Arthur Lee & Love: The Forever Changes Tour

Έχοντας ακούσει από μεγάλη σχεδόν επικράτεια ακροατών πως ο Arthur Lee στην προηγούμενη επίσκεψη του στην Ελλάδα κυριολεκτικά τίναξε τα μυαλά του κόσμου στον αερά με την εμφάνιση του, τόσο περισσότερο σίγουρος ήμουν πως η Παρασκευιάτικη εμφάνιση του στο Ρόδον με 13αμελή μπάντα θα ήταν κάτι ξεχωριστό και μεγαλειώδες. Δυστυχώς στην πρώτη εμφάνιση του Lee στην Αθήνα δεν μπορούσα να πάω. Στη δεύτερη όμως, είμαι ακόμα μέσα στο Ρόδον.

Ο Arthur Lee μετά από 8ετή κάθειρξη σε φυλακή της Καλιφόρνια, επανεφανίσθη στο μουσικό προσκήνιο μετά βαϊων και κλάδων αποθεούμενος από ένα διψασμένο κοινό, το οποίο τον αγαπούσε και τον προέτρεπε να του χαρίσει κάποια ετεροχρονισμένα ψήγματα ευφυϊας, λέγε με Forever Changes. Τα πρώτα live, στην Αγγλία, ήταν εξαιρετικά και διόγκωναν την φήμη του Lee. Ο άκρατος ναρκισσισμός του όμως και η εσωτερική του ανάγκη για προβολή και επευφημία τον ώθησε σε κάτι που κανείς ομόλογος του δεν τολμά να κάνει. Ένα ολοκληρωτικό πισωγύρισμα που στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν κρύβει ούτε έναν κίνδυνο γραφικότητας, αδράνειας και κούρασης. Ο Arthur Lee γνωρίζει πως στα 1967 έγραψε και ηχογράφησε ένα παντοτεινό αριστούργημα και με αυτό το γεγονός στο μυαλό του τοποθετεί την κορυφαία του στιγμή, 36 χρόνια μετά σε ένα μυθικό setlist δίνοντας στο κοινό του τη δυνατότητα να ζήσει στο Summer of Love. O Arthur Lee στη συγκεκριμένη στιγμή της ζωής του παρουσιάζεται εξαιρετικά ώριμος γεγονός που μεταφράζεται στο ότι δεν προσπαθεί να δείξει ότι δεν έχει χάσει το ταλέντο του παίζοντας καινούργια τραγούδια. Το παραπάνω από μόνο του καταρρίπτει δεκαετίες καλλιτεχνικών εγωισμών και καπριτσιών και παρουσιάζει φαινομενική ειλικρίνεια.

Τα αντιπαραδείγματα είναι μπόλικα. Δεκάδες garage/psych ήρωες της περιόδου 65-68, που δίνουν (ή έδιναν) συναυλίες, παρουσιάζονται τόσο αλλαγμένοι και «προοδευτικοί» που θαρρείς ότι προσπαθούν να αποδείξουν κάτι που δεν είναι. Παραδείγματα: Eric Burdon, Sky Saxon (Seeds), Electric Prunes (πρόσφατα), Fred Cole και άλλοι αρνούνται να χαρίσουν στο κοινό τους αυτό που τους έκανε διάσημους. Ο Arthur Lee δεν είναι η μοναδική εξαίρεση. Θυμόμαστε πριν 4 χρόνια τον Questionmark να δίνει μία παράσταση βγαλμένη από το 1966, οπότε δεν είμαστε αχάριστοι. Ο Arthur Lee γνωρίζει τη συνταγή της επιτυχίας. Εμείς απλά είμαστε ευγνώμονες τόσο για την ειλικρίνεια του όσο και για την όρεξη που επέδειξε. Αναβαπτισμένος, ζωντανός και φρέσκος, παρουσιάστηκε στη σκηνη του Ρόδον σαν μικρό παιδί παίζοντας έναν δίσκο από τον οποίο γνωρίζουμε και την παραμικρή νότα.

Ο ήχος του Ρόδον ήταν ανέλπιστα κρυστάλλινος και διαυγής. Η αρχή του live έγινε με τον Arthur Lee και την μπάντα του (Baby Lemonade) να παίζουν τα εισαγωγικά έπη που θα μας προετοίμαζαν για την σοκαριστική συνέχεια. “My little Red Book”, “Orange Skies”, “Your mind and we belong together” και μετά η γνωριμία μας με την ορχήστρα. Τέσσερα βιολιά, ένα τσέλο, δύο τρομπέτες και ένα τρομπόνι. Στα πόστα τους, οι δύο κιθαρίστες, ο drummer και ο μπασσίστας και το βασικό μενού στο πιάτο. Το κοινό ήταν αφηνιασμένο. Γνώριζε τις αλλαγές των συγχορδιών, τις εισόδους των πνευστών, τις κραυγές του Lee, τις εξάρσεις της κιθάρας και τα αποθέωνε συνεχώς. Ήξερε ποιό τραγούδι θα ακολουθήσει και αυτό το γεγονός το εξίταρε περισσότερο. Ο δίσκος παρουσιάστηκε με τη σειρά των τραγουδιών που υπάρχει εδώ και 36 χρόνια και αυτό δε δυσαρέστησε κανέναν. Κάθε τραγούδι και μία ανατριχίλα. Ένα πολιτισμικό σοκ, το οποίο δεν έχει θέση στη γενικότερη σύγχρονη μουσική. Είναι από άλλο πλανήτη.

Μόλις ακούστηκε και το τελευταίο κομμάτι του Forever Changes (You Set The Scene), το συγκρότημα αποσύρθηκε για να ξαναεμφανιστεί άλλες δύο διαδοχικές φορές στη σκηνή. Ακούσαμε επίσης τα “Singing Cowboy”, “Robert Montgomery”, “Everybody’s got to live” και το κλείσιμο έγινε με τον αριστουργηματικό garage δυναμίτη “7 & 7 Is”. Η αντιπολεμική συνεισφορά του Lee αρκέστηκε στην λέξη “Freedom” αλλά είπε πολλά περισσότερα από όσα λένε χιλιάδες ειδήμονες και κυβερνήτες μαζί. Μας υποσχέθηκε ότι θα έρθεί ξανά στην Ελλάδα, και ξανά και ξανά. Κρατάμε την υπόσχεση και περιμένουμε.