Κάποια πράγματα έρχονται για να φύγουν. Έτσι απλά… Χωρίς καμία μα καμία σημασία, μα το σημαντικότερο χωρίς καμία ουσία. Και αυτό το τελευταίο είναι ορισμένες φορές μία από τις πλέον δυσάρεστες στιγμές της ζωής του ανθρώπου. Άλλα περνούν και μένουν εκεί! Και που είναι το εκεί; Όχι στο μυαλό, ούτε καν στην καρδιά… Αιωρούνται σαν σύννεφο κάπου ανάμεσα στη συνείδηση και το χαρακτήρα.
«Η μιζέρια είναι μία πεταλούδα» διακηρύσσουν οι Blonde Redhead και ακόμα σκέφτομαι. Αυτή η συναυλία ούτε καν θυμάμαι πόσο διάρκεσε. Λίγα λεπτά; Μια ώρα; Κάτι παραπάνω; Το ‘Pink love’ παίζει ακόμα στα αυτιά μου και ας έχουν περάσει μερικές ώρες! Με κάνει να μαζεύομαι στη γωνία του κρεβατιού μου λες και θέλω να κρυφτώ από κάτι. Το έπαιξαν ή μήπως όχι; Δεν ξέρω στα σίγουρα. Ίσως και να μην ήμουν εκεί. Όχι, μάλλον δεν ήμουν εκεί και το συνειδητοποιώ ξαφνικά.
Το ‘Melody’ συνεχίζει να γρονθοκοπεί τη μελαγχολία μου, συνεχίζει να χτυπά ανελέητα τη μέτρια πλευρά του εαυτού μου. Λειτουργεί τόσο σωτήρια που ώρες-ώρες με τρομάζει. «Η μιζέρια είναι μία πεταλούδα», φεύγει αλλά σύντομα θα επιστρέψει. Αισιοδοξία και τέλμα την ίδια ώρα, μέσα από μία και μόνο φράση.
Κλείνω τα μάτια ξανά και ξανά. Τα ανοίγω για να πάρω κάποιες εικόνες. Μπορεί να μην βλέπω δίπλα μου αυτό που θέλω, αλλά κάθε φορά που τα ανοίγω εκείνη ακριβώς την εικόνα θέλω να δω. Αδικία… τελειώνει και το δεύτερο encore και δεν συμβαίνει αυτό που θέλω.
Μια γιαπωνέζα και δύο ιταλοί (δίδυμα αδέλφια) μίλησαν για την μιζέρια και τη χαρακτήρισαν ως μια πεταλούδα. Εμφανίστηκαν σαν ατμοσφαιρικοί πρεσβευτές της μουσικής και απέδειξαν σε όλους του παρευρισκομένους πως πρέπει να είναι οι σπουδαίες μπάντες. Χωρίς λόγια, ηλίθια αστεία – όχι λόγο κάποιου ψώνιου αλλά μιας περίεργης μετριοπάθειας – έδειχναν συγκινημένοι από την θερμότατη υποδοχή του ελληνικού κοινού και έφυγαν αφήνοντας δεκάδες προς επεξεργασία συναισθήματα.
Το “Misery is a butterfly” είχε την τιμητική του, αφού αποδόθηκε στη συντριπτική του πλειοψηφία, με την προσθήκη μερικών αποσπασμάτων από τους προηγούμενους (και εντελώς διαφορετικούς σε ύφος) δίσκους της παρέας. Όσες φορές χρειάστηκε να δυναμώσουν τους τόνους το έκαναν απόλυτα επιτυχημένα, στις υπόλοιπες που η μελαγχολία συμβάδιζε με τη μελωδία τα πάντα ήταν τέλεια.
Φεύγω και το σύννεφο με ακολουθεί και είμαι απόλυτα σίγουρος ότι θα με ακολουθεί για πολύ ακόμα!!!
Μακράν μία από τις καλύτερες συναυλίες της τελευταίας τριετίας…
Υ.Γ.: Το live άνοιξαν οι βέλγοι Das Pop. Αρκετά μέτριο συγκρότημα… συγκρινόμενο τώρα με τους Blonde Redhead ουδέν σχόλιο!
