Είχα φροντίσει από νωρίς να καβατζάρω θέση μπροστά μπροστά στον ειδικά διαμορφωμένο για τους VIP και τους δημοσιογράφους πλάτωμα που είχε δημιουργηθεί στο χώρο του Terra Vibe. Είχα πάρει τα ουισκακια μου – σορι, τεκιλα δεν πίνω, άρα του χορηγούς του φεστιβάλ δεν μπορούσα να τους τιμήσω - είχα κλείσει το κινητό και παρέα μόνο με τις σκέψεις μου και λίγες γνωστές φάτσες της εγχώριας μουσικής ιντελιγκεντσιας περίμενα να βγουν στη σκηνή οι τέσσερις Μανκουνιανοι. Αναρωτιόμουν τι απήχηση θα είχαν. Αν θα συνέρεε κόσμος για χάρη τους. Καλές οι μουσικές επιλογές του Αρχισυντάκτη μας (σσ. Ο Τάσος ανέλαβε να επιλέξει την μουσική που θα έπαιζε από τα ηχεία στα κενά ανάμεσα στις εμφανίσεις των συγκροτημάτων), αλλά αυτή η ώρα δεν περνάει με τίποτα… Ξεχνούσα μερικές φορές ποιοι θα βγουν σε λίγη ώρα στη σκηνή :οι Starsailor, ένα συγκρότημα με μέσο όρο ηλικίας τα 24 χρόνια, με μόλις 2 άλμπουμ στο ενεργητικό του, με ένα εκπληκτικό ντεμπούτο και όντας πάνω στο peak της καριέρας τους. Σημαντικό αυτό, έτσι; Για να μην παραπονιόμαστε μετά ότι έρχονται μόνο κάποιοι τελειωμένοι στην χώρα μας μόνο για να συμπληρώσουν τα ένσημα τους.
Η μπάντα ήταν ΚΥΡΙΟΙ στη συμπεριφορά τους! Παιδάκια μεν στην όψη, αλλά με τους τρόπους τους, την καλή τους αγωγή, την πανεπιστημιακή τους παιδεία, τα γαλλικά, το πιάνο, το μπαλέτο τους. Και δεν το λέω ειρωνικά αυτό. Μου έκαναν τεραστία εντύπωση από την στιγμή που πάτησαν το πόδι τους στη σκηνή μέχρι την στιγμή που μας αποχαιρέτησαν με τα – ομολογουμένως γραφικά, αλλά δυστυχώς πάντα απαραίτητα για το σπάσιμο του πάγου με το «απαταιτητικο ελληνικό κοινό» – Efkaristo Athina. Από εκεί που καθόμουνα το ενδιαφέρον του κοινού ήταν επικεντρωμένο στον τραγουδιστή, ο οποίος φορούσε ένα ψαράδικο παντελόνι και συνομίλησε ουκ ολίγες φορές με θηλυκές παρουσίες στις πρώτες σειρές οι οποίες είχαν γράψει σε ένα χαρτί κάτι σε στυλ James Marry Μe ή I Wanna Be Your Groupie και το κρατούσαν ψηλά για να το δει ο – πολύ όμορφος, ας το παραδεχτούμε Βογιατζή – Τζειμς. Ο Τζειμς Γουολς ήταν κάπως κουρασμένος ή μου φάνηκε εμένα έτσι; Αστειεύομαι. Αεικίνητος ήταν ο μπαγάσας και το κυριότερο: η φωνή του κάποιες στιγμές ήταν καλύτερη σε σχέση με την αντίστοιχη στουντιακη, πράγμα εκ φύσεως δύσκολο. Η χρήση samples ήταν αναμενόμενη, κυρίως γιατί θα έλειπε το Σπεκτορικο Wall Of Sound στα έγχορδα. Η ορχήστρα δωματίου που συνόδεψε την μπάντα π.χ. στο Four To The Floor στάθηκε στο ύψος της (σαρδόνιος γέλωτας γεμίζει το δωμάτιο…) και μοναδική μου ένσταση, με την οποία συμφώνησε και ο Μάνος Μπούρας – ή τουλάχιστον ΝΟΜΙΖΩ ότι έγνεψε καταφατικά, αφού από ένα σημείο και μετά είχα χαθεί στο χωροχρόνο – ήταν η απουσία του πιάνου, που κατά την γνώμη μου αποτελεί τον καταλυτικό παράγοντα του ήχου τους. Έτσι αναπόφευκτα ένα από τα καλύτερα κομμάτια της δισκογραφίας τους, το Poor Misguided Fool, ακούστηκε «λίγο», απογυμνωμένο από τα πιανιστικα γεμίσματα ανάμεσα στα κενά των δυο κιθάρων. Όχι ότι είχαμε κανένα παράπονο ασφαλώς. Και σε ακαπέλα εκτέλεση να άκουγα το εν λόγω τραγούδι, ευχαριστημένος θα ήμουνα.
