Ανηφορίζοντας χθες το βραδάκι προς Λυκαβηττό μεριά αναρωτιόμουν τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε από μια καταξιωμένη Ισπανίδα ερμηνεύτρια -με πάνω από 20 χρόνια στο τραγούδι- που ερχόταν για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Προσωπικά περίμενα μια ήσυχη μουσικά βραδιά, με σχετικά περιορισμένο κοινό, στην πλειοψηφία του ισπανόφωνο, ένα κοινό το οποίο γνώριζε την αγαπητή Luz αρκετά καλά γιατί η προβολή και προώθηση της προχθεσινής συναυλίας ήταν ανύπαρκτη οπότε και αυτοί που πήγαν καλά ήταν. Καμία σχέση με ταινία του Αλμοδόβαρ δηλαδή…
Δεν μπορώ να πω ότι έπεσα και έξω και αυτό που ζήσαμε ήταν 80 λεπτά μιας συμπαθητικής συναυλίας χωρίς βέβαια ιδιαίτερες στιγμές. Η μούσα του Αλμοδόβαρ όπως έγινε ευρύτερα γνωστή από τις μουσικές συμμετοχές της σε ταινίες του, ερμήνευσε τραγούδια τόσο από προηγούμενες όσο και από την τελευταία της δισκογραφική δουλειά. Όλα της τα τραγούδια τα συνόδευε πιάνο, κάτι που θέτει βέβαια περιορισμούς αναφορικά με την ένταση και τον ρυθμό της συναυλίας.
Σκηνικά η σινιόρα Casal ήταν λιτή, αφήνοντας να αναδειχθεί η αδιαμφισβήτητα χαρισματική φωνή της που όμως δεν στάθηκε ικανή να αντιπαρέλθει τις μονότονες μουσικά συνθέσεις, οι οποίες με την συνοδεία πιάνου ήταν αρκετά κουραστικές και ιδανικές για την καταπολέμηση της χρόνιας αϋπνίας...
Όπως ήταν άλλωστε αναμενόμενο οι δύο πιο ενδιαφέρουσες στιγμές της συναυλίας -που ήταν συνάμα και ο λόγος που ανηφόρισαν να την απολαύσουν όσοι ανηφόρισαν- δεν ήταν άλλες παρά τα δύο τραγούδια που ερμήνευσε σε ταινίες του Αλμοδόβαρ, δηλαδή το Piensa en mi (Να με σκέφτεσαι) και το πραγματικά πολύ καλό Un ano de amor (Ένας χρόνος αγάπης).
Πάντως η εν λόγω τραγουδίστρια ανήκει σε εκείνη την κατηγορία καλλιτεχνών που ενώ όντως διαθέτουν θαυμάσια φωνή, αδικούνται από τα μέτρια ποπ τραγούδια που ερμηνεύουν και ταυτίζονται αναπόφευκτα με μια και μόνη αξιόλογη στιγμή συνεργασίας στην καριέρα τους (π.χ Αλμοδόβαρ) που πρόσκαιρα τις εκτόξευσε καλλιτεχνικά αλλά δεν μπόρεσαν ποτέ να σταθεροποιηθούν σε αυτό το επίπεδο.
Ο Αλμοδόβαρ έλειπε από τον Λυκαβηττό χθες βράδυ…
