Αυτή η συναυλία ήταν μια συγκέντρωση φίλων. Μια ευκαιρία να τα πούμε με φίλους που υπήρχαν πάνω και κάτω απο την σκηνή. Μια ευκαιρία να δούμε μετα απο τόσο καιρό αν και πόσο έχει αλλάξει ο καθένας μας. Και η αλήθεια είναι ότι όλοι είχαμε αλλάξει, αλλά κανείς για κανέναν δεν μπορούσε να πει αν πήγε ένα βήμα μπροστά ή πίσω.
Για τους φίλους πάνω στην σκηνή υπήρχαν αλλαγές. Είχαν ένα session μπασίστα (και αυτό ελευθέρωσε τον τραγουδιστή Στέλιο Σαλβαδόρ) αλλά επίσης έδωσαν μεγαλύτερη έμφαση στον ήχο της ηλεκτρικής κιθάρας. Επίσης οι ηλεκτρονικοί ήχοι που έβγαιναν απο τα keyboards έδειχναν ένα γκρουπ που ακούει τις νέες τάσεις της μουσικής και παίρνει ό,τι πιο δημιουργικό απο αυτές, αφομοιώνοντάς τις όμως σε ένα 80's ηχητικό περιβάλλον. Έπαιξαν με πάθος πολλά αγαπημένα κομμάτια και απο τους δύο δίσκους και πραγματικά ευχαριστήθηκαν την αγάπη του κόσμου μιάς και δεν ήταν λίγες οι φορές που ο Σαλβαδώρ μοιράστηκε την ερμηνεία του με άτομα απο το κοινό.
Για τους φίλους κάτω απο την σκηνή ήταν ένα πανηγύρι. Κανείς δεν μπορούσε να αμφιβάλλει ότι ήταν μια σπάνια χαρά για όλους μας να βλέπουμε ένα γκρουπ που μεγαλώσαμε και εκφραστήκαμε μέσα απο την τέχνη του. To stage diving ήταν πυκνό όπως και ο χόρος!
Μια συναυλία όμως, απο τα Μώρα Στην Φωτιά δεν είναι μόνο pogo & stage diving. Είναι μια γιορτή που μπαίνεις, για να γιορτάσεις τις χαρές σου και να υμνήσεις τις πληγές σου. Και όταν βλέπω τον αγαπημένο μου τραγουδιστή να μην έχει τις εκφραστικές δυνατότητες που ήξερα, αλλά να βασίζεται σε μια memorabilia για να στηριχτεί τότε πραγματικά στεναχωριέμαι. Σίγουρα ακόμα ψάχνουν τον τρόπο εκφρασής τους (ηχητικά/στιχουργικά), αλλά θα ήθελα να υπήρχε και τώρα μια δημιουργική πρόταση για το κοινό τους και όχι απλά να προσφέρουν μουσικο bagkround για αναμνήσεις...
