Χθες μάλλον είχαν την τιμητική τους οι απανταχού τηλεορασόφιλοι. Από τη μια είχαμε τους Raining Pleasure και το "Τραγούδι της Cosmote" κι από την άλλη τους Dandys με το "Τραγούδι της Vodaphone" Ήταν λοιπόν περισσότερο μια άτυπη "μάχη" εταιρειών κινητής τηλεφωνίας σχετικά με ποιανού το άσμα ακούστηκε πιο πολύ την περασμένη χρονιά και λιγότερο μια μουσική συναυλία. Τουλάχιστον έτσι το εξέλαβαν πολλοί από τους παρευρισκομένους. Ένιωσα ντροπή -λίγη ή πολλή δεν έχει σημασία- στη θέα γονιών με τα παιδιά τους να αποχωρούν από τη συναυλία αμέσως μετά το "τραγούδι-με-το-ου-ου-ουουου", γεγονός που σημαίνει ότι πολλοί από αυτούς πλήρωσαν 35-40 ευρω μόνο και μόνο για να χαρίσουν στα μπομπιρακια τους την χαρά να ακούσουν ζωντανά ΕΝΑ και μόνο κομμάτι; Είδα αρκετούς να περιμένουν να ακούσουν μόνο αυτό, αγνοώντας τα υπόλοιπα δρώμενα επί σκηνής. Και μετά μάλλον θα πήγαν στους φίλους τους και θα είπαν με περισσή περηφάνια "Είδα τους τύπους που τραγουδάνε στη διαφήμιση της Vodaphone ζωντανά... Είναι τέλειοι! Ειδικά αυτός ο τραγουδιστής, τι σωματαρα έχει! Πολύ τεμάχιο!" Προχωράμε γιατί αν συνεχίσω και κατά λάθος δαγκώσω τη γλώσσα μου , μπορεί και να πεθάνω πάραυτα από το φαρμάκι...
Πέρσι στις 4 Ιουλίου σε εκείνο το απογοητευτικό μετά το σοκ της ακύρωσης του Rockwave live των Dandys και των Cure , ο γράφων έκανε αγγαρείες και έπλενε τα μαγειρεία της Τρίπολης υπηρετώντας τη θητεία του μαζί -πάλι καλά να λες!- με τον έτερο Πυκναδοσυντάκτη. Οι πληροφορίες που είχαν φτάσει στα κουρασμένα και καταπονημένα από τις φωνές των Αξιωματικών αυτιά μας έλεγαν ότι δεν χάσαμε απολύτως τίποτα που δεν παρευρεθήκαμε, καθότι αμφότερες εμφανίσεις ήταν το λιγότερο τραγικές. Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε όμως και ο γράφων, έχοντας εξαντλήσει κάθε πιθανή αιτία εκβιασμού απέναντι στον Αρχισυντάκτη, έθεσε βέτο κι επιτέλους μετά από αναμονή 3 και βαλε ετών είχε έρθει η ώρα να δει για πρώτη φορά ίσως το αγαπημένο του Αμερικάνικο -εν ζωή -συγκρότημα (μαζί με τους Eels και τους Sparklehorse).
Ο Rock Fm το είχε προαναγγείλει από το μεσημέρι : η μπάντα θα έπαιζε πάνω από 2 ώρες γιατί όχι μόνο έχουν γίνει τακτικοί θαμώνες των ελληνικών νησιών -ακόμη και η Ζια παντρεύτηκε τον εκλεκτό της καρδιάς της σε ελληνικό έδαφος…- αλλά κυρίως επειδή επέλεξαν -οποία τιμή!- την χώρα μας ως τον τελευταίο σταθμό της Ευρωπαϊκής τους περιοδείας. Δεν έπεσε έξω. Από τις 9.58 που βγήκαν μέχρι τις 12.24 έπαιξαν ασταμάτητα σχεδόν... Κι έπαιξαν τα πάντα- εκτός από το Nietzsche και το Coffee And Tea Wrecks προς μεγάλη λύπη του γράφοντος. Πάρτε το καθαρά μαθηματικά: 40 λεπτά διαρκεί το πρώτο άλμπουμ, 40 το δεύτερο, 50 λεπτά το Tales κι αλλά τόσα υπολογίζω το Monkey House -γιατί δεν το έχω ακούσει ολοκληρωμένο. Νομίζω ότι ελάχιστα κομμάτια από τη δισκογραφία τους πρέπει να έμειναν απέξω.
