Μια πανέμορφη βραδιά απολαύσαμε χθες στο Gagarin που, αν και λαμβάνουσα χώρα την ίδια ημέρα με ένα μεγαλύτερο στη χώρα μας όνομα, τους Stereo MCs στο Ρόδον, απόλαυσε αρκετός κόσμος που σιγά σιγά γέμισε το χώρο, παρά τις αρχικές απαισιόδοξες προβλέψεις.
Ο Αντώνης Λιβιεράτος με την παρέα του ήταν εκείνος που άνοιξε τη βραδιά, με τα γνωστά ηλεκτρονικά του παιχνίδια και την αγάπη για τα περίεργα samples -κάτι που ισχύει άλλωστε και για τον κύριο προσκεκλημένο της βραδιάς, συνιστώντας ένα καλό συνδυασμό. Ουσιαστικά όμως το feeling της μπάντας και του ήχου που έβγαζε δεν ήταν παρά rock δυναμικής. Γι' αυτό φρόντιζε ο ίδιος στις κιθάρες, βοηθούμενος και από το φορητό, μα και από φυσικά κρουστά που είχε αναλάβει ο Στέλιος Γρίβας. Το όλο, πολύ ενδιαφέρον σετ/στήσιμο συμπλήρωνε ο DJ Marble στα κόλπα επί των decks, οι εικόνες του Blue Frog, αλλά και οι περιοδικές χορευτικές φιγούρες από την Βανέσα Σπινάσα, σε κομμάτια κατά το ήμισυ από την τελευταία, άκρως ενδιαφέρουσα δουλειά του Αντώνη Λιβιεράτου. Μια ζωντανή sampleteria δηλαδή, αρκετά δυνατή και ξεσηκωτική, την οποία όμως ο κόσμος αντιμετώπισε κάπως συγκρατημένα.
Ο κύριος David Holmes, από την άλλη, εμφανίστηκε στις 12. Mε τη δυναμική των Bomb the Bass, την εξυπνάδα του Howie B, το φανκ στα χνάρια του George Clinton και των Parliament και μια ζωντανή παρουσία που στα πρώτα λεπτά της μας έφερε στο μυαλό την πρώτη φορά που είδαμε τους Faithless ζωντανά (στις πιο hip-hop στιγμές τους), οι The Free Association φάνηκαν κάτι παραπάνω από κεφάτοι. Εννοείται ότι χορεύαμε διαρκώς στο psycho funk τους, αλλά και στις πιο ήρεμες στιγμές απολαμβάναμε είτε την Tricky version του ρασταφάρι mc Sean Reveron, είτε τους Billie Holiday λαρυγγισμούς της εξαίσιας Petra Jean Philipson. Tο είπαμε και στο αφιέρωμα ότι θα πρέπει να έχει λιώσει τους δίσκους της, αλλά δεν είναι και αντιγραφή όπως έσπευσε να μας επισημάνει ο Τάκης Θανόπουλος.
Ο David Holmes έμεινε λίγο περισσότερο στο background, απ'ότι θα περίμενε κανείς, απασχολημένος στα decks, να προσθέτει samples και ρυθμούς που ενίσχυε η μπάντα. Έτσι κι αλλιώς συμπαθητική φιγούρα, που άφησε μπροστά τους μουσικούς του, μην έχοντας ανάγκη την προβολή για κάτι που ουσιαστικά είναι δικό του. Μην ξεχνούμε ότι όλο αυτό το συνοθύλευμα ήχων και τζαμαρισμάτων εκπροσωπεί τις γνωστές funk και 60s soul-rock εμμονές του, μόνο που τις είδαμε στην πιο βρώμικη μορφή τους, να αφήνονται σε νευορκέζικα free jazz τερτίπια και να περικλείουν gospel soul επιρροές, υπό ένα 90s, big beat πρίσμα.
Στα 50 λεπτά που κράτησε περίπου το σετ τους ακούστηκε το σύνολο του ομώνυμου album με την μπάντα, το οποίο ευτυχώς αξιώθηκε κάποιος να φέρει και στα μέρη μας (η Hitch-Hyke μας ανακοίνωσε ότι το φέρνει στην Ελλάδα, από το label του Holmes, 13 Amp), με highlights το 'Pushin A Broom', με λίγη από τη μαγεία των 70s soul ηχογραφημάτων, τον garage/punk δυναμίτη 'Everybody Knows’, γεμάτο με σαμπλαρισμένα όργανα, φρενήρη hammond και μανιασμένες κιθάρες (που έπαιξαν και δεύτερη φορά, στο δεύτερο και τελευταίο encore), το "Free Ass O C 8" και το καταπληκτικό "I Wish I Had A Wooden Heart" με την Petra Jean Phillipson να σαγηνεύει με τη βελούδινη, όσο και διαπεραστική φωνή της.
Εννοείται ότι η διάθεση ήταν και λίγο ρετρό (πως είναι δυνατόν να μη γίνει αυτό σε εμφάνιση του Holmes), ότι υπήρχε η deja-vu αίσθηση, οι αχρείαστες "ξεσηκωτικές" ατάκες-κλισέ του Sean Reveron, όπως και η πεποίθηση ότι αυτό όλο το πράγμα τώρα αρχίζει να σχηματοποιείται και ότι τα καλά θα έρθουν ίσως αργότερα, όταν απαλλαχθεί και ο ίδιος ο David Holmes από την δημιουργική του μανία (το ένα άλμπουμ μετά το άλλο -είναι και το Hollywood που δεν τον αφήνει ν'αγιάσει!). Εντούτοις, με τόσο χορό που έριξε η παρευρεθείσα ομάδα του Avopolis, κάθε παράπονο -πλην της μικρής διάρκειας- δεν θα είχε ιδιαίτερο νόημα.