Στο Music Was Saved βγήκε στη σκηνή και ο Μπαμπάς τους, ο Tim Buckley και τραγούδησε μαζί τους και ομολογουμένως πολύ συγκινήθηκε, όπως μας είπε μετά backstage που τον συναντήσαμε και ήπιαμε δυο μπερμπον στην υγειά του. Και ο ντραμερ μπορεί να μην φαινότανε και πολύ πίσω από την ντραμ του, αλλά κάποιες στιγμές, ειδικά στο Good Souls, έπρεπε να δείτε πως ακουγόταν! Ε, στο Tie Up My Hands δεν άντεξα. Παράτησα όποια «προνομιακή μεταχείριση» ετύγχανα και κατέβηκα δέκα δέκα τα σκαλιά για να βρεθώ κάτω από τη σκηνή. Δεν έχουν δα και την τρελή σκηνική παρουσία. Αλλά έχουν ένα μοναδικό τρόπο να σε κάνουν κοινωνό των επί σκηνής τεκταινομένων.
Την ώρα που βρισκόμουν κάτω ένα παλικάρι μιλούσε στο κινητό :«Ναι, μωρέ αυτοί οι ξενέρωτοι οι κλαψομουνηδες Εγγλέζοι που λένε εκείνο το τραγούδι με τον αλκοολικό». Αυτό δεν ήταν Alcoholic φίλε μου καλέ, που προτίμησες να χαθείς στις κυψέλες του κινητού σου αντί να κανείς πράξη τον λόγο του ερχομού σου στο φεστιβάλ αυτό. Αυτό ήταν κοτζάμ Alcoholiday, όπως είχαν πει κάποτε και οι Teenage Fanclub: ατμόσφαιρα διακοπών σε ένα κομμάτι που εδώ που τα λέμε δεν προσφέρεται για να κάνεις το ιδρωμένο λαγουδάκι της Duracell. Φρονώ ότι, όπως κι άλλοι πολλοί οπαδοί τους, έτσι κι εγώ έμεινα με την αίσθηση ότι τους είδα μόνο για κάνα εικοσάλεπτο. Στην τελευταία νότα που ακούστηκε από την κιθάρα του Γουολς, το Rockwave είχε λάβει τέλος για εμάς. Μετά από λίγη ώρα θα παίρναμε τα μπογαλάκια μας και θα κατεβαίναμε να παρακολουθήσουμε τους Scissor Sisters στην Πλατεία Κοτζια στο κέντρο της Αθήνας. Το τι επακολούθησε, θα το πληροφορηθείτε επακριβώς από την συνάδελφο Χριστιαννα. Εγώ πάω να ακούσω σε repeat στον υπολογιστή μου το Laura και το Tell Your Mama…
Υ.γ. Παρεμπιπτόντως, Κύριοι Διοργανωτές, τα press pass για την VIP Area πρέπει να δικαιολογούν το όνομα τους – καθότι μόλις τελείωσε η εμφάνιση των Starsailor, συνέρευσαν σε ορδές πλήθη δεκάχρονων και δωδεκάχρονων σε αναμονή του Μεσσία της Ροκ, εκτός αν είχαμε γυμναστικές επιδείξεις σχολείων στην εξέδρα, γεγονός που διέλαθε της προσοχής μου …
