ΓΚΑΦΑ Νο 1
…Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης. Το κρύο ήταν αβάσταχτο και το μόνο που με ζέσταινε ήταν η ιδέα ότι θα τους έβλεπα και πάλι ζωντανά. Ντυμένη με το καλύτερο χαμόγελό μου, κατευθύνομαι προς Εξάρχεια, για να διαπιστώσω έκπληκτη ότι το Αn ήταν κλειστό. Τραβάω τα μαλλιά μου πανικόβλητη και διαπιστώνω ότι το live ήταν στο House Of Art (γνωστή για τις γκάφες μου…). Πριν πάθω εγκεφαλικό, βρίσκω ταξί. Εξηγώ στον καλό ανθρωπάκο τι συμβαίνει και τον πείθω να γκαζώσει… 
ΓΚΑΦΑ Νο 2
…Μετά χιλίων βασάνων και απίστευτης έντασης (με τέτοια κίνηση, πάλι καλά που έφτασα στου Ψυρρή), ανοίγω την πόρτα του House Of (αδερφέ) Art και κατευθύνομαι προς τα ενδότερα. Η πρώτη γνωστή φυσιογνωμία που πέτυχα ήταν η Φλώρα Ιωαννίδου, αγαπημένη φιγούρα των Make Believe. Αν και δεν γνωριζόμαστε στην κυριολεξία, χάρηκα που την είδα να περιφέρεται στο μαγαζί…Κι εδώ έρχεται η γκάφα νούμερο δύο. Μόλις είχα χάσει το support. Στο οποίο τραγουδούσε …η Φλώρα! Με τάσεις αυτοκτονίας και τύψεις (γιατί αφενός, είμαι βέβαιη ότι θα ήθελα να τους δω, αφετέρου γιατί ήταν ανεύθυνο να αργήσω), προσπαθώ να βρω μια άκρη για να μάθω τι έπαιξαν οι First Aid, που μόλις είχαν κατέβει από τη σκηνή. Μεταφέροντας τη γνώμη ενός φίλου, ήταν αρκετά καλοί, με αργόσυρτες ροκ μελωδίες και τα χαρακτηριστικά φωνητικά της Φλώρας να κυριαρχούν στο όλο σκηνικό. Λυπάμαι που δεν είχα τη δυνατότητα να τους ακούσω, για να μπορώ να δώσω μια πληρέστερη εικόνα. Ελπίζω στο άμεσο μέλλον να μου δοθεί η ευκαιρία, γιατί ζήλεψα όσους έφτασαν πριν από ‘μένα… 
ΓΚΑΦΑ Νο 3
…Το μαγαζί ήταν ασφυκτικά γεμάτο και για να έχω μια εγγύτερη επαφή με τη σκηνή, ζουλήχτηκα σαν σωληνάριο οδοντόκρεμας. Μαζί μου ήταν η Μαρία η Ντουρουντάκη του Sonik, επίσης τσαλαπατημένη. Καταφέραμε να βρεθούμε μπροστά. Και πριν προλάβουμε να βολευτούμε, εμφανίζονται οι αγαπημένοι Γλασκοβέζοι επί σκηνής. Επιτέλους! Το ξεκίνημά τους ήταν ιδιαίτερα δυναμικό για τα δεδομένα τους. Κάτι που έκανε το κοινό να μπει εξαρχής στο κλίμα. Χωρίς να προσέξω καν με ποιο κομμάτι άρχισαν, κούναγα το κεφάλι ρυθμικά και βάλθηκα να ταξιδεύω στο μαγικό κόσμο τους. Το ξύλινο πάτωμα δε σταμάτησε να σείεται και οι φανατικοί δε δίστασαν να ουρλιάζουν στην κυριολεξία…
Η ατμόσφαιρα ήταν μεθυστική, με τα συναισθήματα να ρέουν σαν καταρράκτης και το βλέμμα μου να μην ξεκολλάει από τη μικρή σκηνή. Ανατρίχιασα τόσες πολλές φορές από το πάντρεμα των εγχόρδων και της τρομπέτας, που δεν επικοινωνούσα με το περιβάλλον. Ενθουσιάστηκα τόσο από την εναλλαγή των εικόνων, στις οποίες με παρέπεμπαν οι μελωδικές τους γραμμές, που αισθάνθηκα σαν νιφάδα χιονιού στα Highlands. Και κάποια στιγμή, ακολουθώντας την αντανάκλαση της ντισκόμπαλας, ένιωθα σαν να είχα μπει στη Χρονομηχανή του William Burroughs. Μη ρωτάτε τίτλους. Δεν τους συγκράτησα, ούτε κατάφερα να πάρω την playlist ( ο τύπος που ούρλιαζε συνεχώς για το “Kate Moss”, την άξιζε με το παραπάνω!). Καμιά φορά, η μουσική αρκεί από μόνη της για να σε παρασύρει εκεί που κανένας τίτλος δεν μπορεί. Ήταν τόσο αφοπλιστικοί, που αρκέστηκα στο να τους ακούω και μόνο.
Το βέβαιο είναι ότι δεν περιορίστηκαν στα νέα κομμάτια τους (αυτό το θυμάμαι!). Μετά από το κανονικό σετ, έπαιξαν λιγάκι ακόμα. Και η συναυλία έκλεισε με ένα υπέροχο ακουστικό μέρος, που δεν είδα ολόκληρο, γιατί έκοψε τη φόρα μου η γκάφα νούμερο τρία. Ευτυχώς, πρόλαβα το (Afternoon)Soaps, στο οποίο έχω τρομερή αδυναμία. Η γκάφα 3 , λοιπόν, ήταν η λιποθυμία της Μαρίας λίγα λεπτά πριν κλείσει η συναυλία. Χαλάλι της, πάντως, γιατί έβαλε την πινελιά της σε μια από τις (αν μη τι άλλο) πιο τρελές συναυλίες της ζωής μου…! Αχ, οι έντονες συγκινήσεις θα με φάνε λάχανο…
