Μια συναυλία που θα μπορούσε να χαρακθηρισθεί ως ο συνδετικός κρίκος μεγάλων αντιθέσεων. Διότι που και πως μπορεί να δέσει το άρωμα της κάνναβης με το Coco Chanel No 5, το mule με τη σαγιονάρα, και ο παθιασμένος ρυθμός του Τango με την οργισμένη προσωπικότητα του Eminem; Και όμως, ναι: στους Gotan Project (εκτός του Avopolis, μιας και παραμένουμε ενας πολιτισμικός γρίφος, βάση των προσωπικών μας μουσικών γούστων και προτιμήσεων)
Ας τα πάρουμε απο την αρχή όμως... Με μεγάλη ανυπομονησία περιμέναμε αυτό το live ειδικά μετά απο το περσινή εμφάνιση του σχήματος στο Womad Festival. Βάλε λίγο και το γεγονός οτι η μουσική τους ταιριάζει απόλυτα με τους καλοκαιρινούς μας αναστεναγμούς αλλά και οτι επρόκειτο για την πρώτη συναυλία του καλοκαιριού... Kαι το αναμέναμε όλο και πιο πολύ.
Ανηφορίσαμε, λοιπόν, την Πέμπτη στο Θέατρο Βράχων στο Βύρωνα και με μεγάλη μας έκπληξη αντικρύσαμε πως η "αρένα" του Θεάτρου ήταν έτοιμη να υπόδεχθεί το κοινό πάνω σε κόκκινες καρέκλες απο τον καιρό που γιαγιάδες μας χορεύανε τανγκό. Η χρονολογία κατασκευής δε μας πείραξε ιδιαίτερα. Αυτό το καθιστό όμως, κάτι μας έκανε. Παρόλα αυτά αποφασίσαμε να πιάσουμε μερικές μιας και η κούραση της ημέρας ήτανε αρκετή. Και επειδή δε μπορώ να κρατηθώ, θα το πώ: Πολύ celebrity βρε παιδί μου! Πήξαμε στους ηθοποιούς, τους επιχειρηματίες, τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς και ευτυχώς κάποιους πολύ αγαπημένους μουσικούς καλλιτέχνες. Η συνέχεια ήταν κωμικοτραγική θα έλεγα και μάλλον θα συμφωνούσαν και άλλοι μαζί μου. Το πρώτο κομμάτι με βρήκε στην ουρά να περιμένω για μπύρες, αλλά και εκεί με άφησε μιας και όταν κατάφερα να πάρω την κούτα (μεγάλη παρέα, ανύπαρκτες σακκούλες) το live είχε σημάνει το τέλος του μετά απο κάποιο "βραχυκύκλωμα". Τελικά καταλήξαμε να τις πίνουμε περιμένοντας μπας και η ζημιά αποκατασταθεί. Αλλά δυστυχώς μείναμε με την ανικανοποίητη χαρά της πρώτης καλοκαιρινής συναυλίας.
Ευτυχώς όμως, παρόλη τη γκαντεμιά της συγκεκριμένης ημέρας, η συναυλία πραγματοποιήθηκε την επόμενη ημέρα στον ίδιο χώρο, με τις ίδιες καρέκλες (μόνο που τώρα βρίσκονταν 1 μέτρο πρίν τη σκηνή, για να αποφευχθούν τα ευτράπελα της προηγούμενης, με τους όρθιους να τσακώνονται με τους καθιστούς που είχαν έρθει απο τις 9.00 για να πιάσουν μια καλη θέση), με μια μικρή καχυποψία ως προς το αν θα συνέβαινε κάποιο ατύχημα μηχανήματος πάλι, αλλά με μεγαλύτερη διάθεση απο το κοινό να δει τους Gotan Project.
Έχοντας λοιπόν τις μπύρες που είχαν μείνει απο την προηγούμενη ημέρα, στρωθήκαμε στις αγαπητές μας πλέον κόκκινες καρέκλες και καλωσορίσαμε στη σκηνή, γύρω στις 10.15, τους πέντε πρώτους της παρέας που άνοιξαν το live με το εναρκτήριο κομμάτι της "Εκδίκησης του Τανγκό" - το "Queremos paz". Κουστουμαρισμένοι, αρκετά ορεξάτοι αλλά και απίστευτα αξιοπρεπείς ευχαρίστησαν το κοινό που ήρθε και ζήτησαν συγγνώμη για όλη την ταλαιπωρία που περάσαμε. Αυτό το Ευχαριστώ Ατένα (εννοώντας Αθήνα) το ακούσαμε άπειρες φορές!
