Οι Faithless είναι το όνειρο κάθε Έλληνα διοργανωτή, αφού τα σίγουρα είναι γενικώς η αδυναμία μας. Ήρθαν για πρώτη φορά το 1999 συμπαρασύροντας ένα πολυσυλλεκτικό κοινό σε ασταμάτητο χορό στο Ρόδον κι έτσι, από την πρώτη στιγμή ανέβασαν τις μετοχές τους στο χρηματιστήριο ακόμα και της indie rock σκηνής στη χώρα μας. Λίγο η απενοχοποιητική ευρεία εκφραστική γκάμα, η οποία μας έχει δώσει από house των αρχών των 90s, ως καθαρόαιμο hip-hop ή ακόμα και γερή δόση από Philly soul, λίγο η κιθάρα στις εμφανίσεις τους, το κυρίαρχο μπάσο, αλλά και η χρήση live κρουστών να πατούν πάνω στα beats και να tribal-ίζουν τον ήχο, αρκούν για να νιώσει κανείς εξ αρχής ότι οι Faithless είναι μια μπάντα που μπορεί να αγκαλιαστεί και από δύσκολα και άλλες φορές όχι και τόσο μέσα στη χορευτική κουλτούρα γούστα. Συμπληρώστε την προσωπικότητα και την αυτόνομη δυναμική των μελών τους, ακόμα κι αν δεν φαίνεται επί σκηνής (βλ. η Sister Bliss που επωμίστηκε τη βάση της δημιουργίας των νέων κομματιών, είναι αναγκασμένη να λειτουργεί θεατρικά στο πιο σημαντικό κομμάτι τους, τα πλήκτρα, αφού πολλές φορές είναι φανερό ότι ο ήχος έρχεται ...από το στούντιο κι όχι live) και έχετε μια μπάντα που έχει κερδίσει το σταθερό της κοινό, ακόμα και για διπλές εμφανίσεις.
Η εμφάνισή τους την Παρασκευή είχε τα ίδια στοιχεία με τις προηγούμενες. Θα έλεγε κανείς ότι απλώς βελτιστοποίησαν τη φόρμουλα ώστε να είναι ακόμα πιο crowd-friendly (πόσο, θα μου πείτε!). Ναι μεν και πάλι χάρισαν γενναιόδωρα στο σετ τους ώρα για την παρούσιαση του νέου άλμπουμ (αυτό δεν άλλαξε στο ελάχιστο), αλλά το υποστήριξαν καλύτερα από ό,τι τις τελευταίες φορές, όταν και έμοιαζε με διάλειμμα από τα χιτς που ζητούσε να ακούσει το κοινό για να φύγει καταιδρωμένο. Ίσως να ήταν και η "δίψα" της πρώτης εμφάνισης και παρουσίασης, ίσως και η αντίληψή μου να επηρεάζεται και από το ίδιο το νέο υλικό που είναι πιασάρικο, κομμένο και ραμμένο για τον ήδη fan. Ναι μεν το "Mass-Destruction" είναι single δυναμίτης με κιθάρες που αναπνέουν για τα καλά live, αλλά τα υπόλοιπα κομμάτια φαίνεται να πατούν γερά πάνω στις γνωστές συνταγές. Οι Faithless δημιούρησαν αρκετά ευανάγνωστες στο αυτί, το μυαλό και το κορμί ατμόσφαιρες και με τη βοήθεια του Maxi Jazz τις έκαναν ζωντανά κάνουν αφορμές για να χοροπηδάει ένα ολόκληρο club. Τα τελευταία χρόνια ελάχιστες φορές έχουμε δει, στον χώρο της οδού Μάρνη, χορό από όλο τον κόσμο, ακόμα και τους συνήθεις θαμώνες των μπαρ και δεν είναι τυχαίο που στο άτυπο top αυτό περιέχονται οι εμφανίσεις των Faithless. Kαι όταν αναφερόμαστε στο χορό, δεν εννοούμε απλώς λικνίσματα ή trendy κινήσεις, αλλά ιδρώτα πραγματικό και αφοσίωση στις προσταγές του Maxi Jazz.
