Eίναι από τις λίγες φορές που δεν αξίζει να μπει κανείς στα ενδότερα της καλλιτεχνικής ουσίας μιας εμφάνισης. Κι αυτό, όχι γιατί αυτή λείπει από τις εμφανίσεις του καμερουνέζου Manu DiBango και του κογκολέζου Ray Lema -κάθε άλλο, αφού η fusion πρότασή τους αποκτά την πλήρη διάστασή της επί σκηνής- αλλά γιατί πάνω απ'όλα οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές φρόντισαν να δούμε την εμφάνισή τους ως ένα party στο οποίο δεν υπήρχαν εν δυνάμει και μη συμμετέχοντες. Κι εκείνοι που πήγαν για να χορέψουν απλώς, κι εκείνοι που μπροστά μας ακριβώς δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να μεταφέρουν την κρεβατοκάμαρά τους στα "λατινοτζαζ", και οι υποψιασμένοι, και οι λιγότερο ενημερωμένοι, όλοι έπρεπε να γίνουν μέρος της afro-soul-jazz γιορτής. Κι έγιναν, χορεύοντας και συμμετέχοντας φωνητικά σχεδόν σε κάθε κομμάτι, με τις κατάλληλες προτροπές του ακούραστου βετεράνου DiBango που κάθε άλλο παρά έδειξε επί σκηνής ότι τελειώνει την έβδομη δεκαετία της ζωής του.
θα μου πείτε, έχοντας βάλει μαζί κι επιτυχημένα ετερώνυμα φορτία διαφορετικών παραδόσεων κι ανοίγοντας το δρόμο για ένα ολόκληρο world music κίνημα, που να μασήσεις σε ένα απλώς ετερόκλητο κοινό -είναι απλώς παιχνιδάκι. Κι ακόμα πιο όμορφο είναι να τον βλέπεις να παίρνει όλα εκείνα τα κλισέ και να μεταμορφώνει κάθε τι ασήμαντο σε σημαντικό, με χαρακτηριστική ευκολία.
Όταν λοιπόν η μουσική του έμπαινε πολύ πιο μπροστά από το interactive αυτό παιχνίδι και οι αυτοσχεδιασμοί της μπάντας σκορπούσαν ντελίριο ενθουσιασμού, τότε καταλάβαινε κανείς και το νόημα αυτού του καλέσματος. Μια συναυλία είναι γι'αυτόν και την μπάντα του κάτι απόλυτα διαδραστικό και η επικοινωνία σε ένα πάρτυ χτίζεται πρώτα μ'εκείνους που χρειάζονται περισσότερο το τσίγκλισμα. Κι έπειτα όλοι μαζί, όρθιοι, απολαμβάνουν την πραγματική εμπειρία αλχημείας ήχων, που επηρέασε πολλούς μουσικούς και παραγωγούς από την δεκαετία του 70.
Jazz, αφρικανικοί ρυθμοί, γεύση από την λατινική παράδοση και πιο συγκεκριμένα την κουβανέζικη, αλλά και γερή δόση από πρώιμη disco. Από άτυπα afro-beat tributes στον Fela Kuti ως σαξοφωνικές εκρήξεις. Κι από εκεί στη hip-hop των ημερών μας με τον DJ στα δεξιά της σκηνής να σκρατσάρει πάσης ευκαιρίας δοθείσης, ενισχύοντας το ρυθμολογικό παιχνίδι percussion/drums. Αν έλειπε το "Soul Makossa", ένα κομμάτι που στιγμάτισε με τον τρόπο του (αν και όχι αμέσως) την dance/disco μουσική; Όχι φυσικά -μάλιστα ήταν η στιγμή που ένα ολόκληρο club χόρευε. Αυτή είναι όμως μία εκ των πολλών εικόνων...
Η εμφάνιση του με τον πολύ αξιόλογο και συμπαθέστατο σαν φυσιογνωμία Ray Lema στο πιάνο, αλλά και την υπόλοιπη μπάντα, ήταν μια μικρή εστία ζεστασιάς, χαμόγελου και ρυθμού, σε μια νωχελική, παγωμένη κυριακάτικη νύχτα στην Αθήνα. Η άγαρμπη έξοδός μας στην πραγματικότητα το μόνο που μπορούσε να μας προσφέρει είναι ένα καλό σετ ωρών ύπνου!
