Λίγο μετά τη συμφωνία για νέα δισκογραφική δουλειά, ο Γιώργος Θεοφάνους καταφεύγει στα ξεχειλισμένα από χαρτιά συρτάρια του. Ανοίγει το πρώτο, με το αυτοκόλλητο "τσιφτετέλια", και τραβά τρία. Στο δεύτερο, που έχει τα αλά-Μίμης Πλέσσας χασάπικα τα οποία συνήθως δεν δυσκολεύονται να γίνουν επιτυχίες, επιλέγει δύο-τρία. Μαζεύει και λίγα μπαλλαντοζεϊμπέκικα (που αποδεικνύουν το δεύτερο συστατικό τους μόνο στο ρεφρέν), κάποιες μπαλλάντες, ένα twist, σαμπλάρει (ή κόβει και ράβει, αν θέλετε) 2-3 vocal ή mainstream house επιτυχίες, κατά προτίμηση τριών ετών πίσω μπας και έχουν ψιλοξεχαστεί, και "αφουγκράζεται" την αγορά των clubs για κάτι παραπανήσιο. Κάπως έτσι, μεθοδικά, έξυπνα και σίγουρα δημιουργεί το χαρακτήρα του "γνώριμου" σε κάθε άλμπουμ του και έχει εξασφαλισμένη την επιτυχία.
Στη φιλοσοφία τους ελάχιστα διαφέρουν από την προαναφερθείσα συμπεριφορά οι Fun Lovin' Criminals. Το άλλοτε επιχυμένο αστείο των νεϋορκέζικων ψευτοgangsters, με τη μυοχαλαρωτική Love Unlimited Orchestra πινελιά, την αγάπη για το hip-hop, αλλά και τις punk εξάρσεις, έχει μεταβληθεί σε ενα επαναλαμβανόμενο πολυδιασκεδαστήριο με συγκεκριμένα "νούμερα", τόσο προβλέψιμο που ακόμη και live πλέον δεν υπόσχεται ιδιαίτερες συγκινήσεις. Η τελευταία τους δισκογραφική δουλειά ήταν μία από τα ίδια, αποτελώντας το βηματοδότη για εκείνα που θα αναμέναμε από τις ζωντανές τους εμφανίσεις. Το "Stray Bullet", μάλιστα, που άνοιξε και το set τους, δεν είναι παρά μια συνέχεια (για να το πούμε ευγενικά) του "Scooby Snacks". Αντιστοιχίες βρίσκουμε αρκετές και στα υπόλοιπα κομμάτια. Δεν θα πρέπει να μας κάνει λοιπόν ιδιαίτερη εντύπωση ότι όλα στο κοινό έμοιαζαν γνώριμα και το ίδιο θα συνέβαινε, αν έπαιζαν και τα b-sides από τα τελευταία singles τους.
Άφθονη γκανγκστερική coolness ανακατεμένη όμως με σαλονάτη ηδυπάθεια και που και που κολασμένες μεταλλικές κιθάρες και σόλα επί σόλων για να μην ξεχνιόμαστε ότι ...τα έχουμε όλα. Το "νέο" κοινό μάλιστα δείχνει να σαστίζει από την αδάμαστη ορμητικότητά τους, ενώ ο σχηματισμένος πλέον πυρήνας των fans στις πρώτες σκηνές δεν παρακολουθεί τόσο τα τεκταινόμενα στη μουσικοθεατρική σκηνή, όσο χοροπηδάει λες και βρίσκεται σε συναυλία των Deep Purple.
Στη συνέχεια το "Friday Night" από το νέο τους άλμπουμ θα γίνει για τις επιταγές της ημέρας "Saturday Night" και η ατμόσφαιρα θα αποκτήσει ενα βραδυνό, ερωτικό χρώμα εξόδου, υποβοηθούμενη από το μπαρ που στήθηκε στο βάθος της σκηνής, πλήρως εξοπλισμένο με έναν ...μοναχικό μπάρμαν. Και ως το τέλος, διαδοχές διάθεσης και στυλ, ώστε να μη βαρεθεί κανείς. Από το "Big Night Out", στο οποίο το χαρακτηριστικό ριφάκι του ρεφρέν χάνεται κάπου στα μισά πριν φτάσει στα αυτιά μας, στη μπαλλάντα "You Just Can't Have It All" από τη νέα τους δουλειά (στο encore) και το δυναμικό κλείσιμο με το αγαπημένο του κοινού "Fun Lovin' Criminal".
Ο Huey μας αποχαιρετά με το cool-50s-Rat-Pack στυλάκι του κι εμείς φεύγουμε με την αίσθηση της παρακολούθησης μίας διασκεδαστικής θεατρικής παράστασης, αλλά για πολλοστή φορά. Με τα καλά και τα άσχημα που φέρει ο χαρακτηρισμός κι όσα συνεπάγεται. Όσο για τους Fun Lovin' Criminals, απλά εμμένω στην εντύπωση που που μου έχουν δώσει προ πολλού -εκείνη της παγίδας του "αυτά θέλει το κοινό μας". Γιατί αν δεν συμβαίνει κι αυτό, πολύ φοβούμαι ότι το συμπέρασμα είναι πολύ χειρότερο: Έδωσαν ότι είχαν να μας δώσουν.
