Λατρεύω την Cat Power. Λατρεύω τα τραγούδια της, τη φωνή της και το γεγονός ότι είναι μουρλή. Για δέσιμο. Για τα σίδερα. Για ζουρλομανδύα. Ακόμα τη λατρεύω για το γεγονός ότι μου έχει διαλύσει τη ζωή και με έχει κάνει να πάρω αποφάσεις σοβαρές εν αγνοία της όχι και λίγες φορές.
Βγήκε στη σκηνή με μισή ώρα καθυστέρηση.
Μόνη, σε μια καρέκλα με την κιθάρα της, άρχισε να μιλά ακατάπαυστα. Το πρόσφατο κόλλημα της φαίνεται πως είναι ένας περίεργος θόρυβος που σχηματίζει με τα χείλη, ένας συνδυασμός κλανιάς και αυτό που κάνει ένας τσοπάνης όταν φωνάζει τα πρόβατα του. Σκέφτομαι «Αχαχούχα, ζαβά ενωμένα ποτέ ηττημένα, θα είναι μια υπέροχη βραδιά απόψε». Ακριβώς όπως και πριν από τέσσερα χρόνια στο Mo Better. Μόνο που σήμερα η Chan Marshal εμφανίζεται μπροστά σε δυο χιλιάδες κόσμο, που μετά από απαίτηση της είναι όλοι καθισμένοι. Μάλλον της έμεινε τραύμα όταν στο γνωστό μπαρ των Εξαρχείων, ένοιωσε να απειλείται από το στριμωγμένο πλήθος. Ένα πλήθος που δεν είχε καν την ευγένεια να κλείσει τα κινητά του, τα όποια και παρεμβάλλονταν στα keyboards της.
Το κλίμα στο Shepherd’s Bush σήμερα βέβαια είναι διαφορετικό. Το κοινό την αντιμετωπίζει σαν τον πειραγμένο ασθενή με charisma που χρειάζεται κατανόηση και υπομονή. Όταν αποφασίζει να ξεκινήσει με το πρώτο τραγούδι, το “Good Woman”, ακόμα και ο νέρντουλας που κάθεται δίπλα μου έχει καταλάβει ότι είναι λίγο λιώμα. Παρόλα αυτά η φωνή της είναι καθαρή και η ερμηνεία της ανατριχιαστική. Βάζει στίχους από άλλα δικά της τραγούδια, δημιουργώντας ένα medley του εαυτού της. Η Chan και η κιθάρα της και η φωνή της. Όλο αυτό κρατάει πάνω από είκοσι λεπτά. Όταν τελειώνει, αναστενάζει και λεει “I think I have to write a song about Xanax”. Ελάχιστοι γελούν, μάλλον αυτοί που δεν ξέρουν τι είναι το Xanax. Ρουφάει το μπερμπον της σε δευτερόλεπτα και αυτό ως δια μαγείας αντικαθίσταται από ένα καινούριο, γεμάτο ποτήρι.
Μετακινείται προς το πιάνο. Ανάβει τσιγάρο και καπνίζει σαν να είναι μόνη της σε ένα δωμάτιο. Έχει εντελώς χαθεί, αλλά ξαφνικά συνέρχεται. Ζητά συγνώμη, μουρμουρίζει ότι είναι λίγο νευρική σήμερα (σήμερα;).
“Last time I saw you/ you were on stage…”, με τις πρώτες νότες του “I Don’t Blame You”, ο κόσμος ανασκουμπώνεται και τη χειροκροτεί θερμά, προσπαθώντας να την εμψυχώσει. Δε το χρειάζεται στην πραγματικότητα. Είναι στην κοσμάρα της και στο λιώμα της και επιβιώνει μια χαρά μέχρι ένα σημείο. Και για μια ακόμα φορά αποδεικνύει την μοναδικότητα της με την αγνώριστη διασκευή στο “Satisfaction”.
Άλλο ένα μπέρδεμα δυο κομματιών από το “I’m Free”, ή μήπως ήταν τρία; Λεει ότι δεν θέλει να τη χειροκροτούν. Το λεει χαριτωμένα. Όχι με έπαρση. Ξαναπιάνει την κιθάρα και αρχίζει πάλι το ίδιο κόλπο με τα χείλια. Μετά ζητά να χαμηλώσουν τα φώτα γιατί την κάνουν να αισθάνεται άσχημα. Το προερχόμενο από το στόμα της «μπρρρρρρπππππππππππππππρρρρρρ» συνεχίζεται, μέχρι ο υπεύθυνος να χαμηλώσει εντελώς τα φώτα στη σκηνή και να ρίξει τους προβολείς στον κόσμο.
Ξεκινά το “Speak For Me”, σταματά, ξαναρχίζει. Ζητά συγνώμη πάντα με το κεφάλι σκυμμένο και την κουρτίνα / μαλλί / προστατευτική δικλίδα στο πρόσωπο. Ρωτά τον κόσμο πόσο πλήρωσε για το εισιτήριο. Που να ‘ξερε ότι η τιμή από τους μαυραγορίτες έξω έφτασε τριάντα λίρες, όπως μου είπε κάποιος πριν. Το τραγούδι δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Κάποιος φωνάζει “Nude As The News” και η Chan χαμογελά και λεει ότι ήταν μικρή τότε, πάνε πια επτά χρόνια. Συνεχίζει να πίνει. Το “Shaking Paper” φέρνει και πάλι τη σιγή στο χώρο. Είναι φανερό πλέον ότι είναι έτοιμη να καταρρεύσει. Συνδυασμός ανασφάλειας, «τι κάνω εγώ εδώ» και ποτού. Η ώρα είναι έντεκα. Αποχωρεί αναγκαστικά, ψελλίζοντας ότι ο νόμος σε αυτή τη χώρα είναι αυστηρός. Άλλοι γελούν, άλλοι χειροκροτούν, άλλοι έχουν ήδη φύγει. Άλλοι σκέφτονται ότι θα ήθελαν να την αγκαλιάσουν εκείνη ακριβώς τη στιγμή.
ΠΡΟΣΟΧΗ: Ο 21χρονος Entrance είναι α-πι-στευ-τος. Τραστ θεία Βασιλική. Ο Cass Mc Combs δεν ήταν τόσο καλός επί σκηνής όσο στο δίσκο, αλλά παραμένει ένας συνδυασμός Will Oldham (on ecstasy) και Jonathan Richman, άρα άξιος της προσοχής σας. Ηλία, ειδικά εσένα θα σου αρέσει πολύ αυτός. Είναι στη 4AD. Ακόμα γνώρισα πιτσιρικά τραγουδοποιό (meeting people is easy όταν πάς μόνος σε συναυλία) κάπου από την βόρεια Αγγλία. Είχε έρθει ειδικά για να δει την Cat Power, με το λεωφορείο, ούτε που κατάλαβα από που ακριβώς, μου έδωσε το demo του που ηχογράφησε στο μπάνιο ενός φίλου και είναι τρομερό. Λέγεται Gav Dunn. Λίγο γελοίο όνομα για να κάνεις καριέρα και, όπως είπε ο ίδιος αυτοσαρκαζόμενος, μάλλον ταιριάζει πιο πολύ σε μέλος boy band.
