Οι QOTSA εμφανίστηκαν και έχτισαν μονομιάς ένα τοίχος θορύβου πίσω απ’ το οποίο οργίασαν για μια ώρα και σαρανταπέντε λεπτά. Αριστερά της σκηνής, η θεόρατη σκιά του Joey Castillo αποτυπωνόταν με σφοδρότητα στον ψηλό τοίχο. Μερικές φορές οι υπερβολικοί συμβολισμοί δείχνουν την πραγματικότητα. Ο Castillo ήταν όντως «απολίτιστος».
Η ικανότητα του Homme στη σύνθεση ατέρμονων μελωδιών είναι τόσο προφανής σε σημείο που να οδηγεί στη σκέψη «θα μπορούσαν τα ίδια τραγούδια να είναι ήρεμα» –όπως τα This Lullaby και Mosquito Song. Κανείς δημιουργός όμως δεν πορεύεται σύμφωνα με τις ορέξεις και τις ψυχολογικές μεταπτώσεις του αποδέκτη. Αυτό έρχεται και ως συνέχεια της πρότασης «είναι πολύ καλοί αλλά παίζουν metal». Ιδού η εξήγηση του «συνειδητές επιλογές». Ήταν τόσο δυνατοί και πολύπλοκοι ώστε ενώ ήταν ηλεκτρικοί, ακούγονταν ηλεκτρονικοί.
Ο αποδέκτης συμπεριφέρθηκε μάλλον άψογα. Εξαίρεση αποτελεί κατά τον Homme η συμπεριφορά ορισμένων, μα αυτοί είναι και αυτοί θέλει να είναι το κοινό του. Από την άλλη, έναν τόσο ιδιοφυή καλλιτέχνη πρέπει να τον σέβεσαι με τα μειονεκτήματά του, αυτός άλλωστε είναι ο κινητήριος μοχλός. Ο αποδέκτης πάλι, θα έπρεπε για το μέγεθος του δημιουργού να είναι πολλαπλάσιος. Ο μεσάζων –η Encore Greek Booking εν προκειμένω– αντιμάχεται τη μαζική ύπνωση φέρνοντας QOTSA, Kraftwerk και White Stripes και ελπίζουμε και άλλους πολλούς.
Οι Eagles Of Death Metal –αν χρίζουν κάποιας αναφοράς– υφίστανται περισσότερο ως groupies των QOTSA.
Medication, Tangled Up In Plaid, Burn The Witch, In My Head, Little Sister, Someone’s In The Wolf, No One Knows, A Song For The Dead, Hangin’ Tree, Go With The Flow, Gonna Leave You, God Is In The Radio, Feel Good Hit Of The Summer, The Lost Art Of Keeping A Secret, Leg Of Lamb, Better Living Through Chemistry και... και... και... και το ταξίδι συνεχίζεται...
