Prodigy In Concert: This is Dangerous!
Photos: Olga K.
Η σχέση των Prodigy με την Ελλάδα, κρύβει πίσω της μια ιστορία πολλών χρόνων, με εμφανίσεις που το λιγότερο που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν είναι επεισοδιακές και ανεπανάληπτες. Η κυκλοφορία του Always Outnumbered Never Outgunned, παρουσιάστηκε σαν μια ιδανική ευκαιρία για ένα tour μέσα στο 2004, το οποίο μόλις ξεκίνησε με πρώτη συναυλία, αυτήν της Παρασκευής που μας πέρασε στη χώρα μας. Ευτυχώς oι διοργανωτές ήταν αυτή τη φορά έτοιμοι να αντιμετωπίσουν το (πλέον) βεβαρημένο παρελθόν των επεισοδιακών εμφανίσεων του group, έχοντας προνοήσει να ειδοποιήσουν όλους τους αρμόδιους φορείς κι έτσι η πιθανότητα να επαναληφθούν σκηνές σαν αυτές των πρώιμων εφηβικών μας χρόνων μειώθηκε δραστικά. 
Φθάνοντας στο θέατρο γύρω στις 8:30 έπεσα ακριβώς στη στιγμή που ο Leeroy Thornhill αναλάμβανε τα decks. Το set του, ιδανικό για προθέρμανση, ξεκίνησε με ατμοσφαιρικά d’n’b tunes και συνεχίστηκε δυναμώνοντας σταδιακά τα beats. Αν και οι μουσικές επιλογές του ήταν αρκετά καλές, παίζοντας με συμπαθητικά old school κοψιματάκια, σύντομα φάνηκε η αδυναμία του να υποστηρίξει ένα live dj set, αφού οι αλλαγές μεταξύ των κομματιών ήταν επιεικά αστείες έως και απαράδεκτες, ενώ στην πλειοψηφία τους κατέφευγαν σε power cut μεταξύ των decks και η επανάληψη αυτή κούρασε αρκετά. Ας είναι, τουλάχιστον είμαστε απόλυτα σίγουροι ότι έπαιζε ζωντανά και χωρίς βοηθήματα. Ενώ η ώρα πλησίαζε 10, δικαιολογημένα πλέον, κανένας δεν ενδιαφερόταν πια για το τι έπαιζε και η σκέψη όλων, ολοένα και καρτερούσε αυτό που θα επακολουθούσε. Ο Leeroy λοιπόν, όχι απλά τα μάζεψε, αλλά εξαφανίστηκε κι όλας από τη σκηνή, ξεκαθαρίζοντας έτσι ότι η επιστροφή του αφορούσε μόνο τη συμμετοχή του σαν opening act και όχι τη συνεύρεση του με το group πάνω στη σκηνή.
Και εγένετο η αρχή: Ο Liam κάνει την εμφάνιση του μαζί με τον Maxim και οι συνεργάτες τους για τα live Kieron Pepper και Jim Davies αναλαμβάνουν την θέση των drums και της κιθάρας αντίστοιχα. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, ο Λυκαβηττός αρχίζει να σείεται από τα ακατάπαυστα κύματα μπάσου που κλοτσάνε στα στομάχια όλων. Ο Maxim ουρλιάζει στο μικρόφωνο τους στίχους του Wake Up Call, “It’s been a long time but I just can’t wake up / Back on tour, one, two, three, we all back on four you better wake up / You gotta feel me” και η αρένα μετατρέπεται σιγά σιγά στο παραδοσιακότατο «πλυντήριο». Ο Keith ακολουθεί με το ακυκλοφόρητο Warning το οποίο μόλις γράφτηκε από τον Liam για το tour τους. Αξίζει να σημειώσουμε κάπου εδώ, για την αποφυγή δημιουργίας αποριών, ότι με αναλόγων -εκκωφαντικών- δυνατοτήτων ηχοσύνολο, είχαν εμφανιστεί και οι συμπατριώτες τους Massive Attack (είχε γίνει ειδική μνεία και τότε), μόνο που οφείλω να ομολογήσω ότι οι Prodigy κέρδισαν την μάχη στο SPL, αφού το αεράκι που φυσούσε από το μπάσο θα μπορούσε να μετρηθεί σε μποφόρ.
