Πέμπτη απόγευμα λοιπόν και με την ψυχή στο στόμα (ας όψονται οι επαγγελματικές υποχρεώσεις) κατηφορίσαμε στο υπαίθριο Ark για να παρακολουθήσουμε το In The Zoo One Day Festival με το line up του να κινείται καθαρά σε electro pop κατευθύνσεις: Client, το καμάρι της ελληνικής ηλεκτρονικής σκηνής, δηλαδή οι Μίκρο, οι scoucers (οι ποδοσφαιρόφιλοι μάλλον γνωρίζουν ότι έτσι ονομάζονται οι γνήσιοι εκπρόσωποι του Liverpool) Ladytron, γνωστοί για τον electroclash ήχο τους και τέλος σε dj set, ο γνωστός Andy Fletcher των μέγιστων Depeche Mode.
Φτάνοντας στο Ark, κάπου κοντά στις 9, τα πρώτα μηνύματα ήταν ενδεικτικά του υποτονικού κλίματος: άνετο παρκάρισμα πολύ κοντά στο συναυλιακό χώρο, ηρεμία και... ζέστη. Κάποια στιγμή μάλιστα αναρωτηθήκαμε αν είχαμε φτάσει στο σωστό σημείο, οι πινακίδες όμως δεν άφηναν περιθώρια αμφιβολίας. 'Καλύτερα' σκέφτηκα, μιας και οι θερμοκρασίες ήταν απαγορευτικές για πλήθη και στενές επαφές με τους διπλανούς σου.
Το χορό του live άνοιξαν οι Client κατά τις 10 παρά, μιας και μέχρι εκείνη την ώρα το λιγοστό κόσμο διασκέδαζε μουσική από τα decks. Για μένα ήταν η πρώτη επαφή με τις 2 Εγγλεζούλες και του 2 μουσικούς που τις συνόδευαν, τόσο οπτικά όσο και μουσικά. Καλές synth-pop συνθέσεις, ενδιαφέρουσα (και όχι σε ενδιαφέρουσα λόγω των μερικών παραπάνω κιλών της) η frontwoman. Τα κορίτσια σίγουρα απογοητεύτηκαν από τη μικρή προσέλευση του κόσμου, όμως προσπάθησαν για το καλύτερο για περίπου 40 λεπτά. Δεν είμαι σίγουρος αν το κατάφεραν, μιας και η σκηνική τους παρουσία ήταν άκρως στατική. Βέβαια, με τι όρεξη να κουνηθείς όταν από κάτω βρίσκονται περί τα 200 άτομα... Πάντως ήταν συμπαθέστατες, cheers girls!
Μετά το απαραίτητο (ευτυχώς) μικρό διάλειμμα για τις αναγκαίες διευθετήσεις στη σκηνή, σειρά είχαν οι Μίκρο που τον τελευταίο καιρό βρίσκονται στα πολύ πάνω τους (λόγω και του πολύ καλού τελευταίου τους album) αλλά και σε σταθερά ανοδική πορεία γενικότερα. Το πιο ζωντανό κύτταρο της ελληνικής electronica βγήκε πολύ δυνατά στη σκηνή και στον ίδιο ρυθμό διασκέδασε τον κόσμο για περίπου μια ώρα, που και είχε πληθύνει, αλλά και επιτέλους άρχισε να κουνιέται κάτω από τις παροτρύνσεις των παιδιών! Με πολύ κέφι όλη η μπάντα χοροπηδούσε πάνω στη σκηνή παρασύροντας και τους υπόλοιπους. Παιχνίδι με τις κονσόλες, διαρκής κίνηση και ατελείωτη ενέργεια. Μειονέκτημα ο κακός ήχος σε κάποιες στιγμές, που τους ανάγκασε να φωνάζουν στους ηχολήπτες -μεταξύ σοβαρού και αστείου- 'που είναι τα μπάσα μας, θέλουμε τα μπάσα μας!'. Από τις καλύτερες σκηνικές παρουσίες ελληνικού συγκροτήματος που έχω παρακολουθήσει. Η διεθνής αναγνώριση είναι ίσως θέμα προθέσεων, χρόνου, τύχης βέβαια, αλλά κυρίως σωστών χειρισμών.
