Καταρχήν μερικές οδηγίες προς... συναυλιομένους και δη στο Ρόδον: Πρώτον και βασικότατον, δεν αργούμε πλέον στις συναυλίες, έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα στο Ρόδον, ειδικά.
Δεύτερον, φροντίζουμε να έχουμε οι ίδιοι τα εισιτήριά μας υπό μάλης, ακόμα κι αν έχουμε «φορτώσει» το συγκεκριμένο task σε φίλο/γνωστό/συνεργάτη κοκ, γιατί υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να αργήσει και να χάσουμε την αρχή της συναυλίας ή και περισσότερο.
Τρίτον, ακόμα κι αν έχουμε μεγάλη εμπιστοσύνη στη συνέπεια του προηγούμενου στα ραντεβού, δεν στηριζόμαστε παρά μόνο σε facts, δηλαδή στο ρολόϊ μας. Ακόμα κι αν ακούμε υποσχέσεις του στυλ «σε 5΄ είμαι εκεί», μένουμε πιστοί στο σκοπό για τον οποίο ήρθαμε: μπαίνουμε να δούμε το live και ξεχνάμε τις αερολογίες του savoir vivre. 
Τέταρτον, δεν δυσπιστούμε στις γκαρίκλες του –κατά τα άλλα- συμπαθέστατου γκριζομάλλη κυρίου που φωνάζει πως το συγκεκριμένο live είναι sold-out. Γιατί να πει ψέμματα άλλωστε; Και ως γνωστόν, αν στο Ρόδον –και όχι μόνο, φυσικά- ένα live είναι sold-out, δεν είναι και ό,τι πιο εύκολο να μπεις γρήγορα, αλλά και να παρακολουθήσεις άνετα το live. Συμπέρασμα; Σε τέτοιες περιπτώσεις, όπως η χθεσινή, πρέπει να μπούμε έγκαιρα.
Πέμπτον, ως εκ τούτου, δεν μένουμε να κοιτάμε την –περιέργως- διαρκώς σταθερή μάζα που περιμένει απ’ έξω. Σκοπός μας είναι να μην μπούνε πριν από εμάς όλοι αυτοί και μείνουμε... στο τέλος της ουράς, αλλά να βρούμε ένα αξιοπρεπές μέρος να σταθούμε.
Έχοντας πλέον ολοκληρώσει τις συμβουλές μου, πιστεύω θα καταλάβατε όλοι πως τα πρώτα λεπτά της εμφάνισης των Violent Femmes δεν κατάφερα να τα παρακολουθήσω. Αιτία το ότι δεν ακολούθησα καμία (μα καμία ρε γαμώτο;) από τις παραπάνω συμβουλές μου προς εσάς... Έτσι, όπως πληροφορηθήκαμε, χάσαμε έναν από τις 4-5 σημαντικότερους λόγους, που έσπευσε τόσος πολύς κόσμος στο συγκεκριμένο live (και μάλιστα ημέρα Πέμπτη!): το Blister In The Sun και περίπου 20 λεπτά από την εμφάνισή τους.
Προλάβαμε όμως να δούμε ένα συγκρότημα που περιέργως κατάφερε τελικά να κερδίσει ένα πολύ ζεστό χειροκρότημα και επευφημίες από το κοινό. Γιατί περιέργως; Μα, γιατί η πλειοψηφία του κόσμου στη χώρα μας, και όχι μόνο, έχει γνωρίσει και εκτιμήσει τις «Βίαιες Γυναίκες», λόγω του σπουδαίου πρώτου άλμπουμ τους, με τίτλο το όνομά τους. Ένα άλμπουμ που συνέπαιρνε τον ακροατή με το νεύρο, την οργανοπαικτική ευφυία και την διανθισμένη με αρκετές δόσεις πικρίας και νεανικής οργής στιχουργική του και που περιείχε τα μεγαλύτερα «σουξέ» ever του συγκροτήματος: Add It Up, Kiss Off, Gone Daddy Gone και φυσικά το Blister In The Sun, που αναφέραμε και πριν.
Στη συνέχεια όμως της καριέρας τους άλλαξαν κάπως κατεύθυνση, διαβαίνοντας πιο folk και country δρόμους και παραδίδοντας δουλειές, που δεν παρουσίασαν ποτέ ξανά τόσο μεγάλο καλλιτεχνικό, αλλά και εμπορικό ενδιαφέρον, χωρίς να σημαίνει αυτό πως δεν είχαν -ακόμα και σε αυτούς τους δίσκους- βρει ένα πιστό κοινό. Κάπως έτσι θα περιέγραφε ο γράφοντας και το feeling της χθεσινής συναυλίας... Με μία εμφανή κοιλιά στα μισά της βραδιάς, όταν αφοσιώθηκαν κυρίως σε μεταγενέστερες στιγμές του ρεπερτόριού τους και σε 2-3 τραγούδια «ξέφυγαν» σε οργανοπαικτικές πολυλογίες, έδειχναν να χάνουν το προσωπικό τους στοίχημα με έναν τουλάχιστον από τους περίπου 1000 παρισταμένους στο Ρόδον: εμένα.
Ok, δεν αντιλέγω, είναι σπουδαίοι μουσικοί και οι 3, ειδικά οι Brian Ritchie (μπάσο) και Victor DeLorenzo (ντραμς). Όμως, τα ατελείωτα σόλο του μπάσου (ήμαρτον!), από τη μία και τα (πολύ πιο ενδιαφέροντα βέβαια) σόλο (των γυμνών από μπότα) ντραμς, από ένα όρθιο ντράμερ-showman, δεν ξέρω κατά πόσο ταίριαζαν σε μία συναυλία αυτού του συγκροτήματος. Μερίδα κόσμου έδειξε να απολαμβάνει ακόμα και αυτό το μέρος του show βεβαίως, αλλά προσωπικά ένιωσα σαν να βρίσκομαι σε λάθος συναυλία. Φυσικά, δέχομαι ότι είναι μέρος της «δουλειάς» ενός συγκροτήματος σε μία ζωντανή εμφάνιση, να δίνει εντυπωσιακά show, αλλά κάπου το κουράσατε guys...
Anyway, για το τέλος μας επεφύλαξαν τις προαναφερθείσες συνθέσεις του πρώτου άλμπουμ τους, αλλά και μία έκπληξη: μία διασκευή στο... (κλαψ!) «Δεν θα δακρύσω πια για σένα» των Πυξ Λαξ, εις την ελληνικήν γλώσσα, μάλιστα.
Εφυγα από το Ρόδον με μία ψιλοαπογοητευμένη διάθεση. Τώρα που το ξανασκέφτομαι όμως, τι άλήθεια περίμενα να δω και να ακούσω χθες; Ε, μάλλον ό,τι έπρεπε να περιμένω να δω το είδα, τελικά. Μία παρέα σαράντα-φεύγα που γουστάρουν τρελά αυτό που κάνουν, είναι εξαιρετικοί οργανοπαίχτες και έχουν γράψει μερικές σπουδαίες και αγαπημένες μελωδίες και κάνουν την τρέλα τους επί σκηνής.