Ακολουθεί το Their Law, όπου το Αθηναϊκό κοινό, δείχνει την αγάπη του για τα παλιά τους κομμάτια και στη συνέχεια το Spitfire, το Girls [-more girls!], αφιερωμένο από τον Maxim σε όλα τα παιδιά που έχουν πλημμυρίσει τα βραχάκια στους γύρω λόφους και το Breathe ανάμεσα στους καπνούς των φωτοβολίδων. Οι ρυθμοί πέφτουν ελάχιστα κάποια στιγμή με το Medusas Path, όπου ο Maxim και ο Keith είναι κατάκοποι στην άκρη της σκηνής, ενώ το Hotride που ακολουθεί με τα φωνητικά του Keith δεν είναι και από τα δυνατότερα σημεία της βραδιάς. Το set ζωντανεύει ξανά με το The Way It Is, συνεχίζει την ανοδική πορεία με το Mindfields και αποκορύφωση έρχεται με το Firestarter, όπου ο Keith πλέον εκτροχιάζεται τελείως, δίνοντας ρεσιτάλ aggressive συμπεριφοράς. Μετά από ολιγόλεπτο break, επιστρέφουν στην σκηνή με το Poison και σύντομα o Λυκαβηττός παίρνει φωτιά. Ότι κι αν πει κανείς, το να ακούς όλο το θέατρο να φωνάζει Smack My Bitch Up, δεν μπορεί να περιγραφεί σαν εμπειρία.
Κάπου εκεί η μπάντα εξαφανίζεται από την σκηνή χωρίς να πει τίποτα και όλος ο κόσμος μένει μετέωρος, πάνω στο απόγειο μιας εκστασιασμένης ατμόσφαιρας. Kανείς δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι όλα έχουν τελειώσει, αφού δεν έχουν περάσει ούτε καν μια ώρα και είκοσι περίπου λεπτά από την έναρξη της συναυλίας. Το γεγονός αυτό δε θα έπρεπε να παραξενεύει αφού και στο Rockwave το set τους ήταν ανάλογο, όπως αντίστοιχης διάρκειας είναι συνήθως και τα set τους στο εξωτερικό, αλλά υπήρχε διάχυτη μια ελπίδα για κάτι καλύτερο. Η αλήθεια είναι ότι πολλές χάρες θα μπορούσε να μας κάνει ο κύριος Howlett, αλλά δυστυχώς δεν σταθήκαμε τόσο τυχεροί, αφού προτίμησε να παραμείνει προσκείμενος στην προώθηση του νέου του album, ταιριάζοντας το set με ελάχιστα παλιότερα κομμάτια, αυστηρά του ίδιου ύφους.
Όσα παράπονα και να καταλογίσουμε πάντως τίποτα δεν μπορεί να αναιρέσει, την απόλυτη επιτυχία της βραδιάς, με εξαιρετικό ήχο, πανέμορφο light show και δυνατά beats που ικανοποίησαν κάθε εθισμένο στο μπάσο. Ομολογουμένως ήταν μια εκπληκτική εικόνα να βλέπεις ολόκληρο το Λυκαβηττό να τα δίνει όλα, είτε μέσα στην αρένα, είτε ταρακουνώντας τα σίδερα στα διαζώματα, είτε χοροπηδώντας πάνω στις καρέκλες, είτε χορεύοντας εκστασιασμένα με αναμμένες φωτοβολίδες πάνω στα βραχάκια! Από αυτή τη συναυλία δεν έλειψαν φυσικά κάποια μικροεπεισόδια backstage, λόγω βεβιασμένων εισχωρήσεων, αλλά δεν έγιναν καν αντιληπτά από το κοινό. Όπως είπε γλαφυρότατα ο Maxim, Don’t be shy! Η απόλαυση της μουσικής των Prodigy ξεκινάει στα 120db.
