Έχω μια πολύ αγαπημένη φίλη, την Γεωργία, που από τη στιγμή που της έβαλα να ακούσει το “What Another Man Spills” των Lambchop, κάθε φορά που ερχόταν σπίτι μου όταν ήμουν ακόμα Αθήνα, ζητούσε να ακούσει «το κοριτσάκι που τραγουδάει», εννοώντας τον Kurt Wagner. Στην αρχή την είχα βρίσει. Κοριτσάκι ο Kurt; Μετά κατάλαβα: για αυτά τα μικρά, γλυκά πράγματα αγαπάμε πιο πολύ τους φίλους μας. Συγχωρείστε μου τη κάπως πιο προσωπική εισαγωγή. Μόλις επέστρεψα από την –ανοιξιάτικη- Αθήνα και δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι πόσο μου λείπουν κάποιοι άνθρωποι.
Το ... «κοριτσάκι» λοιπόν με το γνώριμο jockey καπέλο, έχει πάρει τη θέση του πάνω στη σκηνή του Shepherds Bush Empire, μαζί με τα υπόλοιπα επτά «παϊδάκια», αλλά και ένα απίστευτο κουαρτέτο από την Πολωνία, τους DAFO String Quartet. Συνολικά δώδεκα άτομα επί σκηνής! Το θέατρο είναι ασφυκτικά γεμάτο, η συναυλία είναι εδώ και καιρό sold out. Βρίσκομαι στο θεωρείο και δεν βλέπω την τύφλα μου, μόνο ακούω. Δεν έχω μαζί τα γυαλιά μου, γιατί δεν ήταν προγραμματισμένο να έρθω εδώ σήμερα. Ήταν μια έκπληξη από το φίλο μου, για να κατευνάσει τη γκρίνια που έφερε η επιστροφή από την Ελλάδα (έτσι ακριβώς είπε και με προβλημάτισε αλλά όχι για πολύ).
Το σετ είναι βασισμένο φυσικά στην πρόσφατη εκπληκτική διπλή κυκλοφορία, “Aw C’mon” και “No, you C’mon”. Εναλλάσσεται από ακουστικό (“Sunrise”) σε επικίνδυνα -με την καλή έννοια φυσικά- θορυβώδες (“Nothing Adventurous Please”) και από εξωτικό με τις μποσανοβικές ρίζες του “The Gusher” σε country (“Shang A Dang Dang”). Ο ήχος είναι πλούσιος, διανθίζεται από τη συνοδεία του κουαρτέτου, που δυστυχώς απ’ ότι λεει ο Wagner είναι η τελευταία φορά που εμφανίζεται μαζί τους, με αποτέλεσμα κάποιες στιγμές να έχω την αίσθηση ότι είμαι σε κονσέρτο κλασσικής μουσικής.
Μετά την υπνωτική εκτέλεση του “Low Ambition”, ακριβώς πάνω στο “There’s Still Time”, βιώνω μια από κείνες τις στιγμές που κανείς, πιστεύει λανθασμένα ότι έρχεται αντιμέτωπος με την μοναξιά του, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που χρειάζεται είναι ένα γερό χαστούκι. Ξαναλέω στον εαυτό μου ότι οι φυσιολογικοί άνθρωποι δεν επιτρέπεται να φρικάρουν όταν συνειδητοποιούν ότι υπάρχουν άνθρωποι που τους αγαπούν. Οπότε ο ερχομός του “Up With People” είναι λυτρωτικός και διώχνει οριστικά κάθε γκρίζα σκέψη. Ο πιανίστας βέβαια έχει αρχίσει να μου δίνει στα νεύρα (γκρινιάρα ; moi?) γιατί ανάμεσα σε κάθε κομμάτι λεει στον κόσμο ηλίθια ανέκδοτα και σκέφτομαι ότι θα το βούλωνε μόνο αν κάποιος του έχωνε το πιάνο με την ουρά εκεί που φαντάζομαι ότι θα χωρούσε με δυσκολία. Ο Wagner όμως είναι σε πολύ καλή φόρμα και συνεχίζει να δημιουργεί το δικό του φυσικό περιβάλλον και να αιχμαλωτίζει αρχικά τα θύματα με τα “Com’ On Com’On” του και μετά να τα αγνοεί με τα “…Don’t follow me”, με αποτέλεσμα τα θύματα να κρέμονται κυριολεκτικά από τα χείλη του.
Encore. Ξεκινά με ένα request, άγνωστη διασκευή, που όπως εξήγησε χαρακτηριστικά, «the man who asked for this song, paid the wine at dinner tonight”, όποτε λεει ότι δέχεται παραγγελιές από δω και πέρα μόνο αν δει χέρια στον αέρα να κρατούν μπουκάλια με κρασί. Το κοινό γελάει και συνεχίζει να φωνάζει τίτλούς από παλιότερα τραγούδια των Lambchop, ζητώντας τα επιτακτικά. Κανένα μπουκάλι δεν ξεπροβάλει. Μεσολαβούν μερικά δευτερόλεπτα. Ο Wagner με ένα μειδίαμα, ζητάει από την κοπέλα μέσα από το πλήθος με την τσιριχτή φωνή, να σταματήσει να φωνάζει γιατί του θυμίζει τη μάνα του και δεν μπορεί να συγκεντρωθεί. Όλοι γελούν τρανταχτά. Δεν έχουν ιδέα για το τι τους περιμένει. Ο αγαπητός Kurt είναι μόνος με το κουαρτέτο στην σκηνή και ζητάει από τον κόσμο να γίνει “his collective wife”, αφού εκείνη δεν είναι σήμερα μαζί του και του λείπει πολύ και θέλει να της αφιερώσει το «The One» από το How I Quit Smoking. Αρκετά βαρύ για να το αντέξω. Είμαι εγώ ευσυγκίνητη τελευταία ή αυτό είναι ότι πιο συγκινητικό έχω βιώσει σε συναυλία τον τελευταίο καιρό; Δάκρυα κυλούν μέσα στο ποτήρι της μπύρας. Που είναι τα γυαλιά μου όταν τα χρειάζομαι;
Κατευθύνομαι προς την κόκκινη γραμμή του tube με κόκκινα μάτια. Τι σκουπίδιασμα ήταν αυτό στο τέλος; Αισθάνομαι όμως τόση ευτυχία παράλληλα. Παλιάνθρωπε Wagner, παίζεις με τα συναισθήματα των ανθρώπων.
p.s. Κόψτε τα hate e-mails για το φετινό All Tomorrow’s Parties και μην παίζετε με τον πόνο μου. Παρόλο που φέτος κατοικώ σε αυτή την παλιοχώρα δεν κατάφερα να κλείσω εγκαίρως εισιτήρια και δεν θα πάω... Ναι, δεν θα πάω. Σε κανένα από τα δυο σαββατοκύριακα. Κλαπς και λίγμ.
