Ο Greg Dulli είναι τρομερός. Και γουστάρει τις συναυλίες. Ειδικά αυτές με λίγο κόσμο που έχει κέφια και κοινές πολιτισμικές καταβολές με αυτόν. Όταν, τελειώνοντας το καταπληκτικό σετ του, ούρλιαξε ότι είναι “from the Mani peninsula, Peloponnese”, ακόμα κι όσοι δεν ήξεραν ότι κατά βάθος είναι ένας τρελός Ελληνοϊρλανδός, το πίστεψαν χωρίς δυσκολία.
Το κοινό ερχόταν ακόμα όσο έπαιζαν οι Dementia Praecox (είδος σοβαρής ψυχωσικής διαταραχής σημαίνει αυτό), το ελληνικό support group που, πλην του ντράμερ, απαρτιζόταν από ήσυχες κοπέλες με σκοτεινούς indie προσανατολισμούς. Το βιολί θα μπορούσε να κλέβει την παράσταση αλλά ήταν κι αυτό υποταγμένο στη γενικότερη ατμοσφαιρικότητα που εν τέλει ήταν κάπως flat. Πολύ καλή φωνή από την frontwoman Κατερίνα Πανοπούλου, που κάτι έχει πάρει από τη χροιά της Siouxsie μείον το πάθος, καλοί ως μπάντα γενικώς, ωστόσο μόνο στις στιγμές που έδειξαν διάθεση να ρισκάρουν (ειδικά στο τέταρτο κομμάτι) προκάλεσαν πραγματικό ενδιαφέρον. Κατά τ’άλλα, κιθαριστικό indie rock του κουτιού που δεν έκανε τη διαφορά. Στο μέλλον ίσως...
Οι Twilight Singers, από την άλλη, δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με το μέλλον. Τους γοητεύει περισσότερο το παρελθόν, το οποίο όμως ενσωματώνουν ιδανικά στο παρόν τους. Το ότι ο Greg Dulli τρελαίνεται με τις διασκευές είναι γνωστό, αυτή η εμμονή του όμως δεν περιορίζεται σε συνθέσεις άλλων. Ο τρόπος που οι Twilight Singers παρουσίασαν το υλικό τους δεν είχε μεγάλη σχέση με την κατανυκτική ατμόσφαιρα των δίσκων τους. Πάνω στη σκηνή οι κιθάρες πήραν τον πρωταγωνιστικό ρόλο που τους άξιζε, και το πάρτι ξεκίνησε. Το σετ ήταν μοιρασμένο ανάμεσα στα καλύτερά τους κομμάτια (“The Twilite Kid”, “Love”, “Annie Mae”, “Teenage Wristband”, “The Killer” και ένα εντελώς αγνώριστο “That’s Just How That Bird Sings”) και τις “βλάσφημες” διασκευές τους σε Bjork, John Coltrane, OutKast και άλλους. 
Κατευθύνοντας την παράσταση και τους μουσικούς του (που αν τους άφηνες αχαλίνωτους μπορούσαν να σολάρουν σε τυπικό 70s στυλ μέχρι το 2005), ο Greg, έχοντας προνοήσει να ζητήσει να τοποθετηθεί τασάκι και θηκη για το ποτό στη βάση του μικροφώνου, ήταν cool και sexy σε ισόποσες δόσεις με τη φωνή του να παραμένει το επιστέγασμα του ανθρώπινου πάθους. Στο μεγαλύτερο μέρος έπαιζε τα κομμάτια χωρίς ανάσα αλλά προς το τέλος αποφάσισε να επικοινωνήσει με το κοινό το οποίο ανταπέδωσε πρόθυμα, πετώντας μέχρι και “τσιγάρο” στη σκηνή, γεγονός που εκτιμήθηκε δεόντος από όλα τα μέλη της μπάντας (αθάνατη ελληνική φιλοξενία...).
Έτσι, αφού όλοι πέρναγαν καλά, είχε φτάσει πια η ώρα για το grand finale. Κατά τη διάρκεια του σετ, ο Greg έπαιξε αριστα το ρόλο του teaser με δύο αναπάντεχες επιλογές από Afghan Whigs (“If I Were Going”, “Uptown Again”) χωμένες μέσα σε άλλα κομμάτια κατά την προσφιλή του τακτική. Ωστόσο στο τέλος θυμήθηκε εκείνη την καταραμένη εμφάνισή του τότε γκρουπ του πριν τους Prodigy στο Rockwave Festival του 1999, όταν κάποιοι μαλάκες πετούσαν μπουκάλια στη σκηνή, και αντάμοιψε την υπομονή μας, παίζοντας το “Faded”, το κομμάτι που σε στέλνει στα ουράνια αφού πρώτα σε έχει κατεβάσει στον πάτο της απόγνωσης. Δε χρειάστηκε τίποτα άλλο για να καταλάβουμε ότι ο rock κόσμος έχει απόλυτη ανάγκη τον Greg Dulli και το αψεγάδιαστο καλλιτεχνικό του αισθητήριο. Thank you sir, σας περιμένουμε σύντομα πάλι στην πατρίδα.
