Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας έβρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
― Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα
δεν τό βρε και δεν τό πε ακόμα.
Από τους Μοιραίους του Κώστα Βάρναλη
Δεν ξέρω ποιος ευθύνεται για την χθεσινή ξεφτίλα. Δεν ξέρω κι ούτε θέλω να μάθω γιατί, ως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις, ο καθένας θα κοιτάξει να σκεπάσει τη δική του γούνα για να μην φανούν τα ράμματα της…
Δεν θέλω να μάθω ότι η Astra είχε λάβει συγκεκριμένες εντολές όσον αφορά τα μέτρα ασφαλείας κι ότι αυτές δεν τηρήθηκαν, με αποτέλεσμα το χθεσινό φιάσκο. Δεν θέλω να μάθω ότι ο Jack White είναι ένας γεροπαράξενος μπαμπαλής με ιδιοτροπίες περισσότερες από ό,τι οι δίσκοι που έχει πουλήσει. Δεν θέλω να μάθω ότι συνέβη ένας τραυματισμός μέλους της ομάδας των Stripes επειδή παίχτηκε κακή συνεννόηση όσον αφορά ποιος είναι επιφορτισμένος να κατεβάσει το πανό του συγκροτήματος πίσω από τη σκηνή. Θέλω να πιστεύω ότι ο άνθρωπος αυτός που διακομίστηκε στο νοσοκομείο είναι καλά και ειλικρινά νομίζω ότι αν συνέβαινε το ίδιο πράγμα στο δικό μου συγκρότημα θα ήμουν αρκετά ευαίσθητος ώστε να σταματήσω πάραυτα τη συναυλία. Πολλοί μπορούν να βγουν και να πουν ότι κι ο Iggy το ’96 έφαγε το μπουκάλι στο κεφάλι και συνέχισε να παίζει απτόητος, αλλά μην ξεχνάμε δυο πράγματα: καθένας μπορεί να είναι υπεύθυνος για τη δική του σωματική ακεραιότητα μόνο, μπορεί να πάρει την ευθύνη για τον εαυτό του και να πει ‘’είμαι καλά, συνεχίζω’’, αλλά προφανώς και καταλαβαίνω τους λόγους που ένας Jack White (κι όχι κάποιος τυχαίος μαλακοπίτουρας, ε;) σταματάει τη συναυλία από ενδιαφέρον για τον άνθρωπο του, το φίλο του, το γκόμενο του κ.ο.κ. 
Σε όλους όσοι αντιτάσσουν επιχειρήματα του στυλ ‘’είναι ροκ εν ρολ φίλε!’’, απλά τους κοιτάω με οίκτο και τους θέτω ένα ερώτημα στο οποίο καλό θα ήταν να απαντήσουν σιωπηλά από μέσα τους: Εσείς θα παίζατε σε μια σκηνή αν τα φώτα ήταν ετοιμόρροπα, τα σκηνικά κοντεύουν να ξεκολλήσουν και τα μεγάφωνα γλιστράνε; Θα παίζατε αν ξέρατε ότι ανά πάσα στιγμή κάποιος, εσείς ο ίδιος ή ένα μέλος της ομάδας σας μπορεί να βγάλει την νύχτα όχι στο ξενοδοχείο, αλλά στο κρεβάτι του νοσοκομείου;
Α, ρε βολεμένοι… Ξεχνάτε ότι εκεί (στην κατά τ’ άλλα μαλακισμένη Αμέρικα) δουλεύουν πολύ διαφορετικά και πολύ πιο μεθοδικά από ό,τι στην Ελλάδα, Ο Jack, ο Iggy κι ο κάθε μουσικός πριν από ‘’ροκάς’’ είναι πάνω από όλα άνθρωπος με ευαισθησίες (ίσως και υπερευαισθησίες ενίοτε, αλλά πρέπει να το σεβαστούμε αυτό), δεν έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν και προφανώς δεν τον ενδιαφέρει αν θα κατηγορηθεί για βουτυρομπεμπές, μπουχέσας κτλ από το γραφικό ελληνικό κοινό. Ορίστε και η επίσημη ανακοίνωση από το site της μπάντας: "Due to unsafe stage conditions, The White Stripes were forced to stop their performance 13 songs into their set at the Olympic Beach Volleyball Stadium in Athens, Greece. Heavy winds caused the trusses holding the lights to bend, risking collapse of the lighting and the stage itself. After two attempts to secure the trusses and stage, as well as a resulting injury to a valued crew member, The White Stripes were forced to stop their performance. We apologize to our Greek fans however, audience, crew and band safety are paramount to The White Stripes and never worth risking."
