Και να που έρχεται η στιγμή που ο καλλιτέχνης στέκεται μετέωρος πάνω στη σκηνή μη πιστεύοντας αυτό που καλείται να αντιμετωπίσει. Χαμογελάει ξαφνιασμένα αλλά ειλικρινά. Με μόνο (;) του όπλο μια από τις πιο χαρισματικές φωνές των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων. Και ένα κοινό που τον λατρεύει. Και αυτό που φοβάται του δίνεται απλόχερα σαν δώρο. Οποιαδήποτε κίνηση, μια και μόνο δραστηριότητα του ματιού, ακόμα και ένα λάθος προκαλεί αλλαλαγμούς, συγκινήσεις, υστερία.
Δεν πρόκειται να διαβάσετε αναλυτική περιγραφή των πεπραγμένων της εμφάνισης του Tim Booth στη Θεσσαλονίκη. Αυτό έγινε για την Αθήνα από το συνάδελφο Κωνσταντίνο Τσάβαλο και καλύπτει οποιεσδήποτε ενθυμήσεις. Βλέπετε πάνω κάτω τα ίδια παρουσιάστηκαν και στις δυο πόλεις. Με θαυμαστό τρόπο φυσικά. Δεν πήραμε τίποτα λιγότερο από αυτό για το οποίο ήμασταν βέβαιοι. Τρία χρόνια πριν, μια μπάντα ιστορική εδώ στην Ελλάδα είχε χαρίσει αλησμόνητες στιγμές. Και τώρα, αναλογικά πήραμε το τέλειο. Το τέλειο που φώλιαζε μέσα μας και όχι αυτό που οραματίστηκε ο καλλιτέχνης. Έτσι είναι το ιδανικό. Παρέα με τέσσερα νέα πανέμορφα παιδιά και με ένα τραγούδι που είχε λείψει τότε: το Five-O.
Ερήμην των υπολοίπων James, o Tim Booth αποκαλύφθηκε και έδειξε το προφανές: είναι άνθρωπος με αδυναμίες. Με ελλειμματική αυτογνωσία. Ακόμα και μετά από την εμφάνιση στο τότε Electron, αγνοούσε την επιρροή που ασκεί στους Έλληνες. Γι’ αυτό και υπέπεσε σε «υπερβολές».
Δεν είναι δυνατόν να ζητάς από τον κόσμο που τσιρίζει να κάνει ησυχία. Ο αυθορμητισμός και η συνάφεια είναι ακλόνητα δεδομένα ανάμεσα στον Booth και το κοινό του. Είναι καλύτερο λοιπόν να αφήσεις το κοινό σου να σε λατρέψει με τον τρόπο του. Χειροκροτώντας, χορεύοντας και φωνάζοντας συνεχώς. Και η ησυχία θα έρθει μόνη της, σε τόσο ευαίσθητες στιγμές όπως στα Laid, Sometimes, Fall In Love. Σαν να απευθυνόταν ως έκκληση προς τον κόσμο για κάτι δεδομένο: «please fall in love with me».
Επίσης, το άγχος μπορεί να στρέψει ένα αδιάφορο σύνθημα εναντίον σου. Η διαρκής ιαχή «Λίζα, Λίζα» από κάποιους, έφτασε στη σκηνή ως «looser». Έντρομος ο Lee Muddy Baker εξήγησε πως πρόκειται για τη δική τους «Lisa».
Η ιδιοφυία του τελικά ισορρόπησε τις όποιες φοβίες και την αφομoίωσή τους από τον κόσμο: διχάζοντας... αναφέροντας πως «οι Αθηναίοι είπαν πως δεν μπορείτε να κάνετε ησυχία» και «μην αποδείξετε πως έχουν δίκιο»...
Αυτή τη φορά, το άγχος ενός τελικά απλού ανθρώπου συνάντησε το μεγαλείο του και τώρα μπορούμε να πούμε με σιγουριά: pleased to meet you…
