Τώρα τι μπορεί να πει κανείς; Ότι περιμέναμε με μεγάλη ανυπομονησία για αυτή τη βραδιά από την στιγμή που ανακοινώθηκε; Ότι το βράδυ της Κυριακής μας βρήκε με πολύ καλή διάθεση και προσδοκίες για ένα, φαινομενικά, από τα καλύτερα συναυλιακά events του χειμώνα; Όλα αυτά ισχύουν… Όπως ισχύει και η μεγάλη μας απογοήτευση, ύστερα από αυτό που τελικά διαδραματίστηκε στο Αν Club.
Η βραδιά όμως ξεκίνησε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον γύρω στις 10 το βράδυ, όταν οι Sweetohm, μεγάλοι fans των Γιαπωνέζων headliners, βρέθηκαν στη σκηνή. Αν το avopolis ήταν κουτσομπολίστικο περιοδικό θα στεκόμασταν και θα αναλύαμε με τις αράδες τους λόγους της αποχώρηση της Κατερίνας από το group, αλλά δυστυχώς για εσάς δεν είναι. Με την προσθήκη νέου μπασίστα λοιπόν και νέας τραγουδίστριας, το συγκρότημα εμφανίστηκε αρκετά αλλαγμένο και ο καιρός και οι live εμφανίσεις θα δείξουν αν οι μεταβολές στο σχήμα είχαν θετικά ή όχι αποτελέσματα. Προς το παρόν, ίσως φταίει το γεγονός ότι ήταν και κρυωμένη η κοπέλα, όπως πολλοί από εμάς άλλωστε αυτές τις μέρες- γαμημένο συνάχι – η νέα τραγουδίστρια δεν μας έπεισε, ενώ αντίθετα τα υπόλοιπα παιδιά συνεχίζουν να βρίσκονται στον σωστό δρόμο. Θα τα ξαναπούμε στις 29 Νοεμβρίου στο Μικρό Μουσικό Θέατρο όταν και θα εμφανιστούν μαζί με τους εξαιρετικούς Garden Box.
Οι Κοψωκέφαλοι αποτελούν μία ιδιαίτερη, “love or hate” περίπτωση σχήματος. Έξι άτομα πλέον επί σκηνής, μουσικοί άλλων συγκροτημάτων από τους Postblue ως τους Bayouda, και ορισμένες γνωστές περσόνες του «κυκλώματος» (θα πέσουν να με φάνε πάλι), ίσως οι Κοψωκέφαλοι να ήταν και η απόλυτη επιλογή για να μας προλογίσουν τους Ιάπωνες. Το θορυβώδες psycho freak out των Κοψωκέφαλων, μπορεί να έκανε τον φίλτατο Μάνο Μπούρα να σιχτιρίζει που τον τράβηξα από τόσο νωρίς στο Αν και τον Kawabata Makοto να χασμουριέται σε μία γωνία (αν και γι’αυτό δεν έφταιγε το group από ότι καταλάβαμε αργότερα), όμως αν δεν έπαιζαν σε αυτό το κοινό και γι’ αυτά τα ονόματα ως support, τότε που θα έπαιζαν; Στους Cardigans;
Πάμε τώρα στα «καλά»…
Ok, το γνωρίζαμε ότι δεν θα βλέπαμε ακριβώς Acid Mothers Temple και Ruins, κανείς δεν είπε ότι οι διοργανωτές το είχαν αποκρύψει. Ίσα ίσα, και στα δελτία τύπου και στις αφίσες ήταν ολοφάνερο ότι το crew από την Ιαπωνία θα ήταν λίγο… μινιμάλ. Ως Ruins λοιπόν έμελλε να παρακολουθήσουμε τον Tatsuya Yoshida, τον drummer μόνο από το θρυλικό ντουέτο. Ο μπασίστας Sasaki Hisashi προφανώς έμεινε σπίτι του να παίζει playstation και να παρακολουθεί κανά Hentai. Δεν λέω, μας απέδειξε μέσα στο 20λεπτάκι που έπαιξε ότι είναι super drummer, όμως ειλικρινά ποιος μπορεί να αντέξει μία επίδειξη ικανοτήτων για τόση ώρα, πάνω σε προηχογραφημένες κιθάρες και μπάσα χωρίς απλά να χαμογελάει με τα συνεχόμενα, κλασικά γιαπωνέζικα, «tenk u» του Yoshida και από ένα σημείο και έπειτα απλά να κοιτάει το ρολόι του;
Από Acid Mothers Temple μας ήρθαν ο ηγέτης τους ο Kawabata Makoto καθώς και ο μπασίστας Tsuyama Atsushi. Μαζί με τον Tatsuya Yoshida που παρέμεινε στη σκηνή συμπλήρωναν το project Mode HHH, όπου τα τρία «Η» στέκονται ως «Heretical Heritage Heros”. Ας είναι, είχαμε πει εξαρχής, αφού δεν μπορούμε να θαυμάσουμε το cosmic freakout των Acid Mothers Temple στο maximum, ας αρκεστούμε σε ότι έχουμε. Και δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα.
