Βράδυ Τετάρτης, με ψιλή βροχή να πέφτει και τον κόσμο να περιμένει υπομoνετικά να μπεί μέσα στο Half Note για να συναντήσει την μαγεία της τσιγγάνικης μουσικής. Κόσμος διαφορετικής κουλτούρας και ηλικιών. Κόσμος που ήρθε για να ακούσει άλλο ένα "ethnic" σχήμα για να πλουτίσει την συλλογή των ακουσμάτων του μιας και το επιβάλλει το lifestyle, κόσμος που ήρθε απλά για να παραδοθεί στα συναισθήματα μιας μουσικής που αγαπούν και που πηγάζει μέσα απο την ψυχή. Και -πιστέψτε με- ήταν πολύ φανερό ποιός είχε έρθει και γιατί!
Κατά τις 11 παρά στη σκηνή εμφανίστηκαν ο Atanasov Simeon στο ακορντεόν και ο Huna Elvis στα πλήκτρα. Οι πρώτες νότες παίχθηκαν και άρχισαν να πλουτίζουν καθώς η μπάντα πλαισιώθηκε απο τον Ramadanov Zahir στην τρομπέτα, τον Zekiroski Sami στο κλαρίνο και τον Rasidov Elam στα κρουστά. Με παιδικό χαμόγελο, το οποίο παρέμεινε στα πρόσωπά τους καθ'όλη τη διάρκεια της "συναυλίας" (αν αυτό που είδαμε μπορεί να χαρακτηρισθεί με αυτόν τον όρο), άρχισαν να ξετυλίγουν τους ήχους της τσιγγάνικης κουλτούρας που σε όλα τα μέρη του κόσμου που υπάρχει αυτή η φυλή έχει την ίδια πηγή δύναμης, την ψυχή και οτι κουβαλάει η ψυχή ενος λαού δίχως πατρίδα που παραμένει πιστός στα ήθη τα έθιμα και τις πρώτες ρίζες του. Ρυθμοί που σε καθήλωναν και ύστερα σε παρέλυαν με ένα τρόπο μαγικό που σε ελευθέρωνε ωστε να αφεθείς στα συναισθήματα, τα δικά τους και τα δικά σου.
Ύστερα απο τους πρώτους αυτοσχεδιασμούς αυτών των εκπληκτικών μουσικών κατέβηκε η Esma στη σκηνή. Πληθωρική παρουσία, με απεριόριστη λαχτάρα και χαρά να μας παρασύρει με πίστη και ψυχή στις τραγουδισμένες ιστορίες των τσιγγάνων απο όλα τα μέρη του κόσμου. Φωνή μοναδική με αγνή καθαρότητα και βάθος! Με αστείρευτο κέφι καλούσε τον κόσμο να παίξει μαζί τους, ενώ η ίδια μαζί με τους μουσικούς της δίναν πραγματική παράσταση. Οι εκφράσεις, το νάζι, το σκέρτσο και τα παιχνιδίσματα έδιναν και έπαιρναν σε κάθε κομμάτι. Είχαν μια απερίγραπτη χαρά και συγκίνηση που κατάφερναν ιδανικά να στο περάσουν σε κάθε κύτταρό σου. Κατά τη διάρκεια του πρώτου μέρους η Esma έφυγε απο τη σκηνή για να γυρίσει μετά απο λίγο με άλλη φορεσιά. Και οι ρυθμοί συνεχίστηκαν. Παρόλο που δε μπορούσα να καταλάβω καμία λέξη, ήταν τόσο έντονο το συναίσθημα που περιέγραφε κάθε κομμάτι αλλά η ίδια η έκφραση της Esma, που σε συνέπαιρνε και σου φανέρωνε τη μορφή, τη δύναμη και την ιδιαιτερότητά του.
