Άνοιξε λοιπόν η αυλαία και φέτος για τα ηλεκτρονικά συναυλιακά δρώμενα της πόλης μας με ένα από τα σημαντικότερα ονόματα του χώρου τόσο σαν ιστορία όσο και σαν καλλιτεχνική αξία και ποιότητα: η Anne Clark ξαναβρέθηκε κοντά μας στον ίδιο χώρο όπου πέρυσι είχε χαρίσει στο κοινό της μια καταπληκτική βραδιά με εκείνο το τόσο ξεχωριστό ακουστικό της set.
Φέτος όμως τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά σε όλους τους τομείς. Μετά από τις πιέσεις αρκετών ανθρώπων που έβλεπαν σαν μια καλή ιδέα ένα άτυπο reunion της Anne με τον David Harrow, το εγχείρημα πήρε σάρκα και οστά για πρώτη φορά στο ονομαστό Wave Gotik Treffen στη φετινή του εκδοχή, χωρίς εντυπωσιακά αποτελέσματα είναι η αλήθεια, με βάση τις μαρτυρίες όσων παρευρέθηκαν. Το όλο concept είχε να κάνει με μια 80’ς επαναπροσέγγιση των πραγματικά αριστουργηματικών κομματιών που είχε συνθέσει ο David Harrow για την Anne Clark σε εκείνη τη χρονική περίοδο, κυρίως στα albums Changing Places του 1983 και Joined Up Writing του 1984. Και ομιλούμε για συνθέσεις που σημάδεψαν πολλές γενεές μουσικόφιλων (και δη του ηλεκτρονικού ιδιώματος), επηρέασαν και ποδηγέτησαν ολόκληρες σκηνές και θεωρήθηκαν απαρχή νέων δρόμων μέσα στη μουσική έκφραση, όπως τα πρωτοποριακά για την εποχή τους Our Darkness, Sleeper In Metropolis αλλά και πολλά ακόμα από εκείνους του δίσκους.
Η αλήθεια είναι πως η Anne Clark δεν... πέταγε και τη σκούφια της για το συγκεκριμένο project, όπως είχε πει και στην πρόσφατη συνέντευξή μας, αλλά το έβρισκε -αν μη τι άλλο- ενδιαφέρον. Είναι άλλωστε φανερή η προτίμησή της, τα τελευταία χρόνια, σε μια περισσότερο ακουστική προσέγγιση της μουσικής.
Οι προϋποθέσεις πάντως για το συγκεκριμένο live ήταν άριστες: Σάββατο βράδυ, πολύς κόσμος με καλή διάθεση είχε γεμίσει το Gagarin και περίμενε υπομονετικά να τελειώσει το set των Atria (με ανεβασμένες τις μετοχές τους τελευταία, ιδιαίτερα στον συνθετικό τομέα) για να απολαύσει την ποιητική απαγγελία των στίχων από τα χείλη της Anne Clark. Όπερ και εγένετο: η Anne απήγγειλε τα γεμάτα πίκρα και απελπισία λόγια των κομματιών της, όπως πάντα ακίνητη –αυτή τη φορά στέκοντας όρθια και όχι καθισμένη στην καρέκλα της- υπό τους ήχους των notebooks του David Harrow και των λίγων ‘’ζωντανών’’ πλήκτρων από τα δάχτυλα του. Η εντύπωση που σχημάτισα είναι πως τα remakes εκείνων των κλασσικών κομματιών ήταν -από άποψη ρυθμού- ένα κλικ πιο κάτω απ’ ότι οι γνήσιες συνθέσεις. Κάτι αυτό το γεγονός, λίγο το ότι ήμουν ελαφρώς προκατειλημμένος από την εκμυστήρευση της Anne ότι θα έβρισκε περισσότερο ενδιαφέρον το να μας παρουσιάσει κάποια στιγμή στο μέλλον το νέο της υλικό με όλη της την μπάντα και η άδεια –οπτικά- σκηνή με κράτησαν μουδιασμένο στο μεγαλύτερο κομμάτι της συναυλίας.
Συγκρίνοντας τη συμπεριφορά του κοινού στο φετινό live με το ακουστικό της περσινής χρονιάς, μπορούσες να δεις μεγάλη διαφορά ως προς τη θέρμη των αντιδράσεων του πλήθους και αυτό είναι, νομίζω, ενδεικτικό. Ίσως να ακούγεται παράξενο, αλλά αν έπρεπε να επιλέξω ανάμεσα σε μια από τις δυο συναυλίες, μπορώ να πω με σιγουριά πως η προτίμηση μου θα πήγαινε σε εκείνη τη γεμάτη συναίσθημα, ηλεκτρισμό και ένταση παράσταση του Δεκεμβρίου του 2003, με μια σκηνή γεμάτη από μουσικούς που πάσχιζαν να βγάλουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, απογυμνωμένοι από την ασφάλεια που σου προσφέρει το προηχογραφημένο. Θα σας φανεί περίεργο το ότι το πολυαγαπημένο μου Our Darkness το απόλαυσα ασύγκριτα περισσότερο βγαλμένο μέσα από τις χορδές μια κλασσικής κιθάρας παρά ακούγοντας το φέτος σύμφωνα με τον πραγματικό ηλεκτρονικό του χαρακτήρα;
Σε αυτό το μήκος κύματος κύλησαν τα πράγματα το σαββατόβραδο στην πολύ σύντομη, σε διάρκεια, αλλά οικεία και αγαπημένη συντροφιά που μας κράτησαν ο David και η Anne φέρνοντας μας στο μυαλό μικρά μυστικά από εκείνα τα χρόνια: Short Story, Self Destruct, Killing Time, True Love Tales, Wallies, Sleeper In Metropolis και Our Darkness για να θυμηθούμε μερικά και τελικά αποχωρήσαμε νιώθοντας μια γλυκεία ζεστασιά που ξαναβρεθήκαμε με μια καλή φίλη από τα παλιά μαζί με την ταυτόχρονη προσμονή για την επόμενη μας συνάντηση.
