Η πρώτη φορά ήταν λίγο αμήχανη. Απρίλιος του 2002, ένα μικρό club, φθηνό εισητήριο, ασφυκτικά πολύς κόσμος, 45 λεπτά διάρκεια, μία πολύ ερασιτεχνική εισαγωγή. Μόνο επτά μήνες μετά ένα δεύτερο live σε ένα μέγαλο συναυλιακό χώρο, διπλάσιος χρόνος, μία φανταστική συναυλία. Έναν χρόνο μετά τα δεδομένα ήταν ακόμη καλύτερα. Η μπάντα μόλις κυκλοφόρησε το πάντοτε σημαντικό δεύτερο δίσκο, ο οποίος αποδείχθηκε ανώτερος του πρώτου, μία αίσθηση που δικαιώθηκε με το Σαββατιάτικο live. Το “The Power Out” εκτός του ότι έτυχε της μηχανικής ευφϋίας του Steve Albini έχει να επιδείξει δομή και συνοχή στα τραγούδια, γεγονός που έλειπε από το ντεμπούτο δίσκο ο οποίος περιείχε αυτοσχεδιασμούς και ξεσπάσματα χωρίς αρχή-μέση και τέλος όπως άλλωστε είχαν παραδεχθεί και τα ίδια τα κορίτσια. Φέτος το υλικό φαίνεται ότι δεν «γράφτηκε» την ώρα που ηχογραφήθηκε και εκτός των άλλων έχουμε και κάποια υποτυπώδη φωνητικά τα οποία τελικά μας αρέσουν. 
Σε μία όμως συναυλιακή χρονιά τόσο ξερή και άνυδρη ήταν αναμενόμενο να ενθουσιαστούμε με κάτι δεμένο και σίγουρο όπως είναι οι Electrelane. Καθαρό rock’n’roll, ωραίες παρουσίες (εντάξει υπερβάλλουμε λιγάκι, αλλά όσο να’ναι γυναίκες με κιθάρες ήταν πάντα το αδύνατο σημείο μας), εξαιρετικός ήχος, ξέφρενες διαθέσεις. Για τη μία ώρα που κράτησε το σετ των κοριτσιών από το Brighton είμασταν σε γνωστά λημέρια μεν, καθόλου βαρετά δε. Μπορεί να συμφωνήσαμε όλοι μαζί μετά ότι δεν μας πρόσθεσαν κάτι καινούργιο και ότι η συναυλία δεν μας εξέπληξε ούτε στο ελάχιστο, αλλά ουδείς μετάνιωσε για την προσέλευσή του.
Το σετ κινήθηκε στα γνωστά μονοπάτια. Κομμάτια και από τους δύο δίσκους έμπλεκαν το ένα στο άλλο με έξτρα προσθήκες ένα ολοκαίνουργιο μανιώδες κρεσέντο με το πιάνο μπροστά και μία διασκευή στο “More than this” του Bryan Ferry, εμφανώς επηρεασμένο από την επιτυχία του Lost in Translation. Όλα τα γνωστά hits ακούστηκαν, όλα τα περίφημα ξεσπάσματα χορεύτηκαν και όλοι οι (ελάχιστοι) λαρυγγισμοί της κημπορντήστριας μας διασκέδασαν.
Μπορούμε ακόμα να περηφανευόμαστε ως κοινό που ανακαλύψαμε τις δυνάμεις των Electrelane. Δύσκολα μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι ήταν καλύτερες από την προηγούμενη φορά αλλά σίγουρα μπορούμε να πούμε ότι διασκεδάσαμε. Το support δυστυχώς δεν το προλάβαμε. Ας όψονται οι πανηγυρισμοί (στους οποίους συμμετείχαμε και για λίγο). Τη συναυλία σε λίγες ημέρες θα την ξεχάσουμε. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι δίκαιο αυτό, αλλά συμβαίνει. Έχουμε επαναπαυθεί αρκετά στα κεκτημένα και αρχίζουμε να ξεχνάμε τί σημαίνει να παρακολουθείς ένα μεγάλο live. Τα κορίτσια βέβαια δε φταίνε σε τίποτα. Ό,τι είχαν να δώσουν, το έδωσαν. Και εμείς το εισπράξαμε. Όσο μπορούσαμε.
