Την προηγούμενη βραδιά από εκείνη της εμφάνισής τους στο X Bug, οι Chameleons θα έκαναν μια ακόμη ακουστική εφόρμιση σε κεντρικό μπαρ. Όσοι παραβρέθηκαν σ' εκείνο το μεταμεσονύκτιο κι απροσδόκητο live, θα γνώριζαν ότι τελικά το γκρουπ δεν ήρθε ολόκληρο στην Αθήνα. Στην πραγματικότητα είχε έρθει ένα και μοναδικό μέλος τους, ο τραγουδιστής και - σε φυσιολογικές συνθήκες - μπασίστας τους Mark Burgess. Τα υπόλοιπα μέλη είχαν αιφνιδιαστικά αποφασίσει να μην μας κάνουν την τιμή, οπότε έμεινε στον άτυπο leader τους να βγάλει το φίδι απ' την τρύπα.
Όλα (σχεδόν) καλά μέχρι εδώ. Το ζήτημα είναι ότι όσοι τελικά προσήλθαν στο X Bug για να δουν τους Chameleons ζωντανά, πλήρωσαν το κανονικό αντίτιμο στην είσοδο για να πάρουν τελικά μια εμφάνιση του Mark Burgess σόλο με μια ακουστική κιθάρα συν ένα ακόμη άτομο που δεν έβλεπα από εκεί που στεκόμουν τι ακριβώς έκανε αλλά σίγουρα δεν άκουγα να κάνει κάτι ιδιαίτερο.
Κανείς δεν σε πληροφορούσε για την εξέλιξη της ιστορίας, δεν υπήρχε κάποιο σημείωμα στην είσοδο που να σε ενημέρωνε για το τι ακριβώς πληρώνεις, έτσι ώστε να αποφασίσεις αν τελικά θέλεις να δεις αυτό που θα παρουσιαζόταν εκείνο το βράδυ στη συγκεκριμένη σκηνή ή όχι. Αυτός ήταν και ο λόγος που ελάχιστα λεπτά μετά το ξεκίνημα της εμφάνισης του Mark Burgess - η οποία ήρθε κατόπιν μιας μεγάλης σε διάρκεια support εισαγωγής από τους Tilbury On Cloves, που αν και συμπαθείς, υπέφεραν απ' το γεγονός ότι οι περισσότεροι ήταν εκεί για να δουν αυτό που θα επακολουθούσε, και ήταν από τις φορές που το ένιωθες ότι η αναμονή ήταν υπέρ του δέοντος μεγάλη γι' αυτό που θα ερχόταν μετά - αρκετοί θεατές, οργισμένοι απ' τον τρόπο που αντιμετωπίστηκαν από τους διοργανωτές, απαίτησαν και κάμποσοι πήραν τα λεφτά τους πίσω για να αποχωρήσουν από τη συναυλία.
Όλα αυτά απέσπασαν την προσοχή του κόσμου από τα τεκταινόμενα επάνω στη σκηνή, που εδώ που τα λέμε δεν ήταν και πολλά. Ο Mark ξεκίνησε να πει τα τραγούδια του, μα χωρίς τις χαρακτηριστικές ηλεκτρικές κιθάρες του γκρουπ φάνταζαν άδεια. Δεν επρόκειτο σε καμία περίπτωση για σφάλμα του καλλιτέχνη επάνω στη σκηνή. Απλά, επρόκειτο για μια ακόμη από εκείνες τις καταστάσεις που οι συνθήκες κάτω απ' τις οποίες παρακολουθούσαμε μια συναυλία δεν ήταν οι κατάλληλες για να την απολαύσουμε.
Δεν μας έμενε ως εκ τούτου άλλη λύση απ' το να κατευθυνθούμε προς την έξοδο χωρίς να μας προξενούν έκπληξη τα όσα συνέβησαν. Δεν ήταν εξάλλου η πρώτη φορά που το κοινό των συναυλιών είχε αντιμετωπιστεί με ελάχιστο σεβασμό. Τι στο καλό, ας μην ξεχνάμε ότι ζούμε στην Ελλάδα…