Ο κόσμος απο το δεύτερο κομμάτι είχε μπεί ήδη στον ρυθμό του τανγκό και στην ανάμειξή του με ηλεκτρονικούς ήχους και έμοιαζε να χει αφομειωθεί πλήρως μέσα στον ήχο, στο χώρο και στις μυρωδιές. Τα κομμάτια αναμενόμενα, με τη διαφορά οτι πολλά απο αυτά είχαν πειραχθεί λιγάκι και άλλοτε έμοιαζαν να παίζουν πολύ περισσότερο με τον ρυθμό που προερχόταν απο hip hop samples και άλλοτε παρέμεναν γυμνά στις αγνές τους μορφές αποκαλύπτοντας ακόμα περισσότερο τον ερωτισμό του Τανγκό. Φυσικά κομμάτια όπως το Epoca, το Una Musica Brutal, το Santa Maria και το Last Tango in Paris μάλλον είχαν την τιμητική τους, καθώς ο κόσμος έμοιαζε να παθαίνει ένα ντελήριο και να υποδέχεται καθένα απο αυτά με ασταμάτητο χειροκρότημα και ενθουσιασμό.
Ύστερα απο το Triptico, όμως, που ακολούθησε ύστερα απο έναν απίστευτο αυτοσεδιασμό πιάνου και διάφορων ηλεκτρονικών ήχων που προέρχονταν απο το pc και τα decks, όλοι απογειωθήκαν και μάλιστα ήταν πολλοί αυτοί που δεν άντεξαν την καθιστή τους στάση και σηκώθηκαν! Τελικά ακόμα και στο ένα μέτρο μακριά απο τη σκηνή που τοποθετήθηκαν οι καρέκλες δεν ήταν ικανές να σταματήσουν τον κόσμο που σηκώθηκε και πήγε να καθίσει ακριβώς μπροστά στο συγκρότημα. Ο ήχος δυνατός και γεμάτος πλημμυριζε όλο το χώρο ενώ συνοδευόταν πιστά απο video με σκηνές απο ζευγάρια που χορεύανε τανγκό και άλλες εικόνες που παρέπεμπαν σε παλιότερες εποχές απο χορούς στη Γαλλία και την Αργεντινή.
Καταλυτικές παρουσίες στην πανδαισία αυτού του ηλεκτρισμένου τανγκό ήταν οι 2 θηλυκές υπάρξεις τις επταμελούς παρέας, η Line με το ηλεκτρικό της βιολί και η Katerina (αν άκουσα σωστά το όνομα) με την μαγική της φωνή και τις ερωτικές της κινήσεις που μας τρέλαναν όλους, ασχέτου φύλλου. Καταπληκτικός όμως ήτανε και ο Nini Flores με το bandoneon, του οποίου θα πρέπει να του είχε πιαστεί η γνάθος μετά απο το συνεχές και πλατύ χαμόγελό του.
Πραγματικά μια εκπληκτική συναυλία απο όλες τις απόψεις. Και βέβαια θα πρέπει να αναφέρω το κοινό, το οποίο παρόλη την ανομοιογένειά του απο όλες τις απόψεις, είχε γίνει ένα και έδινε τον καλύτερό του εαυτό χαρίζοντας ξεχωριστή αίσθηση στο live.
Γύρω στις 11 το συγκρότημα αποφάσισε να μας πεί το πρώτο γειά αλλά δεν τα κατάφερε. Ανέβηκαν στη σκηνή ξανά για 20 περίπου λεπτά, ερμηνεύοντας 2 νέα κομμάτια τα οποία πραγματικά ήταν εκπληκτικά, ιδιαίτερα το δεύτερο μιας και ταίριαζε πολύ στην ρυθμική ένταση που χε δημιουργηθεί παντού στο χώρο. Το καλύτερο μας το φυλάξανε για το τέλος... Ίσως ακόμα να αναρωτιέστε αυτό που ανέφερα στην αρχή: Που και πως μπορεί να κολλήσει η παθιασμένη νότα του τανγκό με τον οργισμένο εγωισμό του Eminem! Ε, τελικά να που γίνεται και με εκπληκτικό αποτέλεσμα. Έτσι λοιπον ακούσαμε μια άλλη εκδοχή του Santa Maria με συνοδεία του "Slim Shaddy" και την Katerina να κάνει φωνητικά πάνω σε αυτό το διφορούμενο κράμα ήχων!
Και έχω μείνει ακόμα με αυτό τον αξιοπερίεργο ήχο στα αυτιά μου να με χαμογελάει ακόμα και να με ενθουσιάζει σχεδόν αθώα...
Ps. Αρκετοί ήτανε αυτοί που παραπονέθηκαν ότι το live κράτησε λίγο. Εμείς απο την άλλη πιστεύουμε πως ήταν όσο έπρεπε. Άλλωστε δεν υπήρχε και διαθέσιμος πλούτος κομματιών!
