Πέμπτη φορά, για την ακρίβεια τέταρτη επίσημη, στην Ελλάδα εμφανίστηκαν οι Calexico, οι οποίοι -για να υπερβάλλουμε λίγο- μοιάζουν πλέον να 'χουν αφομειωθεί στην μουσική ελληνική κουλτούρα μας αλλά και οι ίδιοι να την έχουν αποδεχτεί με τη σειρά τους, καθώς πλέον το thank u είχε αντικατασταθεί με το ευχαριστώ και όπως περιπαιχτικά σημείωσαν κάποιοι φίλοι, σε λίγο καιρό μπορεί να τους ακούσουμε να μιλάνε και ελληνικά.
Είχα την τύχη να τους δώ σε όλες τις εμφανίσεις τους στη χώρα μας και πραγματικά, αν εξαιρέσω την περσινή τους (κατά την οποία δεν είχαν και πολλά κέφια), θεωρώ πως είναι απο τα πιο ενδιαφέροντα live, που πάντα έχει να δώσει κάτι νέο!
Έτσι λοιπον το βράδυ της περασμένης πέμπτης πήγαμε στο Arc N6, το οποίο απο μια απλή αποθήκη έχει μετατραπεί σε ένα καλοστημένο (θέλει βελτιώσεις ακόμα, βέβαια) συναυλιακό χώρο, διαφορετικό απο τα μέχρι τώρα ελληνικά συναυλιακά δεδομένα. Ο κόσμος, ο οποίος μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, είχε κατακλήσσει το χώρο απο νωρίς! Στις δύο προηγούμενες συναυλίες τους, λόγω της ιδιαίτερης "έλξης" του ελληνικού κοινού απο τα έθνικ μουσικά ρεύματα αλλά και της διάδοσης του συγκεκριμένου συγκροτήματος απο μουσικό θέμα γνωστής ενημερωτικής εκπομπής, στο κοινό παρατηρούσες άτομα που υπηρετούν τυφλά το μουσικό και κοινωνικό lifestyle. Αυτή τη φορά με μεγάλη χαρά παρατήρησα οτι τέτοια φαινόμενα παρέμειναν ανύπαρκτα μιας και επροκειτο για ένα κοινό άκρως συνειδητοποιημένο με το συγκεκριμένο είδος και συγκρότημα!
Η συναυλία άνοιξε με την παρουσία της Σεμέλης Ταγαρά, η οποία θεωρείται μια απο τις μεγάλες ελπίδες της ελληνικής μουσικής. Προσωπικά μου αρέσει πάρα πολύ και θεώρησα πολύ πρωτότυπη την επιλογή να εμφανιστεί ως support. Live δεν την είχα ξαναδεί και ειλικρινά μου έκανε άρεσε το γεγονός οτι μπόρεσε και στάθηκε πολύ καλά σε μια σκηνή μεγάλη, με κάποιες χιλιάδες κόσμο, καταφέρνοντας να τραβήξει το ενδιαφέρον απο μια μεγάλη μερίδα του! Σε ήχους εναλλακτικής κιθαριστικής pop με νοσταλγικές νότες ροκ, με μια κιθάρα και αλλους δύο μουσικούς επαιξε περίπου για 45 λεπτά τα νέα της κομμάτια και με αλλά και το "Send his love to me" της Pj Ηarvey!
Κατά τις 10.40 στη σκηνή ανέβηκαν οι Calexico ανοίγοντας το δίωρο σχεδόν πρόγραμμά τους με μια instrumental εισαγωγή και την αναφορά των πόλεων που έπαιξαν μεχρι στιγμής στην ευρωπαική τους τουρνέ για να ακολουθήσει το "Across The Wire" το οποίο απο οτι φάνηκε έχει ηδη αγαπηθεί πολύ.
Νομίζω πως δε χρειάζεται να πω και πολλά για μια τέτοια συναυλία! Με πολύ όρεξη οι Calexico πραγματικά μας κράτησαν σε αναμένα κάρβουνα με μια καλοκαιρινή γιορταστική αύρα να διαχέεται στο χώρο αλλά και στη δική μας διάθεση. Και δε νομίζω να έμεινε κανείς παραπονεμένος απο το playlist, διότι έπαιξαν όλα τα αγαπημένα κομμάτια απο όλες τις δουλειές τους, με κορυφαίο για μένα το Minas de Cobre, το οποίο για να πω την αλήθεια δεν περίμενα να ακούσω. Την παράσταση έκλεψε βέβαια ο εκπληκτικός τρομπετίστας (και όχι μόνο) απο τη Βενεζουέλα που έδωσε ρέστα, μία παίζοντας την τρομπέτα, μια τα κρουστά, αλλά και με τη φωνή του. Γενικότερα το κλίμα έμοιαζε με μια μεξικάνικη φιέστα, με τον κόσμο να τραγουδά και να χορεύει και ένα συγκρότημα απόλυτα δεμένο (με αδυναμία στην τεκίλα, που ποτέ δε ξεχνά να αναφέρει επι σκηνής) να σε κρατά σε ρυθμούς ζωντανούς που γίνονταν αφορμή για λίκνισμα, "πότισμα", αλαλασμούς , σφυρίγματα και ότι άλλο τραβά η όρεξη του καθενός...
Αυτό που θα ήθελα να σημειώσω, το οποίο θεωρήσαμε σημαντικό για αυτή τη συναυλία, είναι οτι παρόλο που το set περιελαμβανε και αρκετά απο τα πιο χαμηλών τόνων κομμάτια τους δεν υπήρξε ούτε για αστείο κάποιου είδους κοιλιά! Χαμήλωναν και ανέβαζαν τους τόνους, αλλά ποτέ τους ρυθμούς, ακριβώς τη στιγμή που έπρεπε!
Η συναυλία τελείωνε αλλά ο κόσμος ζητούσε και άλλο... Έτσι ανέβηκαν για το πρώτο τους encore κατά το οποίο μας αφνιδίασαν παίζοντας το "Ticket to Ride" των Beatles το " Alone against or" των Love και το κλασσικό πλέον για τους ίδιους "Cancion de Mariachi" των Los Lobos με το τρελό αγόρι απο τη Βενεζουέλα στα φωνητικά. Και ο κόσμος απλά δε σταματούσε να χορεύει και να τραγουδά (δυστυχώς το περίπτερο της Jose Cuervo είχε σταματήσει να σερβίρει τεκίλα εκείνη την ώρα, αλλά δεν πτοηθήκαμε). Η συναυλία έκλεισε πανηγυρικά με ένα δεύτερο encore και το Crystal Frontier για αποχαιρετισμό!
Περιμένουμε ξανά για την επόμενη φορά λοιπόν με μεγάλη μας χαρά.Viva Calexico!
