Οι συμπολίτες μας No Balance,τους οποίους δεν κατάφερα να δω από την αρχή της εμφάνισης τους, αφού μας ξενάγησαν στη σκοτεινή ατμοσφαιρική πολιτεία τους όπου οι βαριές βρώμικες κιθάρες συνοδεύουν την καθημερινότητα της, παρέδωσαν τη σκυτάλη, δια μέσου των μουσικών επιλογών του κου. Death In Vegas-Tim Holmes (ο οποίος σε αντίθεση με το πρόγραμμα έπιασε δουλειά πολύ νωρίτερα του αναμενομένου), στους φίλτατους Six By Seven.
Λιγομίλητοι και μάλλον απογοητευμένοι από αυτό που αντίκρισαν μπροστά τους (...εντάξει μη φανταστείτε ότι το Ρόδον ήταν και εντελώς άδειο), ανέλαβαν τα ηνία και προσπάθησαν με αρκετή επιτυχία είναι αλήθεια να παρουσιάσουν αυτό για το οποίο έγιναν άλλωστε γνωστοί. Τη μοναδική τους ικανότητα δηλαδή να συνθέτουν κομμάτια βασισμένα σε θορυβώδεις κιθαριστικές μελωδίες τα οποία όμως κατά ένα περίεργο τρόπο καταφέρνουν να αναβλύζουν μια λυρικότητα και αρμονία τέτοια που να τους τοποθετεί δίπλα σε ονόματα όπως οι Mogwai και οι Godspeed. Αφού λοιπόν παρέδωσαν κατά το μεγαλύτερο μέρος του σετ τους δημιουργήματα από τον τελευταίο τους δίσκο ‘04’, όπως τα ‘Ocean’, ‘Catch The Rain’, ‘Bochum’ και ‘Untitled’ και μας γύρισαν πίσω στο παρελθόν με το ‘IOU Love’, έκλεισαν την εμφάνισή τους με την 10λεπτη ηχητική καταιγίδα του ‘European Me’. Ένα κομμάτι πραγματικός δυναμίτης όπου τα χέρια του τραγουδιστή και κιθαρίστα της μπάντας Chris Olley πήραν κυριολεκτικά φωτιά από την ένταση και την ταχύτητα με την οποία γρατζούναγε την ηλεκτρική του κιθάρα.
Εδώ θα αναφέρω κάτι το οποίο προσωπικά με ξένισε λιγάκι και είχε να κάνει με την εμφάνιση της μπάντας πάνω στη σκηνή. Σε καμία περίπτωση δεν θα αναφερθώ στη διάθεση των παιδιών (ο ντράμερ του συγκροτήματος Chris Davis ήταν ομολογουμένως στην καλύτερη από όλους), τα οποία προσπάθησαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο να ξεσηκώσουν το κοινό παρά το αρχικό τους πάγωμα, όσο στην εικόνα που μου άφησαν ότι κάτι έλειπε πάνω στη σκηνή. Ως γνωστόν μετά τις συνεχείς αλλαγές στο έμψυχο δυναμικό του, το γκρουπ απέμεινε με τρία μέλη, τα οποία και ανέλαβαν να συνεχίσουν την ήδη επιτυχημένη τους πορεία. Το αποτέλεσμα είναι λοιπόν ότι στις ζωντανές εμφανίσεις τους όλες οι μπασογραμμές, οι ρυθμικές κιθάρες και τα εφέ προέρχονται από τα πλήκτρα του James Flower, γεγονός που κατά την ταπεινή μου άποψη κόβει αρκετά από την αισθητική και αυτό που θέλει να παραδώσει στο κοινό ένα συγκρότημα αυτού του είδους. Ίσως λοιπόν η πρόσληψη κάποιων session players να αποτελούσε μια καλή λύση. Ίσως…
Κατά τα λοιπά η βραδιά έκλεισε όπως ακριβώς ξεκίνησε, με τον Tim Holmes δηλαδή να αναλαμβάνει την μουσική επένδυση του χώρου και να παρουσιάζει μερικά από τα αγαπημένα του κομμάτια. Πιστός στην υπόσχεση του ότι τα βινύλια θα στήριζαν το μεγαλύτερο μέρος της παράστασής του έκλεισε την εκδήλωση με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, προσφέροντας δόσεις ηλεκτρονικής και όχι μόνο μουσικής.
