Photos: Φαίη Πλακαντωνάκη
Οι θρυλικοί Tuxedomoon έχουν στο ενεργητικό τους τρεις εμφανίσεις στη χώρα μας: μία στο Θέατρο Παλλάς το 1987 που μας είχε αφήσει άφωνους, μια όχι και τόσο καλή στο Θέατρο Λυκαβηττού δέκα χρόνια αργότερα, και μια το 1992 που είχε διαφημιστεί ως «πρώην μέλη των Tuxedomoon», αφού το συγκρότημα απαρτιζόταν, αν θυμόμαστε καλά, από τον Blaine L. Reininger και τον Steven Brown μονάχα, συν κάποιους άλλους μουσικούς που είναι αδύνατον να θυμηθούμε αυτή τη στιγμή μα δεν πρέπει να ήταν μέλη της αυθεντικής σύνθεσης.
Ετούτη τη φορά είχαν έρθει με την αυθεντική τους σύνθεση, βάλε – βγάλε κάτι. Για μια ακόμη φορά, απουσίαζε ο Winston Tong, που απ’ ότι έχει πάρει το αυτί μας, έχει χρόνια προβλήματα με τα ναρκωτικά και δεν μπορεί να αναλάβει υποχρεώσεις σ’ ένα συγκρότημα, στο γκρουπ όμως συμμετείχαν οι Luc Van Leishout και Bruce Geduldig από τη δεύτερη, Ευρωπαϊκή περίοδό τους.
Το στοίχημα που είχαν να κερδίσουν σ’ αυτή τους τη συναυλία ήταν να κερδίσουν το ενδιαφέρον του κόσμου παίζοντας ένα υλικό που όχι μόνο δεν είχε ξαναπαρουσιαστεί στη χώρα μας, ελάχιστοι είχαν μέχρι τώρα την ευκαιρία να ακούσουν μιας και έχει μόλις κυκλοφορήσει, αχνιστές μάλιστα κόπιες του άλμπουμ “Cabin In The Sky” περίμεναν τους φίλους του γκρουπ, στο πάγκο με το υποχρεωτικό merchandise.
Ο δίσκος, τον οποίο ακούω τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές, είναι πολύ καλός, πολύ κοντά στο κλίμα που μας έχουν συνηθίσει οι Tuxedomoon με τις παλιότερες δουλειές τους, γεμάτος ιδέες, καταπληκτική ατμόσφαιρα και πολλές αναφορές στην Ιταλική κουλτούρα – εκεί ηχογραφήθηκε εξάλλου ένα μέρος του, όπως και στις Βρυξέλλες, το ρεμίξ του έγινε στην Αθήνα, το Λονδίνο και τις Βρυξέλλες, ενώ σαν συνεργάτες αναφέρονται τρανταχτά ονόματα της σύγχρονης σκηνής όπως οι Tarwater, ο John McEntire των Tortoise, ο Marc Collin, η παλιά καραβάνα της Crammed Discs Aksak Maboul, o Juryman και ο DJ Hell. Την παραγωγή επιμελούνται οι ίδιοι οι Tuxedomoon παρέα με τον «δικό» μας Coti K.
Η σπουδαία δουλειά στην παραγωγή ίσως να ήταν δύσκολο να αναπαραχθεί επί σκηνής, ακούστηκαν τριγύρω και γκρίνιες ότι το σχήμα δεν ήταν επαρκώς προετοιμασμένο, απ’ ότι μας έμεινε σαν αίσθηση πάντως, το live ήταν ελαφρά υποτονικό. Και σ’ αυτό ίσως τελικά να μην έφταιγαν ακέραια μόνο τα τραγούδια (αν και έπαιξαν ουκ ολίγα mid και down tempo κομμάτια, όπως αυτά περιέχονται και στο νέο τους άλμπουμ) όσο και το γεγονός ότι έπαιξαν λίγα γνωστά τους κομμάτια. Ούτε “No Tears” – που προσωπικά δεν μας ένοιαξε καθόλου, αλλά όλοι οι θιασώτες της goth σκηνής έδειχναν φεύγοντας μη ικανοποιημένοι – ούτε “Jinx”, ούτε “In A Manner Of Speaking”. Αντ’ αυτών, αρκεστήκαμε απ’ τα παλιά τους στο “The Waltz” που άνοιξε τη συναυλία, το “Dark Companion”, το “Desire” και το “Again”, μπορεί και κάποιο ακόμη που μας διέφυγε.
Έτσι λοιπόν, αν και δεν ήταν κακοί, δεν μας απογείωσαν κιόλας. Σε κάθε περίπτωση πάντως, και στην επόμενή τους έλευση, εμείς θα είμαστε παρόντες, γιατί παρά τα χρόνια που έχουν στην πλάτη τους σαν συγκρότημα, ποτέ δεν ξέρεις πόσους και τι είδους άσους θα τραβήξουν απ’ το μανίκι τους!
