Στο χώρο της μουσικής υπάρχουν κάποιες προσωπικότητες που αφήνουν ανεξίτηλα τα σημάδια τους στο πέρασμα του χρόνου για εκείνο το κάτι απροσδιόριστα ξεχωριστό που έχουν προσφέρει. David Bowie, Iggy Pop, Morrissey, σε διαφορετικές εποχές και για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, είναι μερικοί μόνο από αυτούς. Ανάμεσα σε εκείνους σίγουρα μια θέση διεκδικεί (και την κερδίζει) ο Marc Almond, το έτερον ήμισυ των Softcell. Κάπου εκεί λοιπόν, στις αρχές της μαγικής δεκαετίας του '80 ο Dave Ball με τον Marc ένωσαν τις δυνάμεις τους για να δημιουργήσουν ένα από τα πιο πρωτοποριακά και επιδραστικά ντουέτο της μουσικής εκείνης που αργότερα ονομάστηκε electropop. Softcell, Anne Clark, Depeche Mode… αυτοί τα άρχισαν όλα.
Με δεδομένα λοιπόν όλα τα παραπάνω, καταλαβαίνει κανείς πως μια εμφάνιση των Softcell δεν θα ήταν δυνατόν να αφήσει και πολλούς ανθρώπους αδιάφορους, άσχετα με το σε τι κατάσταση βρίσκεται σήμερα η μπάντα και πόσος καιρός έχει περάσει από τα χρόνια της μεγάλης της ακμής. Γι' αυτό και δεν απορήσαμε που το Ρόδον σχεδόν γέμισε ακόμα και κάτω από καιρικές συνθήκες που παρέπεμπαν σε βορειοευρωπαϊκές πρωτεύουσες, με το χιόνι απ' έξω να πέφτει άφθονο.
Αρκετά όμως με την ιστορία. Σάββατο 22 Φεβρουρίου του σωτηρίου έτους 2003 και ο Marc Almond βγαίνει στη σκηνή του Ρόδον Club μέσα σε μια ενθουσιώδη ατμόσφαιρα. Και ο ίδιος όμως φαίνεται να είναι σε πολύ καλή διάθεση όπως αποδεικνύει το γλυκύτατο χαμόγελο του και το κέφι με το οποίο τραγουδά και χορεύει πάνω στη σκηνή, τρέχοντας απ' το ένα σημείο στο άλλο και επιδεικνύοντας τη γνωστή θεατρικότητα στην ερμηνεία του. Memorabilia και το πολύ φρέσκο και εντυπωσιακό Monoculture ανοίγουν.
Ακολουθούν κομμάτια σε χαμηλότερους τόνους κι έτσι σου δίνεται χρόνος να κάνεις κάποιες σκέψεις βάζοντας κατά μέρος τον αρχικό ενθουσιασμό. Κάποιος ο οποίος ασχολείται με την ηλεκτρονική μουσική, είναι δεδομένο πως έχει αποδεχτεί ότι ένα μεγάλο κομμάτι της μουσικής που παίζεται κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας, είναι προηχογραφημένο. Καλά μέχρι εδώ, άλλωστε δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά, όμως το πρόβλημα αρχίζει από το σημείο εκείνο όπου οι performers αρχίζουν να αποκτούν διακοσμητικό ρόλο ως προς την παραγωγή της μουσικής on stage. Κάτι τέτοιο συνέβαινε λοιπόν (και σε αυτό) το live. Πολύ playback που σε συνδυασμό με το ηπίων τόνων set, δημιούργησε σε μένα (αλλά και στον περισσότερο κόσμο, αν κρίνω από τη γενικότερη ηρεμία) την αίσθηση μιας μεγαλοπρεπούς "κοιλιάς". Εξαίρεση σε αυτό το κλίμα απετέλεσε το Together και το καταπληκτικό Torch.
Κι εκεί που όλα έδειχναν ότι θα φεύγαμε με μια γλυκόπικρη γεύση ικανοποίησης-απογοήτευσης μαζί (τώρα θα μου πείτε πως γίνεται αυτό; Κι όμως γίνεται) ο κύριος Almond έφερε τα πάνω κάτω! Κρατώντας το καλύτερο για το τέλος, αντέστρεψε ολοκληρωτικά το κλίμα και στα δυο encore που ακολούθησαν, ερμήνευσε με τρομερό παλμό τον ύμνο των απελπισμένων, το θρυλικό Tainted Love (στη μεγάλη του version σε ένα medley με το Where Did Our Love Go) και το εξίσου αγαπημένο Say Hello Wave Goodbye με εκατοντάδες άτομα να χαιρετάνε ρυθμικά τον Marc και τον Dave μέσα σε αποθέωση! Δεν είναι και λίγο πράγμα να έχεις ακούσει ζωντανά το Tainted Love από τα χείλη του Marc Almond…
Set List:
Memorabilia
Monoculture
Le Grand
Divided Soul
Baby Doll
Last Chance
Youth
Loving You
Best Way To Kill
Together
The Night
Soul Inside
Torch
Bedsitter
Taofa
Insecure Me
Tainted Love (+Where Did Our Love Go)
Say Hello Wave Goodbye