Εγώ, αν ήμουν στη θέση των Stripes, θα έβγαινα και θα έλεγα επίσης: ‘’Το συγκρότημα δεν πρόκειται να ξαναπατήσει το πόδι του στην Ελλάδα γιατί το ελληνικό κοινό είναι το χειρότερο που έχουμε δει ποτέ μας. Καταρχάς θεωρούμε ντροπή να έρθουν μόνο 4500 άτομα να μας δούνε τώρα που είμαστε στα ντουζένια μας. Ας το ξεπεράσουμε αυτό. Η αντίδραση του ελληνικού κοινού να αποκαλύψει το βαλκανικό του ταμπεραμέντο και την δεινότητα του στη ρίψη μπουκαλιών με άμμο μέσα (έτσι, «για να καταστρέψουμε τον εξοπλισμό της μπάντας και να πούμε ότι κάναμε την ‘επανάσταση’ μας και ‘τιμωρήσαμε’ τους κακούς Stripes») δεν μας επιτρέπει να δούμε ξανά τη χώρα σας, παρά μόνο ως μια γελοία κουκίδα στο χάρτη, ως μια γραφική χερσόνησο που δεν έχει αποφασίσει ακόμη προς τα πού εκτείνεται: προς την Ευρώπη ή προς την Αφρική; Δεν θέλουμε να ξαναέρθουμε γιατί, αν εξαιρέσουμε τις 5 πρώτες σειρές που γινόταν το έλα να δεις, στην υπόλοιπη συναυλία δεν κουνιόταν φύλλο. Δεν θα έρθουμε γιατί η πλειοψηφία του κόσμου περίμενε να παίξουμε το χιτακι μας και να φύγει. Μα καλά, τόσο κορόιδο είναι που πληρώνει 45 ευρώ για το Seven Nation Army; Δεν θέλουμε να δούμε την χώρα σας ούτε ζωγραφιστή γιατί ένας συνεργάτης της μπάντας που βρέθηκε μέσα στο πλήθος, κατά λάθος, πάνω στο χορό του, έκαψε το μπλουζάκι ενός παιδιού που στεκόταν μπροστά του. Κι αυτό το ανθρωποειδές, ο Χαμένος Κρίκος μεταξύ πίθηκου κι ανθρώπου, θεώρησε ώριμο και ταιριαστό με την παιδεία του, να αρπάξει το τσιγάρο του, να το κόψει εκνευρισμένος και να προσπαθήσει να τον κάψει με την καύτρα! Όσο λοιπόν συνεχίσουν να συμβαίνουν παρόμοια σκηνικά, οι White Stripes θα έρθουν στην Ελλάδα να παίξουν όταν η Meg έχει εμμηνόπαυση κι ο Jack χρησιμοποιεί την κιθάρα του για μπαστούνι. Αντίο ελληνικό κοινό, so long…’’
Οι Stripes έπαιξαν 45 λεπτά περίπου και 13 τραγούδια. Έχει σημασία ποια; Έχει σημασία ότι ξεκίνησαν ιδανικά τη συναυλία με ένα ηλεκτρισμένο Dirty Leaves και συνέχισαν με I Smell A Rat, Hotel Yorba, Blue Orchid; Δεν έχει καμία σημασία, γιατί σκεφτείτε πόσο και τι θα έπαιζαν αν συνέχιζαν μέχρι τις 12.30 που προβλεπόταν. Ο Jack επιβλητικός με το μαύρο του καπέλο επί σκηνής κι η Meg να δικαιολογεί τα όσα έχουν γραφτεί κατά καιρούς για αυτήν, ότι δηλαδή είναι κουλή ντραμερ και πρέπει κάποια στιγμή να αντικατασταθεί από full μπάντα με καλούς sessionάδες. Για όσα λέγονται σχετικά με ‘’έλλειψη επικοινωνίας με το κοινό’’, να υπενθυμίσω ότι στη σκηνή είναι μόλις δυο άτομα κι ο Jack έχει πιο πολύ το μυαλό του στην πεταλιέρα-πιάνο που έχει μπροστά στα πόδια του παρά στη φιοριτούρα και στο P.R. 