Αυτό όμως που έκανε τη συναυλία ξεχωριστή χθες -ίσως την καλύτερη τους επί ελληνικού εδάφους, όπως με διαβεβαίωσαν και 2-3 παιδιά που ήξεραν απ'εξω κι ανακατωτά όλους τους στίχους και είχαν παρευρεθεί σε όλες τους τις εμφανίσεις στη χώρα μας- ήταν ότι ο γιγάντιος κυριολεκτικά ήχος που εκφυόταν από τα μεγάφωνα, έδινε στα τραγούδια μια ηχητική ποιότητα παρασάγγας ανώτερη από τις στουντιακες εκδόσεις τους. Άκουσα το κομμάτι με το οποίο άνοιξαν τη συναυλία και που ποτέ μα ποτέ δεν το είχα προσέξει μέσα στο δίσκο. Και το εκτίμησα χθες. Και περίμενα εναγωνίως να γυρίσω σπίτι για να το ξανακούσω από άλλη οπτική πια γωνία. Οπότε άμα τη επιστροφή μου σπίτι στις 2 τα ξημερώματα φαντάζεστε τι θα έγινε στην πολυκατοικία. Συνυπολογίστε ότι στα ενκορ ακούστηκαν - και ειλικρινά δεν μου έκαναν εντύπωση ως επιλογές κομματιών - τα The Last Time των Stones και το Hells Bells των AC/DC σε μια ψυχεδελοspace διασκευή, κι έχετε ήδη σχηματίσει μια εικόνα του play list. Το Get Off έκανε τον -άδειο δυστυχώς χθες- Λυκαβηττό να κουνιέται περισσότερο κι από τη Ρόδα στο Αλλού!, στο Bohemian Like You αναμενόμενο ήταν να πέσουν και τα υπόλοιπα σίδερα γύρω από το θέατρο, το Godless -καλύτερο κομμάτι τους κατά τον γράφοντα- απέδειξε γι'άλλη μια φορά ότι μπορεί να ξεσηκώνει τα πλήθη και το You Were The Last High απέδειξε με τη σειρά του πως μπορεί μια μπάντα να κλέψει τόσο απροκάλυπτα ένα ολόκληρο κομμάτι, το Ashes To Ashes του Bowie και παρολαυτα να την "βγάλει καθαρή" στις συνειδήσεις των μουσικόφιλων.
Η αίσθηση που αποκόμισα από τη συναυλία κοιτώντας για μια στιγμή γύρω μου κατά τις 12-12.15, όταν ο κόσμος είχε αραιώσει και το συγκρότημα επιδιδόταν σε χοντροκομμένες μιμήσεις των Spacemen 3 και των Spiritualized (o νοών νοειτω), είναι ότι ο Courtney, Zia, ο Peter και ο Brent - που ειρήσθω εν παρώδω η ρήξη με τον κουρέα του είναι πια οριστική - έπαιζαν από μια ώρα και μετά για την πάρτη τους, παρολες τις διαβεβαιώσεις τους ότι "είμαστε ένα καταπληκτικό κοινό", τις ερωτήσεις τους αν "μπορούν να μετοικήσουν εν Ελλάδι σε περίπτωση που θέλουν να φύγουν από την Αμερική" και την αποχώρηση του κόσμου, την οποία σίγουρα πήραν χαμπάρι. Αλλά εκεί, συνέχισαν να βαράνε απτόητοι, ίσως γιατί η παραμονή τους στην "Χύντρα" τις προηγούμενες μέρες, όπως είπαν, λειτούργησε για ακόμη μια φορά ευεργετικά πάνω τους.
Όσο για τον κόσμο, σε σχέση με το πατείς-με-πατω-σε σκηνικό της χθεσινής μέρας, περίμενα το λιγότερο αθρόα συμμετοχή, αλλά τελικά φάνηκε ότι τόσο οι Pleasure, όσο και οι Dandys μετά από 2 χρόνια συναπτών εμφανίσεων ενώπιον του Αθηναϊκού κοινού, ίσως να το "κούρασαν" λίγο.
Μεγάλες μπάντες και οι 2 είναι αδιαμφισβήτητα, ωραία τραγούδια έχουν, τον κόσμο τον ξεσηκώνουν, αλλά μήπως τελικά χρειάζεται κι ένα μικρό διαλειμματακι γιατί η συνεχής προβολή κι έκθεση ενώπιον του κοινού φέρνει κορεσμό;
Κάτι τελευταίο το οποίο συζητήθηκε ουκ ολίγες φορές: Μπασιστας υπήρχε χθες ή η Ζια εν είδει Ρει Μανζαρεκ είχε επιμεληθεί προσωπικά των μπασογραμμων; Μάλλον ήταν προηχογραφημενο και με την υπόλοιπη ομάδα καταλήξαμε ότι υπήρχαν samples με μπάσο μέσα στα keyboards της Ζια και τα αναπαρήγαγε εκείνη. Ο ήχος πάντως ήταν πολύ "παχύς" κάποιες στιγμές και μας έβαλε σε σκέψεις. Όπως και να έχει το πράγμα, το γεγονός είναι και παραμένει ένα: Οι Dandys πραγματοποίησαν την καλύτερη -αν και στο τέλος λίγο κουραστική- εμφάνιση τους στην πατρίδα μας. Τελεία. Period που θα έλεγαν κι οι ίδιοι.
