Οι Kraftwerk στη Μονή Λαζαριστών (19/6/2005)

Αυτό ήταν ένα ακόμα από τα πολύ λίγα συναυλιακά σοκ που παθαίνει κάποιος στη ζωή του. Αυτοί που φάνταζαν ως στατικοί, άνευροι και ημιθανείς, που θεωρούσαμε πολύ σημαντικούς αλλά πως για ιστορικούς λόγους και μόνο θα έπρεπε να ανεχτούμε, εμφανίστηκαν τόσο προηγμένοι, ακριβείς και συνάμα φιλικοί.

Μια κουρτίνα και από πίσω τέσσερις σκιές. Το μετρονομικό beat μαζί με ένα ψεύτικο ήχο από πιάνο δίνουν το Die Mensch Machine. Οι κουρτίνες ανοίγουν. Τέσσερις μαυροντυμένοι άνθρωποι (άνθρωποι;). Η φιλοσοφία είναι απλή και βασίζεται σε delays, reverbs, επαναλήψεις και ρομποτικά φωνητικά.



Η ένταση ανεβαίνει και το θεωρηθέν ως προπέρσινο ατόπημα ή ως ένδειξη γήρατος Tour De France ξεκινά. Βλέπουμε ποδηλάτες να πηγαινοέρχονται και να ξαναξεκινούν από το ίδιο σημείο σαν να είναι καταδικασμένοι να μην τερματίσουν ποτέ. Βουνά και χαράδρες κάπου στη Γαλλιά. Και τότε οι πρώτες συνειδητές σκέψεις. Οι Kraftwerk μιλούν για τις πανέμορφες εκφάνσεις της ζωής, της φύσης, των απλούστερων ανθρώπινων κινήσεων. Το ποδήλατο αντικαθίσταται από το αυτοκίνητο στο Autobahn και κάπου εκεί αρχίζουν οι κίνδυνοι που κλιμακώνονται με το Radio Activity και μολύνουν ή εξαλείπτουν τα πάντα. Αλλά το Model δεν αφήνει τον προβληματισμό να μας κυριεύσει. Και με το Trans Europe Express επιστρέφουμε σε πιο γοητευτικά μέσα.

Είναι ο ρυθμοί και οι μελωδίες που θα μπορούσαν να γίνουν μελαγχολικά ποπ τραγούδια που υμνήθηκαν (A-Ha, Depeche Mode) ή ταινία (Spielberg, Στενές επαφές τρίτου τύπου). Και ω του θαύματος, είναι Kraftwerk. Τόσο κλινικές, παγωμένες, συγκρατημένες, υπεραπλουστευμένες αλλά αδιανόητα πανέμορφες μελωδίες.



Οι εκπλήξεις ήταν τόσο πολλές και έντονες που μοιάζουν παράταιρες σε αυτές τις γραμμές. Ρομπότ που προσπαθούν να μιμηθούν τον άνθρωπο, στολές που κάνουν το σώμα να φαίνεται διάφανο και ψεύτικο. Και οι σοβαροί, ελιτιστές κύριοι ήταν στιγμές που δεν μπορούσαν να κρύψουν το χαμόγελό τους.

Οι Kraftwerk –και προφανώς όλη η ομάδα που στέκεται πίσω τους– χρησιμοποίησαν τη σύγχρονη τεχνολογία και ενώ την εξάντλησαν, την εμφάνισαν ως υπεραπλουστευμένη και θελκτική. Το όραμα και το τελέντο τους δημιουργεί πολύπλοκα πολυδιάστατα σχήματα αλλά δεν παύουν να μας υπενθυμίζουν πως τα πάντα είναι μια συλλογή από μηδέν και ένα.

Φαίνεται πως το ανθρώπινο γένος –είτε εκφράζεται ως είκοσι, σαράντα, εβδομήντα χρονών– δε θα είναι ποτέ έτοιμο να κατανοήσει το βάθος, την ουσία και τη συνεισφορά των Kraftwerk. Τουλάχιστον θα κοιτάει σαστισμένο και για κάποιο άγνωστο λόγο θα εκφράζει όπως μπορεί τα σέβη και την απέραντη ευγνωμοσύνη του.