Στα τελευταία λεπτά της εμφάνισης των Μίκρο, έγινε και το καθιερωμένο 'ντου' από καμιά 30αριά άτομα που ακολουθήθηκε από το απαραίτητο ξύλο με το προσωπικό στα πίσω bars. Όμορφες στιγμές...
Κάπου εκεί άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους και τα other animals για τα οποία έκαναν λόγο οι διοργανωτές τον καιρό που προηγήθηκε του festival: καμηλοπαρδάλεις με ξυλοπόδαρα, στρουθοκάμηλοι, ξωτικά ντυμένα με πορτοκαλί φόρμες και μάσκες κατάβρεχαν τον κόσμο με νεροπίστολα δημιουργώντας μια πολύ fun ατμόσφαιρα! Ταχυδακτυλουργικά με φωτιές και τα ρέστα κράτησαν το ενδιαφέρον μας μέχρι την εμφάνιση των Ladytron.
Κατά τα μεσάνυχτα είχε έρθει λοιπόν η ώρα των παιδιών από το Liverpool. Οι δικές μας αντοχές όμως είχαν αρχίσει να υποχωρούν και έτσι βρεθήκαμε αρκετά πίσω να παρακολουθούμε την μπάντα εκ του μακρόθεν. Οι 6 μαυροντυμένες φιγούρες παρουσίασαν (όπως και άλλα electro σχήματα τη φετινή σεζόν) περισσότερο ζωντανό και σκληρό ήχο με κιθάρες, μπάσο και drums κάτι με το οποίο μου φάνηκε ότι δεν ήταν ιδιαίτερα εξοικειωμένοι ή τουλάχιστον δεν το είχαν δουλέψει τόσο πολύ ώστε να 'δέσει'. Τα μπάσα τα οποία είχαν χάσει οι Μίκρο νωρίτερα, μάλλον βρέθηκαν και έκαναν την εμφάνιση τους στον ήχο των Ladytron ιδιαίτερα απειλητικά, καλύπτοντας τα φωνητικά. Προσθέστε μερικές παραφωνίες σε κάποια κομμάτια, την ακινησία πάνω στη σκηνή και έχετε την εικόνα. Στη 1 ώρα και ένα τέταρτο που έπαιξαν, ομολογώ πως το ενδιαφέρον μου τράβηξαν περισσότερο τα ταχυδακτυλουργικά και οι φωτιές που έδιναν ένα πολύ γλυκό feeling και μια πολύ οικογενειακή ατμόσφαιρα. Γεγονός πάντως: 'They only want you when you're 17, when you are 21 you're no fun'.
Περασμένες 01.00 όταν ο Andy Fletcher ανέλαβε τα decks και ο κόσμος -που εν τω μεταξύ είχε μαζευτεί αρκετός- άρχισε σιγά σιγά να την κάνει διακριτικά. Η Παρασκευή άλλωστε είναι εργάσιμη και πέραν τούτου, πρέπει να έχεις ατελείωτα αποθέματα αντοχής για να κάθεσαι όρθιος από τις 9 μέχρι, δεν ξέρω και 'γω ποια ώρα. Κάπου εκεί την κάναμε κι εμείς αφήνοντας τον Fletcher με τους λιγοστούς φανατικούς των Depeche.
Συμπερασματικά, το In The Zoo Festival μπορεί να μην μάζεψε ορδές κόσμου, να μην άφησε κάτι (από μουσικής απόψεως) ανεξίτηλα χαραγμένο στην μνήμη μας, όμως μας χάρισε μια γλυκειά γεύση με την οικογενειακή ατμόσφαιρα του, με τον ωραίο πιτσιρικό-κοσμο μου μάζεψε και τα συμπαθητικά happenings του. Σχετικά με την μικρή προσελεύση του κόσμου, σίγουρα ρόλο έπαιξε το live των Suede (εντάξει, είναι star ο Anderson, αλλά πολύ πόζα ρε παιδιά) την προηγουμένη και το δεδομένο της ασάφειας ως προς το χρόνο διάρκειας του festival (τα ραδιοφωνικά σποτάκια μιλούσαν για ολοήμερο party από τις 8 το απόγευμα εως τις 8 το πρωί). Όσο για τον υπαίθριο χώρο του Ark, αυτός έχει ακόμα πολλά περιθώρια βελτιώσης...
