Alan Parsons Project

Photos: LiveAlive Pictures / Kissadjekian



Κάπου είχα διαβάσει πριν λίγο καιρό το εξής, ότι «η μουσική είναι σημαντική μόνο στο βαθμό που μπορεί να επιφέρει αλλαγές στη συνείδησή μας». Δεν θυμάμαι ποιος το είπε, αλλά είχε απόλυτο δίκιο. Και μπορεί η συναυλιακή γνωριμία μου με τους Alan Parsons Project να μην άλλαξε δα και τον τρόπο σκέψης ή τις ιδέες μου, όπως είχαν κάνει τα άλμπουμ τους καμιά δεκαετία πριν, αλλά για όσο διήρκεσε το gig, ένιωσα ότι ο χρόνος είχε σταματήσει, καθότι σε τέτοιες ιδιαίτερες καταστάσεις η ώρα περνάει πάντα πιο γρήγορα από ότι πρέπει.



Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα από κοντά τον άνθρωπο πίσω από την κονσόλα ενός εκ των σημαντικότερων άλμπουμ όλων των εποχών. Όταν μετά το πέρας της συναυλίας, πήγα και του είπα αυτό ακριβώς, γύρισε και απάντησε με την γνωστή αγγλική φλεγματικότητα “Χαίρομαι, ξέρεις κι εμένα μου αρέσει να με θυμούνται για το Dark Side Of The Moon”. Ψηλός, θεόψηλος, με μαύρο παντελόνι και μια μαύρη καμπαρτίνα να καλύπτει το θεόρατο κορμί του, καθόταν σε ένα υπερυψωμένο βάθρο και μοίραζε χαμόγελα, βλέμματα και οδηγίες στους πέντε μουσικούς που τον συνόδευαν- τον έκτο πρέπει να τον είχε φάει για πρωινό, εκτός αν είχε τυμπανισμό και πέταγε η κοιλιά του. Ο Godfrey Townsend -με θητεία στις μπάντες του John Entwistle και του Jack Bruce- καθώς και ο εξίσου έμπειρος Steve Murphy –συνεργάτης του Sting- εξέπληξαν παίζοντας «παπάδες» σε κιθάρα και ντραμς αντίστοιχα. Ο ίδιος ο Alan έδειχνε υποτονικός και κάποιες στιγμές έμοιαζε να βαριέται κιόλας ελαφρά, αλλά η σκηνική του παρουσία μάλλον ήταν αυτή που άρμοζε σε έναν φυσικό ηγέτη μιας εκ των μεγαλύτερων prog rock συγκροτημάτων της Ιστορίας. Το καταδεκτικό χαμόγελο του εκτός σκηνής γέμισε τον χώρο αργότερα, μετά το τέλος της συναυλίας, οπότε υπομονετικά έβγαινε φωτογραφίες αγκαλιά με το κοινό του και μοίραζε αυτόγραφα κι αφιερώσεις.



Το κοινό όπως ήταν φυσικό ήταν κυρίως 40 something, αλλά είχαμε και ευχάριστες εκπλήξεις: αρκετοί γονείς έφεραν τα παιδιά τους στη συναυλία για να δουν ζωντανά ένα group που συνόδευε τις δικές τους μουσικές αναζητήσεις κάποιες δεκαετίες πριν. Ο κόσμος βέβαια δεν ανταποκρίθηκε όσο έπρεπε και η προσέλευση δεν ήταν αυτή που θα άρμοζε σε μια μπάντα της τάξης των Alan Parsons Project.

Το I Robot, επίκαιρο και λόγω της νέας ταινίας του Γουιλ Σμιθ, άνοιξε με τον πλέον επικό τρόπο την συναυλία. Μεταξύ άλλων ακούστηκαν τα The Same Old Sun, Time, What Goes Up, Damned If I Do, Don't Let It Show, The Raven, I Wouldn't Want To Be Like You, Limelight, τα instrumental Lucifer και Mammagamma, Prime Time, Psychobabble, Since The Last Goodbye, Sirius/Eye In The Sky και για ενκόρ τα (The System Of) Doctor Tarr and Professor Feather, Οld And Wise, Games People Play.



Α, έπαιξαν και τρία κομμάτια από το νέο τους άλμπουμ με τίτλο A Valid Path. Στα οποία έλειπε ασφαλώς η μαγική πένα του Ντειβιντ Γκίλμουρ, ο οποίος μπήκε ξανά σε στούντιο μετά από αρκετά χρόνια για χάρη του κολλητού του… Φυσικά και περίμενα να ακούσω ύμνους όπως τα Ammonia Avenue, You Don't Believe, Snake Eyes, Silence And I, Some Other Time, Stereotomy, The Cask Of Amontillado, The Gold Bug, The Turn Of A Friendly Card, αλλά τι να πρωτοχωρέσεις όμως σε ένα δίωρο από μια καριέρα 28 ετών και 15 άλμπουμ;

Βγαίνοντας από το Gagarin 205, ένιωσα την υγρασία της σαββατιάτικης νυχτιάς να διαπερνάει τα κόκαλά μου. Μαζί με αυτήν όμως ένιωθα κι αφάνταστα τυχερός. Διότι δεν ήταν μία συναυλία σαν τις τόσες που γίνονται κάθε μέρα. Ήταν η συναυλία του ανθρώπου που κυκλοφόρησε το πρώτο τραγούδι στην ιστορία της Ποπ Μουσικής που βγήκε εξολοκλήρου από computer, χωρίς τη χρήση κανενός απολύτως συμβατικού μουσικού οργάνου, το Mammagamma του 1982 κι έθεσε τις βάσεις της σύγχρονης ηλεκτρονικής παραγωγής. Respect λοιπόν, που θα έλεγε κι ο φίλος μου ο Gizmo…