Rockwave Festival 2004 - 5η μέρα: The Soundtrack of our Lives

Photos: Olga K.

10 Λόγοι που οι Soundtrack Of Our Lives ...(λογοκρίθηκε):

• Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Η ακόμη καλύτερη από το προηγούμενο βράδυ. Μετά λοιπόν την κατά τον γράφοντα καλύτερη συναυλία αλλοδαπού συγκροτήματος που έλαβε ποτέ χώρα στην Ελλάδα – βλέπε Pixies – κι αφού είχαμε εξοπλιστεί με λεκάνες, αφρόλουτρα ποδιών και αποσκληρυντικά κάλων ώστε να μην πάθουμε τα ίδια με χθες που μείναμε όρθιοι επί 8 συναπτές ώρες χωρίς να αναπαύσουμε τα κωλομέρια μας, πήραμε το αντηλιακό μας και κατοικοεδρεύσαμε μαζί με τους συνολικά 271 πιστούς που τους παρακολουθήσαν κάτω από την σκηνή. Και για όσους νομίζουν ότι ο αριθμός των θεατών καθιστά ένα ιστορικό γεγονός ή μια συναυλία ξεχωριστή κι αξιομνημόνευτη, σας υπενθυμίζω την ατάκα του Τονι Ουίλσον στο 24 Hours Party People «Στον Μυστικό Δείπνο ήταν μόλις 13 άτομα και γράφτηκε ιστορία».

• Αν και φαινομενικά δείχνουν να βαριούνται ελαφρά και ενίοτε μοιάζει να κάνουν αγγαρεία, όταν αποφασίσουν να παίξουν, είναι ικανοί να μας αποτελειώσουν. Πειστήρια: Nevermore, Ιnfra Riot και το μέγιστο Gran Canaria από τον πρώτο τους δίσκο.

• Η σκηνική παρουσία του frontman της μπάντας Ebbot :πρέπει να είναι το μοναδικό άτομο στον κόσμο αυτή τη στιγμή που συνεχίζει να ντύνεται με καφτάνια και μακριές ρόμπες. Το μαλλί του δε ακολουθεί στην Σχολή Ian McCullough κι έχει παραμείνει ίδιο –ίσως κι άπλυτο – για πάνω από δεκαπέντε χρόνια… Από μακριά φαινόταν σαν ανιψιός του Ντεμη Ρούσσου πάντως…

• Φάνηκε ότι το τρίπτυχο Φύση –Σουηδικό Ροκ - Χασίσι (κάποια στιγμή γύρω στις 6, μύριζε τόσο πολύ που νόμιζα ότι ήταν η γιορτή του πολιούχου της Μαλακάσας, του Όσιου Εφραιμ και είχαν έρθει παπάδες να κάνουν τρισάγιο…) ταίριαζε γάντι με το κλίμα του όλου φεστιβάλ. Καινούργια Ζάλη, που θα έλεγαν και κάτι Σαλονικιά τυπακια…

• Είδαμε τα πιο άσχετα μπλουζάκια :από Cracker μέχρι Hawkwind, από Natacha Atlas μέχρι Soulfly κι από Travis μέχρι…Πυξ Λαξ (να καρατομηθεί ο κάτοχος του πάραυτα!)

• Η σημαία της Τζαμάικα στόλιζε την σκηνή, προφανώς για να υπενθυμίζει στους παρευρισκόμενους από ποια χώρα προερχόταν η ψυχοδιεγερτική ουσία που είχε μεταμορφώσει τα τρία μέλη της μπάντας σε χόμπι βγαλμένα από την Νύχτα Των Ζωντανών Νεκρών του Τζορτζ Ρομέρο.

• Ο κιθαρίστας θα μπορούσε κάλλιστα να διαπρέψει ως leader σε ομάδα συγχρονισμένης κολύμβησης, ενόργανης γυμναστικής ή επιδείξεις δεξιοτεχνίας «ποιος θα κάνει το καλύτερο σπαγγάτο». Ξεποδαριάστηκε το παλικάρι και βάζω στοίχημα ότι βλέπει το Live At Leeds των Who ακόμη και την ώρα που κοιμάται.

• Σε ανοιχτό χώρο μας πήραν τα μυαλά, φανταστείτε τι θα γίνει αν παίξουν το οργιαστικό συνονθύλευμα ήχων τους σε κλειστό, με αναθυμιάσεις από πατσουλί και παραισθησιογόνα αρώματα να κατακλύζουν τον χώρο.

• Ο κόσμος έδειξε ότι παρόλο που δεν ήταν απολύτως εξοικειωμένος με τα υπόλοιπα κομμάτια τους Mind the Gap, Instant Repeater, Big Time και Sister Surround, συμμετείχε, όσο μπορούσε τουλάχιστον, δεδομένης της ώρας και των περιστατικών ηλίασης που συνέρεαν κατά δεκάδες στο περίπτερο της Ιατρικής Ομάδας – η οποία ειρήσθω εν παροδω χρήζει συγχαρητηρίων γιατί ο Σοφοκλής, η Κατερίνα και τα υπόλοιπα παιδιά κατάφεραν να φέρουν εις πέρας το δύσκολο έργο να συνεφέρουν κορίτσια 14-16 ετών τα οποία δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν την συγκίνηση τους που σε λίγο θα έβλεπαν από κοντά τον Mr.Universe Ville Valo. Ήμαρτον…

• Γιατί μετά από βρώμικες Σουηδικές κιθάρες, τι καλύτερο από ένα Αγγλικό ντουζάκι βουτηγμένο σε ακουστικές κιθάρες;