Ένας φίλος έλεγε εχθές πως μέσα σε όλη την ελληνική συναυλιακή μιζέρια είμαστε τρελά τυχεροί διότι θα δούμε live τις δύο καλύτερες rock’n’roll μπάντες του πλανήτη. Μάλλον έχει δίκιο. Οι White Stripes τον άλλο μήνα, οι Q.O.T.S.A. εχθές.
Η πρώτη επαφή με το χώρο φανέρωσε δύο θέματα. Πρώτον ο κόσμος ήταν λίγος (αναμενόμενο) και δεύτερον η άμμος η οποία μας ξενέρωσε, όχι τόσο χθες, αλλά γι’αυτό που θα γίνει στις 13 Ιούλη. Υποπτεύομαι πως λάστιχα και νερά θα επιστρατευτούν για εκείνη τη μέρα και όλες τις ενδιάμεσες. Δεν είναι φυσικά Φρεαττύδα, αλλά όπως και να’χει, μας έσπασε τα νεύρα.
Στο προκείμενο. Το support ήταν αδιάφορο μέχρι χασμουρητού και ήταν μία καλή ευκαιρία να δούμε γνωστούς, να μπλέξουμε την τουαλέτα με το περίπτερο του Sonικ, να πιούμε μπύρες και να κάνουμε την γενικότερη αυτοψία μας. Όταν η ώρα όμως πήγε 10:30 και βγήκε ο Josh Homme και η παρέα του, τότε το σύμπαν πήρε φωτιά. 
Στα πρώτα δύο τραγούδια ο ήχος έψαχνε να βρει την χρυσή τομή, αλλά μετά καταστάλλαξε. Άρτιες οι κιθάρες, πολυβόλο τα drums, το μπάσο έσπαγε τύμπανα και το ανυψωμένο keyboard της κοπελίτσας είχε φροϋδικές απολήξεις. Ο Josh βέβαια πέταγε. Γκάριζε όπως αυτός ξέρει, κακοποιούσε τις κιθάρες του και μας έσπασε τα νεύρα ξεστομίζοντας συνέχεια τα μόνα ελληνικά που έμαθε: Eykaristo poli.
Tα τραγούδια ήταν σοφά επελεγμένα και κινούνταν εναλλάξ στα τέσσερα albums της μπάντας με σταδιακή κορύφωση. Το “Lullabies to Paralyze”, αν και δεν άρεσε σε όλους, είναι τελικά μεγάλος δίσκος και αποδείχτηκε περίτρανα. “Medication” και “Little Sister” έλαμψαν, ενώ τα πατροπαράδοτα “The Lost Art of Keeping a Secret”, “Feel Good Hit of the Summer”, “Noone Knows”, “I Think I Lost my Headache” ξεσήκωσαν όλο τον κόσμο. Τρία ήταν τα encore που έπαιξαν (άσχετα αν ο κόσμος ήθελε 43) και λίγο μετά τις 12 μας χαιρέτησαν. Αν ήταν και ο Mark Lanegan εχθές, θα μιλάγαμε για τη συναυλία της χρονιάς.
