Είναι λίγες οι μουσικές μπάντες περασμένης εποχής – βλέπε 60’s- που έχουν κάτι να δώσουν και ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις μιας συναυλίας αντάξιας του ειδικού βάρους του ονόματος τους. Υπάρχουν τραγούδια και μουσική που είναι πάντα διαχρονικά ανεξάρτητα από την ηλικία τους και κάθε φορά στο άκουσμά τους ξυπνούν μνήμες, βιώματα και συγκινήσεις. Το ζητούμενο σε συναυλίες αυτής της κατηγορίας είναι το άρωμα του ήχου και τα φωνητικά αυτών των κομματιών να παραμένουν, τουλάχιστον, απλά «ζωντανά».
Χαρακτηριστικό παράδειγμα των παραπάνω ο Arthur Lee και οι, νέας σύνθεσης (5 μέλη και ο Arthur) , σε σχέση με το πρωταρχικό σχήμα των 60’s, Love.
O κος Lee διανύοντας την 6η δεκαετία της ζωής του, παραμένει ακόμα ακμαίος, γεμίζει συναυλιακούς χώρους και για δύο περίπου ώρες μπορεί να πλημμυρίσει το Pόδον με ήχους μιας άλλης εποχής. Όλα αυτά πάντα στο ύψος των περιστάσεων, αποδίδοντας μουσική όσο το δυνατόν πιστά στο ύφος και την χροιά εκτέλεσης βινυλίου. Τη στιγμή που άλλες αντίστοιχες “cult” μπάντες παρουσιάζουν live set εκτελώντας κλασσικά hits τους, χαμένα σε άλλα μονοπάτια.
Τραγούδια σαν το “May the people would be the Times or between Clark and Hilldale”, “Signed D.C.”, “She comes in colors”, “Orange Skies”, «Singin’ Cowboy” και albums σαν το “Forever Changes” δεν δημιουργούνται κάθε μέρα.
Ιδανικότερος τρόπος για να ανοίξει η αυλαία δεν υπήρχε από το “Alone again or”, «θερμαίνοντας» για τα καλά το κοινό. Aκολούθησαν όλες οι μεγάλες στιγμές των Love από τα 4 πρώτα LP’s, με αποχαιρετιστήριο κομμάτι το “7 and 7 is”.Όλα αυτά παιγμένα άψογα σε 3 κιθάρες, μπάσο, drums και ενίοτε φυσαρμόνικα.
…Βγαίνοντας από το Ρόδον, άναψα τσιγάρο και κατηφορίζοντας την Μάρνη με ένα χαμόγελο ικανοποίησης, αναρωτήθηκα: «μήπως τελικά ήταν απαραίτητη η συνοδεία πνευστών για να απογειωθεί πραγματικά το show ;».
