Τα μπλουζ είναι μια περίεργη αλλά πολύ ενδιαφέρουσα υπόθεση.
Για να αναζητήσεις τις ρίζες τους πρέπει να γυρίσεις πολλά χρόνια πίσω, πιο συγκεκριμένα 3 αιώνες πίσω όταν ακόμα η Αμερική ήταν χωρισμένη σε μαύρους και λευκούς με τους τελευταίους να κατέχουν ιδιοκτησία και δούλους και τους μαύρους απλά να υπακούουν στις προσταγές των αφεντικών τους.
Από τότε άλλαξαν πολλά πράγματα βέβαια αλλά η μουσική των μπλουζ παραμένει όχι μόνο ζωντανή αλλά ακούγεται πλέον σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου.
Για να ακούς τα μπλουζ πρέπει να κυλάει στις φλέβες σου ο ρυθμός και η μελωδία που βγαίνει από την ηλεκτρική κιθάρα, είναι μια μυσταγωγία που θα σε μυήσει σε ένα κόσμο λυρισμού και αισθησιασμού που κανένα άλλο μουσικό ιδίωμα δεν μπορεί να σου προσφέρει. Όσο για την κοινότυπη φράση που διαρκώς ακούγεται, ότι δηλαδή τα μπλουζ είναι τα ρεμπέτικα των αμερικάνων, αν και δεν μου αρέσουν οι γενικεύσεις και οι ολιστικές προσεγγίσεις, το μόνο κοινό αλλά σημαντικό στοιχείο που πραγματικά θα έβρισκα είναι η δύναμη και των 2 μουσικών ιδιωμάτων να σε εισάγουν στον δικό τους κόσμο και λογική, να μπει στο πετσί σου η μουσική τους, να κλάψεις για τις ιστορίες που σου διηγούνται. Οι καταβολές των μπλουζ και του ρεμπέτικου προέρχονται μεν από καταπιεσμένα κοινωνικά στρώματα αλλά αυτό συμβαίνει και με άλλες μουσικές στον κόσμο, δεν συναντάμε αδικημένους που να γράφουν μουσική μόνο στην Αμερική και στην Ελλάδα ξέρετε…
Από τις 19 του μήνα στο Half Note φιλοξενούνται ο Matthew Skoller και ο Carlos Johnson με την μπάντα τους. Μας έχουν επισκεφθεί και στο παρελθόν άρα είναι γνώριμοι στο ελληνικό κοινό αυτό άλλωστε φάνηκε από την ανταπόκριση που είχε η εμφάνισή τους χθες βράδυ.
Ο Matthew Skoller είναι ένας μπλούζμαν που μας μεταφέρει με τις μελωδίες της φυσαρμόνικάς του στην πόλη του Σικάγο. Το παίξιμό του είναι αυθεντικό, τα πνευμόνια του προφανώς τεράστια, όπως και το πάθος του για τα μπλούζ που τον κατατάσσουν στους περιζήτητους αρμονικίστες ακολουθώντας την μεγάλη κληρονομιά θρυλικών ονομάτων του χώρου όπως είναι οιLittle Walter, Sonny Boy Williamson ii. Η ατάκα της βραδιάς ήταν βέβαια οι πολιτικού περιεχομένου δηλώσεις του που αφού επέκριναν τον πλανητάρχη (Motherfucker Bush!!), ενώ σε δύο τραγούδια που έπαιξε δήλωσε παράλληλα την αντίθεσή του τόσο για τον πόλεμο στο Ιράκ όσο και για την οικογενειακή βία ενάντια στη γυναίκα.
Για τον Carlos Johnson ότι και να πούμε μάλλον θα περιττεύει. Το μαεστρικό παίξιμο της κιθάρας του μας έφερε κοντά στον απόλυτα αυθεντικό ήχο του ηλεκτρικού μπλουζ του Σικάγου. Αφού και αυτός τοποθετήθηκε με τη σειρά του κατά του Μπους, έδωσε πραγματικό ρεσιτάλ και μας έδειξε τι πάθος βγάζουν τα μπλουζ.
Ο Carlos Johnson έχει μια ερωτική σχέση με την κιθάρα του, ερωτοτροπεί μαζί της και την κάνει να γεννά ήχους και μελωδίες που σου δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που μόνο αν είσαι παρών μπορείς να εκτιμήσεις και νιώθεις λες και βρίσκεσαι κάπου στην Αμερική ξεχασμένος σε κάποιο μπαρ που παίζει τα μπλουζ. Αρκετά συγκινημένος αφιέρωσε όλες τις εμφανίσεις του στον εκλιπών Δημήτρη Δεικτάκη, που ήταν ένα από τους ανθρώπους που έκαναν το Half Note αυτό που είναι σήμερα.
Όσοι δεν έχουν απολαύσει από κοντά κάποιον μπλουζ καλλιτέχνη μάλλον είναι η τέλεια ευκαιρία να αδράξουν και να το πράξουν αυτή την εβδομάδα και είμαι σίγουρος ότι δεν θα το μετανιώσουν. Πώς να το μετανιώσουν άραγε όταν ανεβαίνει στην σκηνή ένας καλλιτέχνης που έχει συνεργαστεί με τους James Cotton, John Hammond, Koko Taylor. Ελπίζω να μας επισκεφθεί πάλι σύντομα. Μέχρι τις 25 του μήνα στο Half Note.
Υ.Γ: Αν τύχει και διαβάσει το άρθρο ο πιτσιρικάς με φάτσα Έμινεμ με την πολύ όμορφη αλλά προφανώς χωρίς γούστο κοπελιά που καθόταν μπροστά μου στο μπαρ και που προφανώς δεν ήξερε που πήγαινε, να τον παρακαλέσω την επόμενη φορά ή να πάει στον Λυκαβηττό ή σε κανένα ξενοδοχείο... Το αστείο είναι ότι όσο προσπαθούσε να την πέσει στην κοπελιά και να ανταλλάξουν τα υγρά τους, ζήτημα αν άκουσε ή είδε ποιος ανέβηκε στην σκηνή - πάντως μετά το κάθε τραγούδι χειροκροτούσε. Σωστός ο τυπάκος αλλά 60 Ευρώ δεν είναι πολλά;