Ύστερα από δύο μόλις κομμάτια, πολύ καλά για εισαγωγή σίγουρα, και ούτε είκοσι λεπτά, ο Kawabata εκεί που πλησίαζε τον ουρανό με την κιθάρα του, την παρατάει κάτω και μαζί με τους άλλους δύο Γιαπωνέζους φεύγει! Σαστίσαμε. Για γύρω στα δέκα λεπτά περιμέναμε μαζί με όλους τους αρκετούς φίλους των ΑΜΤ και περίεργους, την επάνοδο τους στη σκηνή. Δεν ήταν δυνατόν να μας πάρουν έτσι άγαρμπα το γλυκό από τα χέρια. Και όμως, η ληστεία είχε διαπραχθεί.
Όταν ο Kawabata ανέβηκε για να μαζέψει τα πράγματά του, πολλοί νομίσαμε ότι τζάμπα τους κακολογήσαμε. Κάναμε λάθος. Με τα σπασμένα Αγγλικά του, με την απίστευτα αστεία Γιαπωνέζικη προφορά, ο Kawabata προσπάθησε να μας ευχαριστήσει (που δεν τον κράξαμε;) και να μας εξηγήσει ότι είναι πάρα πολύ κουρασμένοι, και δεν μπορούν να παίξουν άλλο. Σεβαστό ίσως. Όταν όμως καταστρώνουν μία Ευρωπαϊκή περιοδεία και στριμώχνουν τόσες συνεχόμενες συναυλίες σε ελάχιστο χρόνο, δεν σκέφτονται ότι ίσως κουραστούνε και απογοητεύσουν και τελικά προδώσουν τους ταλαίπωρους φίλους τους; Όταν σε αυτή την περιοδεία που ονόμασαν “Japanese New Music Festival Europe Tour 2003” στο συγκεκριμένο σημείο που βρισκόντουσαν ήταν η 7η συνεχόμενη συναυλία σε 7 διαφορετικές πόλεις σε 5 διαφορετικές χώρες μέσα σε 7 ημέρες τι περίμεναν; Ότι δεν θα τα «έπαιζαν»; Και αν σε εμάς έπαιξαν μόλις 20 λεπτά, στην Σαρδηνία την Δευτέρα πόσο έπαιξαν, ένα δεκάλεπτο;
Η μορφάρα ο Κawabata φυσικά προσπάθησε για να μας πείσει επίσης να αγοράσουμε το συλλεκτικό cd της περιοδείας. Sorry, αλλά δεν θα πάρουμε, μας ξενέρωσες φίλτατε!
Όταν είχα ζητήσει την γνώμη του Julian Cope για τους Acid Mothers Temple σε μία συζήτηση που κάναμε για να τον κρατήσω ξύπνιο καθώς οδηγούσε στις στροφές της Κατάρας είχε απαντήσει σοφά: «These Japanese are ok but are really far-out! They record too much shit and you can never trust them live!» O ειδικός έχει πάντα δίκιο λοιπόν…