Ένα μικρό διάλλειμα στη μέση του προγράμματος, όπου τότε όλοι αποφάσισαν να πάνε προς το μπαρ (επήλθε ένας μικροπανικός), καθώς κανείς σχεδόν δεν τολμούσε να κουνηθεί απο τη θέση κατα τη διάρκεια του live. Μετά απο 20 λεπτά περίπου η μπάντα ήρθε στη σκηνή ξανά και η Esma μαυροφορεμένη με ένα μαύρο μαντήλι που κάλυπτε το πρόσωπό της να ερμηνεύει ένα μοιρολόϊ με πόνο αληθινό για να πεί αμέσως μετά το Djelem Djelem σε διαφορετική εκτέλεση με ένα πιο μοντέρνο tempo! Και ύστερα να ξεσηκώνει τον κόσμο στο απόλυτο τραγουδώντας το "Σήκω χόρεψε κουκλί μου…" και μάλιστα την πρώτη στροφή στα ελληνικά.
Οι ρυθμοί παρέμειναν το ίδιο ξεσηκωτικοί στο δεύτερο μέρος παρακινώντας μας όλους να λικνιστούμε και να εκφράσουμε κάθε μας συναίσθημα και ενθουσιασμό χωρίς ενδοιασμούς. Εκεί ήταν που εμείς οι όρθιοι αγανακτίσαμε με τα μπροστινά τραπέζια, των οποίων οι "κάτοχοι" παρέμεναν βιδωμένοι στις καρέκλες τους και κάποιους απο αυτούς να μοιάζουν άσχετοι με όλο το σκηνικό. (Αγανακτισμένος ένας φίλος και βεβαίως υπέρ του δέοντος εκδηλωτικός, ανάμεσα στα σφυρίγματα και τις φωνές ενθουσιασμού του, φώναξε δυνατά "Όλα τα μπροστινά τραπέζια να φύγουν"). Όλοι πίσω χόρευαν ασταμάτητα, χαμογελούσαν, χτυπούσαν παλαμάκια και σφύριζαν, στήνοντας ένα πραγματικό γλέντι που όπως απέδειξε όλοι θα προτιμούσαμε αυτή τη μοναδική παρουσία να την απολαμβάναμε σε χώρο διαφορετικό, ίσως λίγο πιο μεγάλο χωρίς "εμπόδια"! Ίσως ένα πανηγύρι, κατά την ταπεινή άποψη -τη δική μου και των φίλων που συνάντησα τυχαία εκεί- θα ήταν ιδανικότερο, με την καλή έννοια!
Οι μουσικοί απίστευτοι, έπαιζαν με τόση μαεστρία και λαχτάρα τα όργανά τους που δε μπορούσαν να σε αφήσουν ασυγκίνητο. Χαρακτηριστική ήταν δε η σκηνή που ανάμεσα στους αυτοσχεδιασμούς τους η τρομπέτα, το κλαρίνο και το τουμπερλέκι άλλαζαν χέρια. Δεξιοτέχνες πραγματικοί και στον αυτοσχεδιασμό και στο παίξιμό τους, έπαιζαν κάθε όργανο που έπεφτε στα χέρια τους το ίδιο καλά με αποκορύφωμα τον Zekiroski Sami που λύνοντας το κλαρίνο του έπαιζε με κάθε ένα κομμάτι του.
Κι η Esma -βασίλισσα πραγματική- να ερμηνεύει με με απόλυτο συναίσθημα κάθε νότα, κάθε λέξη, κάθε κομμάτι με την χαρακτηριστική της φωνή, την πληθωρική της παρουσία και την εκφραστικότητα μιας ερμηνεύτριας που σε συνεπαίρνει με τους μορφασμούς, το νάζι, τον πόνο και την αρχοντιά της. Μουσική εμπειρία μοναδική θα έλεγα για μένα και σίγουρα και για πολύ άλλο κόσμο που ήταν εκεί μιας και οι περισσότεροι έφυγαν απο το χώρο πιο ανέμελοι, πιο χαρούμενοι και πιο χαμογελαστοί, με λίγη δόση τσιγγάνικης ψυχής. Δύσκολα όμως τα λόγια μπορούν να σχολιάσουν αυτήν την μουσική και αυτές τις παρουσίες που κατέθεσαν τους εαυτούς τους, μιας και η τσιγγάνικη μουσική δεν είναι τίποτα άλλο απο την κατάθεση μίας ελεύθερης ψυχής και οι λέξεις αδυνατούν να χαρακτηρίσουν μια ψυχή.