Οι Sons and Daughters που τους βλέπαμε για δεύτερη φορά ήταν μια χαρά, παίξανε σχεδόν όλο το νέο τους (εξαιρετικό!) άλμπουμ μαζί με μερικά από το Love The Cup ΕΡ τους και μετά στέκονταν πίσω από τον ηχολήπτη στο κέντρο της σκηνής, μοιράζοντας αυτόγραφα και χαρίζοντας χαμόγελα στις φωτογραφικές μηχανές. Το επόμενο βήμα: να αποζημιωθούν οι άνθρωποι που έσκασαν τα 45 ή 50 ευρώ τους για να έρθουν. Εγώ μπορώ να κάθομαι από το κομπιούτερ μου και να γράφω και να μην μου καίγεται καρφί γιατί μπήκα με την προσκλησούλα μου και κυριλέ. Όμως ούτε το πρωινό μπουρίνι που σκέπασε νωρίς σήμερα την Αθήνα δεν θα ξέπλενε τη θλίψη από τα πρόσωπα των παιδιών που έβλεπα φεύγοντας χθες βράδυ από το Φαληρικό Δέλτα…
Κωνσταντίνος Τσάβαλος
Για να πω την αλήθεια μου, το ότι θα έβλεπα τους Coral ήταν η μεγάλη συναυλιακή έκπληξη, γιατί δεν περίμενα να τους φέρει ποτέ κανείς. Να που τελικά ήρθαν και απέδειξαν πως και ζωντανά είναι μια εξαιρετική μπάντα. Βέβαια, οι Coral έχουν ένα μεγάλο μειονέκτημα και ποτέ δεν πρόκειται να αποκτήσουν την αίγλη και την μεγάλη αναγνώριση από τον κόσμο. Όπως, είπε και ο φίλτατος Τσάβαλος, κάτι σαν τους Kinks των 00’s. Πρόκειται για μια «εσωτερική» μπάντα που συνθέτει πανέμορφες και περίπλοκες μουσικές εικόνες, που καταφέρνει να τις παρουσιάζει το ίδιο άρτια και επί σκηνής. Όμως, δεν διαθέτουν και την καλύτερη εμφάνιση, ούτε τον frontman που θα ξετρελάνει το κοινό, χωρίς βέβαια να σημαίνει αυτό ότι δεν κατάφεραν να ξεσηκώσουν τον κόσμο, που τους υποδέχτηκε με μεγάλη λαχτάρα απ ’ότι φάνηκε. Ίσως, ένας κλειστός χώρος να τους πήγαινε πολύ περισσότερο, αλλά προσωπικά χάρηκα πάρα πολύ που άκουγα live όλα τ’ αγαπημένα κομμάτια και μπορούσα να χορεύω πάνω στην άμμο.
Οι Coral έπαιξαν για τουλάχιστον μία ώρα ένα set με best of, θα μπορούσες να πεις, απ’ όλες τις δουλειές τους, με το Dreaming of you, το Pass it on και το νέο In the Morning να κλέβουν τις εντυπώσεις. Η συναυλία τους τελείωσε με το “Arabian Sand” και εμείς συμφωνήσαμε, ότι ακόμα και αν τους λείπει το αστέρι που λέμε, αυτοί θα είναι μια μπάντα που θέλουμε να ξαναδούμε πολλές φορές στα πάτρια εδάφη μας. Προσωπικά, θα είναι και θα παραμείνει μια από τις αγαπημένες μου μπάντες μετά από την χθεσινή τους εμφάνιση.
Χριστιάννα Φινέ
