Καλούμαι μέσα σε ένα σχετικά μικρό διάστημα να περιγράψω ή καλύτερα να μπορέσω να μεταφέρω το κλίμα μιας συναυλίας του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Όχι δεν το θεωρώ δύσκολο το να γράψω γι αυτό αλλά φοβάμαι πως ίσως γίνω γραφική ή και επαναλάβω τον εαυτό μου. Όχι όσον αφορά στο πρόγραμμα του ή την ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο ίδιος και η παρέα του, αλλά γιατί πάντοτε μου δημιουργεί τα ίδια δυνατά συναισθήματα αλλά και τα αναπόσπαστα χαμόγελά μου. Αυτή τη φορά θα αρκεστώ νομίζω σε περιγραφές απλές.
Την Παρασκευή λοιπόν το Gagarin γέμισε απο ένα κοινό που δύσκολα θα πίστευες πως θα μπορούσε να συνυπάρξει σε ένα τέτοιο χώρο αλλά και σε κάποιες περιπτώσεις να υπάρξει εκεί. Κόσμος μεγάλης ηλικίας που γνωρίζει καλά την μουσική του Παπακωνσταντίνου, κόσμος διαφόρων ηλικιών που συνεχίζει να ανακαλύπτει τη μουσική δυναμική του, κόσμος που ίσως δεν είχε ποτέ ξανά την ευκαιρία να υπάρξει σε έναν τέτοιο χώρο.
Κατά τις 10.00 στη σκηνή εμφανίστηκε η αγαπημένη παρέα με το σχήμα των καλοκαιρινών εμφανίσεων και ο χώρος πλημμήρισε με τον εναρκτήριο ήχο της Αγρύπνιας, όπως πάντοτε άλλωστε. Στη συνέχεια στη σκηνή εμφανίστηκε η Μάρθα, η οποία δε θύμιζε σε τίποτα εκείνη την ντροπαλή νέα φωνή που απάρτιζε την παρέα στο Θέατρο Πέτρας το καλοκαίρι. Πολύ πιο άνετη και λαμπερή έδωσε ρέστα με τη φωνή της αλλά και το κέφι της. Για τους υπόλοιπους, τα λόγια είναι περιττά πλέον, μιας και αποτελούν μιας απο τις πιο κεφάτες, αυθόρμητες, βιρτουόζικες μουσικές παρέες.
Για να πούμε την κρυφή μας αλήθεια την πρώτη ώρα του Live υπήρχε μια ελαφριά υποτονικότητα συγκριτικά με όσα προηγούμενα είχαμε δεί. Κατά κάποιο τρόπο φοβηθήκαμε πως ίσως ήταν κουρασμένοι έπειτα απο τις καλοκαιρινές τους εμφανίσεις. Μόνο που τελικά μόνο αυτή η υποτονικότητα δεν έμεινε...το αντίθετο θα έλεγα. Το κλίμα ζεστάθηκε αρκετά γρήγορα και μαζί όλοι οι ακόλουθοι κάτω απο το stage που τραγουδούσαν πιστά όλα τα στιχάκια και δειλά δειλά άρχιζαν να λικνίζονται υπο τους ήχους της τρομπέτας με την προσωπικότητα κλαρίνου.
Η διαφορά της εμφάνισης αυτής βέβαια ήταν στο οτι ο χαρακτήρας της ήταν αρκετά πιο ροκ και ως προς τη μουσική του αλλά και ως προς την ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί λόγω χώρου. Έτσι και αλλιώς απ’ ότι μάθαμε ο ίδιος ο Παπακωνσταντίνου θέλησε να δώσει μια ροκ, κατά κάποιο τρόπο, συναυλία. Σε αυτό βάλανε όλοι το χεράκι τους. Ακόμα και η Μάρθα, η οποία ενεφανίσθη πάνω στη σκηνή αγκαλιά με το Lenny Kravitz... ως χάρτινο ομοίωμα. Αλλά και ο αγαπητός κιθαρίστας, σε μια αυτοσχεδιαστική συνέχεια του «Αστρο του πρωινού» τραγούδησε το «Guns of Brixton» των Clash με φωνή και ηχόχρωμα που σε πολλούς απο την παρέα θύμισε την συναυλία που είχανε δώσει οι Residents μερικούς μήνες πρίν στον ίδιο χώρο.
Όμως δε νομίζω πως έμεινε κανείς δυσαρεστημένος απο την επιλογή των κομματιών μιας και το ρεπερτόριο περιείχε κομμάτια απο όλους τους δίσκους. Καλύτερα δηλαδή να αναφέρω ποιά δεν είπε, παρά τα όσα είπε. Δεν ακούσαμε όμως τους «πότες της στρογγυλής τραπέζης» (τ’οποίο απ' ο,τι μάθαμε το είπε το Σάββατο) και αυτό μας στεναχώρησε, ίσως γιατί αποτελεί ένα κομμάτι ύμνο για την παρέα του avopolis (+dance@avopolis), η οποία πρέπει να αναφέρω πως παρευρέθηκε εκεί μαζί με ελάχιστες απουσίες (γι' αυτό άλλωστε μιλάω και σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο). Για άλλη μια φορά λοιπόν το πανηγύρι των ζωντανών εμφανίσεων του Παπακωνσταντίνου και της παρέας του στήθηκε επιτυχώς, παρασέρνοντας μας σε ένα ντελίριο παραδοσιακής μουσικής με ροκ αποχρώσεις και με τους ανθρώπους της Astra να σέρνουν το χορό. Εδώ πραγματικά θα ήθελα να ευχαριστήσουμε και να πούμε ένα μεγάλο μπράβο (στη συγκεκριμένη περίπτωση και ως παρέα και ως κοινό) στους ανθρώπους αυτούς που πραγματικά ρισκάρουν αλλά καταφέρνουν και κρατούν το επίπεδο στην συναυλιακή σκηνή της Ελλάδας απλά πιστεύοντας στην καλή μουσική παντός είδους.
3 ώρες σχεδόν κρατήσανε οι χοροί μας μιας και οποιαδήποτε προσπάθεια του καλλιτέχνη να τελειώσει το live απέβη άκαρπη καθώς όλοι ζητούσαν κι άλλο, κι άλλο. Αμ, δε χορταίνεται κι ας νομίζει ο ίδιος πως ίσως το κοινό του κουραστεί να τον βλέπει τόσο συχνά, όπως είπε στην αρχή. Τελικά ο Παπακωνσταντίνου έληξε το live του, έχοντας δώσει όλον του τον εαυτό, όπως φυσικά και η υπόλοιπη μπάντα, μηδενός εξαιρουμένου, χαιρετίζοντας μας με ένα παλιό ρεμπέτικο κομμάτι που γουστάρει πολύ, όπως είπε, «5 μάγκες στον Περαία...» (αχ! πατρίδα)
Έτσι λοιπόν τελείωσε άλλη μια εμφάνιση του Θανάση Παπακωνσταντίνου και απο ότι άκουσα και το Σάββατο ήταν το ίδιο καλά ίσως και καλύτερα! Και εις άλλες με υγείαν και ανεξάντλητο κέφι.
Συμπέρασμα της Βραδυάς: Μιλώντας με μια καλή φίλη (ονόματα δεν αποκαλύπτουμε) συμφωνήσαμε πως τελικά η καταγωγή του καθενός καθόλου τυχαία δεν είναι, ούτε και το πως κρυφά μέσα σου ο ήχος της παράδοσης του τόπου σου μπορεί να σε αγγίξει, κι ας φοβάσαι να το παραδεχτείς...
