Ένας φίλος που συνάντησα αγνώριστο (τι κάνει ο στρατός στον άνθρωπο...) λίγο προς το τέλος της συναυλίας των θρυλικών Public Enemy στο Ark, μου είπε σχετικά απογοητευμένος ότι ο μοναδικός Δημόσιος Εχθρός εκείνο το βράδυ, ήταν ο πολύ κακός ήχος... Λίγο υπερβολικό σε βρίσκω φίλτατε, αλλά Ι got your point, του αποκρίθηκα, αδυνατώντας όμως να ξεγράψω έτσι εύκολα την εμφάνιση της παρέας του Chuck D.
Όσο και να προσπαθήσαμε να μπούμε, όμως από την άλλη, στο κλίμα της βραδιάς, και πιστέψτε με, το θέλαμε πάρα πολύ, δυσκολευτήκαμε απίστευτα. Κάτι ο ακατάλληλος για μεγάλα συγκροτήματα υπαίθριος χώρος του Ark, κάτι η φτωχότατη σκηνή, κάτι το πανάκριβο bar για υπαίθρια συναυλία, κάτι οι δήθεν streetwise wannabe gangsta nigger φάτσες (ατάκα της ημέρας από μία φίλη: "όπως ερχόμουνα φοβόμουν μην με βιάσει κάποιος κλώνος του Βουρλιώτη"), κάτι και οι υπερβολές του Professor Griff και του Flavor Flav, το γλυκό κάπου μας χάλασε...
Αν επικεντρωθούμε στα αυτά καθ'αυτά τεκταινόμενα στη σκηνή, το συμπέρασμα είναι ότι αν δεν ήταν τόσο "φλύαροι", και αν μας αποχαιρετούσαν κάπου στα μισά του χρόνου που τελικά διήρκεισε η όλη βραδιά, θα είμασταν πολύ πιο ικανοποιημένοι. Σε αυτό το πρώτο χρονικό διάστημα δεχτήκαμε ένα απόλυτο old school hip hop live party να μας παρασέρνει, να μεταφερόμαστε εκεί πίσω στο 1987, ακούσαμε όλα τα μεγάλα τραγούδια που έφεραν ουσιαστικά την επανάσταση στον αστικό μαύρο ήχο, αυτά που ανάγκασαν τους ιστορικούς της σύγχρονης pop κουλτούρας να εντάξουν τους Public Enemy στα ριζοσπαστικότερα συγκροτήματα της εποχής μας.
Ο Chuck D εντυπωσιακός και ουσιαστικός ως βασικός MC, πέρασε τα μηνύματα που ήθελε να περάσει στο κοινό, με τον τρόπο που ξέρει χρόνια τώρα, χωρίς να κουράζει. Να μην έχει κανείς αμφιβολία, ο Chuck D απέδειξε ότι αυτός ήταν, είναι, και θα είναι ο κύριος λόγος του απεριόριστου σεβασμού που τρέφουμε για τους Public Enemy, ακόμα και αν συνεχίσουν αν κυκλοφορούν μέτρια πράγματα, όπως κάνουν δυστυχώς τα τελευταία χρόνια, κυρίως διότι αποφεύγουν να παρασυρθούν στον σύγχρονο hip hop ήχο, επιμένοντας στο παλιό καλό και αγνό παρελθόν.
Από εκεί και πέρα, ο Flavor Flav ήταν αυτό που πάντα ήταν, ο κωμικός sidekick του μεγάλου Chuck, λίγο περισσότερο εκνευριστικός βέβαια όσο μεγαλώνει σε ηλικία. Μαζί με τους Professor Griff, τους υπόλοιπους MC's, τον DJ Lord, τους S1W με τα cult πλέον χορευτικά τους, και τους μουσικούς, (μπάσο, κιθάρα, drums) οι P.E. στο πρώτο μέρος ήταν σχεδόν ασταμάτητοι, παρά τα δεκάδες ηχητικά προβλήματα, τα οποία ενόχλησαν όλους, είτε βρίσκονταν πάνω είτε κάτω από τη σκηνή.
Στο δεύτερο μέρος, όμως, για να είμαστε και ειλικρινείς κοιτάζαμε τα ρολόγια μας (πιο μικρά σε διαστάσεις από αυτό του Flavor Flav βέβαια) και περιμέναμε να απομακρυνθούμε προς κάποιο ήσυχο μπαράκι της πόλης. Εκνευριστικά αστεία και πάρλα του Flavor Flav, όντας μόνος στη σκηνή, προσπαθώντας να παίξει κιθάρα, drums και μπάσο, ακόμα πιο εκνευριστικές promo αγγελίες για το προς πώληση merchandise, και "rock" περάσματα από τους μουσικούς και τον Professor Griff. Σε κάνει να αναρωτιέσαι τι ωφελεί όλο αυτό το κουραστικό, ειδικά με κάκιστο ήχο, tribute σε Jimi Hendrix, Led Zeppelin και Rage Against The Machine…
Τελικά, τί γεύση μας άφησαν οι Public Enemy; Γλυκιά επιμένω, σαν το παλιό καλό κρασί! Τέτοιοι είναι, και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται, μια μπάντα, όπως λένε, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι. Θρύλοι μέγιστοι οι Public Enemy, ενδιαφέρον το show τους, ειδικά ως περιοδεύον τσίρκο αναβίωσης του παρελθόντος, αλλά ίσως όμως θα ήταν καιρός να δούμε και ένα σύγχρονο hip hop show κάποια στιγμή... Θα μου πείτε τώρα βέβαια, μία φωνή στην έρημο μπορεί να την ακούσει κανείς;
