοιπόν, ανήκω στους «γραφικούς ξενέρωτους» που τη 13η Ιουλίου επέλεξαν να μη συμβαδίσουν με την εποχή τους και να ανηφορίσουν στο θέατρο του Λυκαβηττού. Προτού όμως με αφορίσετε επιτρέψτε μου να δικαιολογήσω την απόφασή μου αυτή και να «αφορίσω» με τη σειρά μου αρχικά όλους αυτούς τους καθηγητές Μαϊντανολογίας που και καλά είχαν μπει σε… δίλημμα – και που γενικότερα παίζουν κορώνα-γράμματα τις συναυλίες όταν αυτές συμπίπτουν με μοναδικό στόχο να μην χάσουν χειραψίες-παράσημα φίλων και γνωστών (όπως καταλαβαίνετε για αυτούς και το στρίψιμο του κέρματος ήταν σικέ… πήγαν White Stripes!). Έτσι για πρώτη φορά ίσως στα συναυλιακά δρώμενα έγινε ένα απίστευτο «ξεσκαρτάρισμα» κόσμου που ομολογώ ότι με ενθουσίασε από τα πρώτα λεπτά που μπήκα στο χώρο. Ήταν τουλάχιστον συγκινητική η θέα από παρέες 50ηδων που τα όνειρά τους είχαν εξαργυρωθεί σε μια ειλικρινή και τίμια στάση ζωής να διασκεδάζουν σα μικρά παιδιά μπροστά μας έχοντας όμως ταυτόχρονα συνειδητοποιήσει ότι τα ακίνδυνα οικουμενικά μηνύματα της Patti Smith έχουν, πλέον, γίνει λίγο γραφικά. Όμως στη βραδιά αυτή σημασία είχε η ΜΟΥΣΙΚΗ η ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ και… ο Tom Verlaine.

Ο Λυκαβηττός λοιπόν ήταν τόσο γεμάτος, ώστε το δροσερό καλοκαιρινό αεράκι να κυκλοφορεί ανενόχλητο ανάμεσα στον κόσμο, ο οποίος σε συνδυασμό με τη φωνή της Patti Smith και την διακριτική παρουσία του Tom Verlaine, που έπαιζε κιθάρα καθισμένος σε μια καρέκλα στο πίσω μέρος της σκηνής, δημιουργούσε μια απίστευτη ατμόσφαιρα, ιδανική για συναυλία ανταγωνιστική σαν εικόνα και μόνο προς οποιαδήποτε άλλη!



Λοιπόν η μπάντα της Patti Smith ήταν τρομερά ουσιαστική στο παίξιμό της, μετρημένη και ξεσηκωτική χωρίς καν να ιδρώσει. H ίδια όμως και ίδρωσε και… έφτυσε και απέδειξε πως θα είναι για πάντα ένα «αγρίμι» με ειλικρινείς και τίμιες προθέσεις, γεννημένη να τραγουδά και να απαγγέλλει στίχους με πάθος και απλότητα, προσηλωμένη στα όνειρα της σε ένα οικουμενικό πλαίσιο που δεν μπορεί παρά να είναι απαραίτητο για την κοινωνία σήμερα. Σε αυτό όμως ακριβώς το σημείο υπάρχουν και ορισμένες ενστάσεις που οφείλονται ακριβώς σε αυτό το χαρακτηριστικό της οικουμενικότητας και του ακίνδυνου πολιτικού μανιφέστου που λειτουργεί προς τέρψη μόνο αυτών των σφιγμένων 50ηδων που πήγαν στη συναυλία για να εξαργυρώσουν κι άλλο τις όποιες παρελθοντικές αντιστασιακές δράσεις τους, τις οποίες η ίδια η ζωή τους τις έχει αναιρέσει. Για περισσότερες πληροφορίες γύρω από το ευρύτερο θέμα ανατρέξτε σε ένα άρθρο του εικονοκλάστη στο παλιό καλό (;) Ποπ+Ροκ (τεύχος 249).

Τέλος από τα κομμάτια που παρέλασαν στο Λυκαβηττό εκείνο το βράδυ ήταν φυσικά τα ‘Dancing barefoot’, ‘People have the power’, ‘Because the night’, το ‘Gandhi’, το ‘Redondo beach’ και στο τέλος ένα παθιασμένο ‘Rock ‘n’ roll nigger’. Ο Tom Verlaine, όπως προανέφερα, αν και καθιστός στο πίσω μέρος της σκηνής έδινε το δικό του χρώμα στον ήχο και προκαλούσε το ενδιαφέρον με την αρμονικότητα των κινήσεων του και την αρχοντική ηρεμία του. Με λίγα λόγια -και για να μπω και στο πνεύμα της εποχής- η Patti Smith μάγκες παίζει καλή μπάλα ακόμα και σήμερα. Έχει καλούς… συμπαίχτες, προέρχεται από καλή ποδοσφαιρική σχολή και να είστε σίγουροι πως, όσο και αν γεράσει, καμία ομάδα της Σαουδικής Αραβίας δεν πρόκειται να την (εξ)αγοράσει. Θα παίζει πάντα εδώ μαζί μας κι ας μάχεται για την παραμονή της στην κατηγορία!