Σημαντική πάντως ήταν η προσθήκη ενός νέου ονόματος στο live line-up, του LSK. Ο κύριος Leigh Stephen Kenny, ο οποίος βοήθησε τους Nightmares on Wax στο Mind Elevation κι έχει κυκλοφορήσει δύο άλμπουμ που ξετρέλαναν τον Rollo, δεν θα μπορούσε να ταιριάξει περισσότερο. Έτσι κι αλλιώς το σόλο υλικό του επίσης αδυνατεί να ισορροπήσει κάπου, ρέποντας μια προς τη ska και τη reggae, άλλοτε το funk ή τη soul, φτάνοντας ακόμα να μοιάζει και κλώνος του Mike Skinner (The Streets), πάντοτε μέσα σε σαφώς urban κλίμα. Παίζοντας διάφορα μουσικά όργανα, τραγουδώντας άριστα (και με αρκετά περήφανα falsetto) κι έχοντας τη δυνατότητα να ραπάρει, δεν είναι απλώς ένα εργαλείο (λες και μιλάμε για ποδοσφαιρικό αγώνα), είναι το άλλο μισό του Maxi Jazz επί σκηνής. Λίγο έξω από τα νερά του μεν, καθώς δίπλα του υπάρχει η αεικίνητη φιγούρα του μαύρου πρωταγωνιστή που ζει για να ξεσηκώνει ακροατήρια, αρκετά συμπαθής δε.
Όλα αυτά είναι όμως λεπτομέρειες που μέσα στον ιδρώτα και το χορό που ρίξαμε, μόνο καθαρά για τις ανάγκες της δημοσιογραφικής οικονομίας σημειώνουμε. Η μιάμιση περίπου ώρα πέρασε πιο γρήγορα απ' ό,τι οι δυνάμεις μας μπορούσαν να αντέξουν. Και πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά αφού το τέλος ήταν και το πιο συναρπαστικό κομμάτι του σετ τους (μην μας ρωτάτε δε αν έπαιξαν τα χιτς τους - σε όσο τους έπαιρνε, αφού υπήρχε και η νέα δουλειά, έπαιξαν σχεδόν όλα τα singles). Αν και το νέο "What about love?" μας έβγαλε ένα "God is a DJ" deja vu, το επίσης καινούργιο "I Want More" που ακολούθησε, ήταν όλα τα λεφτά. Ξεκίνησε σε mid tempo ρυθμό και με τον LSK σε πρωταγωνιστικό ρόλο και κατέληξε σε ένα ξεσηκωτικό χορευτικό παραλήρημα που μας προετοίμασε καταλλήλως για το "We Come One", το οποίο έβαλε φωτιά στο Ρόδον. 
Το κανονικό τους σετ έληξε λίγα λεπτά μετά τις 11.35 και με τη μικρή ανάπαυλα ξεκίνησε άλλο ένα μελλοντικό χιτ. Πάλι με τη γνωστή συνταγή, είχαμε πρώτα το χτίσιμο του ρυθμού για κάμποση ώρα από τους "κρουστούς", έπειτα μπήκαν σταδιακά μπάσο και κιθάρα, ώσπου οι ρυθμοί να αποφασίσουν να επιταχυνθούν επικίνδυνα φέρνοντας μαζί τους ένα ευφορικό, balearic ηχοτοπίο, αλά Chicane. Αρκετά γνώριμος και ο ήχος του επίσης νέου και ξεσηκωτικού "Miss U Less, See U More" και τέλος με το επικο-χορευτικό "Salva Mea", όπου εκεί πλέον και να ήθελες δεν μπορούσες να μείνεις ακίνητος, αν ήθελες να μην ποδοπατηθείς.
Το σίγουρο είναι ότι αν αρχίσουμε και το κοσκινίζουμε το θέμα για το παρωχημένο του ήχου, για τα ίδια κόλπα του Mazi Jazz, για την απόδοση του χαρακτηρισμού των απλών "διασκεδαστών", παρά τη μερική αλήθεια του, ελλοχεύει ο κίνδυνος να μπλεχτούμε σε πολλές φορές ανούσιες για το είδος και εν μέρει συμπλεγματικές συζητήσεις που γίνονταν από την εποχή του χιτ του "Insomnia" (το οποίο βρισκόταν και τότε αρκετά πίσω ακόμα και για την εποχή του). Οι Faithless φρόντισαν καλώς ή κακώς να χτίσουν σε πέντε έτοιμα κι αγαπημένα για τους ίδιους πραγματάκια το credibility τους, κι έτσι δίσκο με το δίσκο, να τα αναγνωρίζει κανείς ως κάτι μοναδικό και δικό του. Ως Faithless. Κι αυτή τη φορά και δισκογραφικά και συναυλιακά απλώς το κάνουν λίγο καλύτερα και πιο ταιριαστά, δηλαδή τα κομμάτια τους μπαλαντζάρουν πάνω στον πιο συναυλιακό και κράχτη εαυτό τους, δεδομένων και των πολιτικο-κοινωνικών τους ανησυχιών, έστω και με κάπως συνθηματική έκφραση που δεν καταφέρνει και ιδιαίτερα καίρια χτυπήματα στο υπογάστριο κανενός. Εις το επανιδείν λοιπόν...
