“Να περιμένετε ένα show με πολύ ενέργεια που θα σας κουνήσει πολύ. Υπόσχεση.” Τάδε έφη ο Anthony, τραγουδιστής και frontman των Radio 4 στη συνέντευξη που παραχώρησε στο Μάνο Μπούρα. Ενέργεια μπορεί να είχε το πρόσφατο live τους, την υπόσχεσή τους όμως, δυστυχώς δεν την κράτησαν. Μουδιασμένο κοινό σαν το λιγοστό που βρέθηκε στο Gagarin λίγες φορές έχω συναντήσει σε συναυλία, πόσο μάλλον όταν αυτή είναι μία από τις πιο πολυαναμενόμενες, τόσο εξαιτίας της πρόσφατης ακύρωσής της όσο και γιατί η εν λόγω μπάντα συγκαταλέγεται με άνεση ανάμεσα στα πιο γερά χαρτιά της σύγχρονης νεοϋορκέζικης σκηνής όπως αυτή ορίστηκε στη μ.S. εποχή (Σ.σ.μετά-Strokes) από τους ίδιους, τους Interpol, τους Liars, τους Yeah Yeah Yeah’s και μετέπειτα τους Rapture για ν’ αναφέρω μόνο τα πιο βαρβάτα παραδείγματα.
Δεν ήταν κακό το live. Δεν ήταν όμως και αρκετά καλό ούτως ώστε να ξεπεράσει τα στεγανά της μετριότητας όσον αφορά στη συνολική αποτίμησή του. Όταν, αρκετή ώρα πριν ανέβουν στη σκηνή, έπεφτε το μάτι μου στο συμπαθέστατο Anthony να κόβει βόλτες στις τέσσερις γωνιές του μισοάδειου venue, δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου, πάντως αν με ρωτούσε κάποιος θα έπαιρνα όρκο ότι ήταν αποτυπωμένο στο πρόσωπο του ένα μίγμα απορίας-απογοήτευσης. Ποιος άλλωστε δε θέλει να παρουσιάσει την Τέχνη του στο μεγαλύτερο δυνατό κοινό; Και αυτό το κοινό ούτε μεγάλο ήταν, μα ούτε και δυνατό. Όταν, αφού έστησαν τα όργανά τους, ξεκίνησαν να τα παίζουν κιόλας οι Νεοϋορκέζοι είναι σίγουρο ότι προσπάθησαν να βγάλουν τον καλύτερό τους εαυτό. Μ’ ένα set μοιρασμένο μεταξύ “Gotham!” και “Stealing of a Nation” δε λοξοδρόμησαν διόλου από την ηχητική κατεύθυνση των ηχογραφήσεων τους. Ο ρυθμός είχε τον πρώτο λόγο, με τον δεύτερο περκασιονίστα να δίνει ρέστα, και το τελικό αποτέλεσμα να πλησιάζει αρκετά ακριβώς αυτό που και οι ίδιοι έχουν πει πολλάκις ότι προσπαθούν να πετύχουν: “punk music you can dance to”. Πλησίασε, αλλά δυστυχώς δεν έφτασε. Κάποιο κατηγόρησαν τον ήχο. Πράγματι ήταν υπερβολικά flat. Κατ’ εμένα το παιχνίδι χάθηκε στο συναισθηματικό αλισβερίσι με το κοινό. Και είναι πράγματι απορίας άξιον γιατί μία μπάντα ενώ λειτουργεί τόσο καλά πάνω στη σκηνή δεν καταφέρνει να μεταδώσει το νεύρο της κάτω από αυτή, το οποίο είναι και το ζητούμενο εν τέλει.
Τους είχα ξαναδεί τους Radio 4 σε καλοκαιρινό φεστιβάλ, υπό πιο αντίξοες συνθήκες σε ηχητικό επίπεδο. Είχα δει όμως πως είχαν καταφέρει να κάνουν τα 5.000 περίπου άτομα που χώρεσαν σ’ εκείνη τη μικρή σκηνή να μουσκέψουν τα ρούχα τους από το χορό. Την Παρασκευή δε χρειάστηκε καν να βγάλω το σακάκι μου. “No Reaction” όπως τραγούδησαν και οι ίδιοι…
Οι Victory Collapse που άνοιξαν τη συναυλία μπορεί να είναι νέοι (και ωραίοι…) μοιάζουν όμως και αρκετά ταλαντούχοι, επαληθεύοντας τις αρχικές καλές εντυπώσεις από την προ δύο μηνών εμφάνισή τους με τους Liars. Post-punk με τη βούλα, με τον κιθαρίστα να γδέρνει αρκούντως πειστικά την εξάχορδή του, το drummer να ιδροκοπάει με το στακάτο του παίξιμο, το μπασίστα να κρατάει τα μπόσικα με χαρακτηριστικά μπλαζέ ύφος και τον τραγουδιστή με τις σπασμωδικές κινήσεις και την α λα Mark E. Smith εκφορά να καπνίζει μανιωδώς. Pas mal, pas mal…
