Morrissey

avopolis.team

Share this

ΔΙΕΘΝΗ ΝΕΑ

To Spotify χρησιμοποιεί «καλλιτέχνες-φαντάσματα» για να μειώσει τα κόστη από τα πνευματικά δικαιώματα των πραγματικών καλλιτεχνών

"Why do you come here? And why do you hang around? I'm so sorry... Why do you telephone? And why send me silly notes? I'm so sorry... Why do you come here When you know it makes things hard for me? When you know, oh... Why do you come?

Γιατί άραγε; Γιατί προσπαθείς να μου σπάσεις τα νεύρα, χωρίς λόγο; Ποιο είναι το κρυμμένο νόημα των όσων κάνεις, που εγώ δεν μπορώ να καταλάβω; Τέτοιες σκέψεις υπήρχαν πολλές στο μυαλό μου χθες και ήταν σαν ένα ξόρκισμα του παρελθόντος, μία ευκαιρία για ρίξημο της ρημάδας της "μαύρης πέτρας" που ξέρω ότι πρέπει να ρίξω σε κάποιες καταστάσεις, αλλά δεν συνέχεια προσπαθώ να το αποφύγω.

Η συναυλία του Moz μου θύμισε ότι δεν είμαι ο μόνος στον κόσμο που δεν καταλαβαίνει κάποια πράγματα πάνω στους υπόλοιπους ανθρώπους. Πάντα και παντού θα υπάρχει υστεροβουλία, εγωισμός και ανασφάλεια που μας κάνει -όλους μας φυσικά- να φερόμαστε πολλές φορές με ηλίθιο και άχρηστο τρόπο, που καταντάει σαν ένα κακόγουστο αστείο για την "απέναντι πλευρά".

Stephen ήσουν ό,τι πραγματικά περιμέναμε, αν και σε λίγο συντομότερη εκδοχή (1 ώρα και κάτι, δεν αρκούν σίγουρα να σβήσουν την κάψα τόσων χρόνων). Ευδιάθετος, λέγοντας αστεία όλη την ώρα και δείχνοντας να θέλεις να κερδίσεις την συμμετοχή του κοινού στο show σου, μας αποζημίωσες για τον ψυχρό επαγγελματισμό της προηγούμενης φοράς, στο Ρόδον πριν 3 χρόνια.

Ναι, ήταν πραγματικά υπέροχη βραδιά. Έδωσε κυρίως βάρος στον πρώτο και στον επικείμενο δίσκο του, παίζοντας 4 κομμάτια από το καθένα, ενώ μας έδωσε και μία ελαφρώς μεγαλύτερη δόση από Smiths -4 αντί για 3- από την προηγούμενη επίσκεψή του.

Αρκετά από τα κομμάτια του τα ακούσαμε παραλλαγμένα, με αρκετά ενδιαφέρον τρόπο. Π.χ μπάντζο (!) στο Everyday Is Like Sunday, ή -αν και το περιμέναμε αυτό- το Meat Is Murder χωρίς τα κιθαριστικά εφέ του Marr. Άλλωστε, έτσι όπως έχει φτιάξει την καριέρα του ο Morrissey, είναι σαν να παίζει σε κανονικό γκρουπ. Με αυτά τα άτομα παίζει πολλά χρόνια. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα έναν δεμένο ήχο και την ευχέρεια για πειραματισμό, πάνω σε χιλιοπαιγμένες συνθέσεις.

Κορυφαίες στιγμές της συναυλίας δεν μπορώ να ξεχωρίσω είναι αλήθεια. Ίσως, το συγκινητικό και ξεσηκωτικό ξεκίνημα με το I Want The One I Can't Have και το τελείωμα με το There Is A Light That Never Goes Out, στο οποίο αρμόζουν ακριβώς τα ίδια επίθετα με το προαναφερόμενο κομμάτι. Μας άφησε μετά από αυτό το εντυπωσιακό κλείσιμο με την ιαχή "There Is A Light That Never Goes Out, There Is A Light That Never Goes Out!" στα χείλη μας και την αμυδρή ελπίδα ενός ακόμα comeback για encore. Φευ!

Όμως, ξεχωρίζοντας αυτές τις στιγμές είναι σαν να παραβλέπω την έκπληξη και τα ρίγη συγκίνησης ακούγοντας τον ύμνο Hand In Glove ή το πολυαγαπημένο μου b-side του, Hairdresser On Fire. Γενικά, υπήρχε διάχυτο στο νεόκτιστο Gagarin ένα κλίμα συγκίνησης και συναισθηματικής φόρτισης που σε έφερνε αμέσως πιο κοντά με τον διπλανό σου και σε έκανε να αισθάνεσαι σαν να βρίσκεσαι σε ένα πάρτυ με οικεία πρόσωπα, με παρόμοιες εμπειρίες και βιώματα. Ίσως όλο αυτό το κλίμα να ήταν και το σημαντικότερο αποτέλεσμα της όλης βραδιάς.

Η αλήθεια είναι ότι σε τέτοιες συναυλίες, αγαπημένων ποιητών της εφηβείας σου, τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Από τη μία εύχεσαι να τον είχες παρακολουθήσει στα χρόνια που έγραφε τα αριστουργήματα που σε έκαναν να τον αγαπήσεις και που σημάδεψαν την εφηβεία σου. Από την άλλη, η χαρά σου είναι τέτοια που είσαι έτοιμος να του συγχωρήσεις ακόμα και το ότι κάνει τον κόπο να έρθει Ελλάδα και σε αφήνει με το παράπονο δεκάδων παραλείψεων από το πολυαγαπημένο σου ρεπερτόριό του.

Για την προηγούμενη φορά, στο Ρόδον, έγραφα στο fanzine που βγάζαμε με κάτι φίλους: "Τι να προλάβεις να ακούσεις σε μια ώρα και σε ένα τέταρτο! Εκτός από αυτό, παράπονα θα μπορούσα να πω και για το playlist, αλλά όταν βλέπεις τον διπλανό σου να χτυπιέται σε κομμάτια που εσύ δεν έχεις πολυακούσει, γιατί άλλα ήταν αυτά που σου τράβηξαν το ενδιαφέρον, τότε τι μπορείς να πεις;". Αυτή τη φορά, ό,τι και να έπαιζε δεν θα υπήρχε τέτοιο πρόβλημα, αφού τα χρόνια πέρασαν και κάποιες αγάπες έμειναν σταθερές και ενισχύθηκαν.

Τι άλλο να πω; Τα κομμάτια του παραμένουν συναιθηματικές κενώσεις που σου κυριεύουν την ψυχή, με άμεσους και ταυτόχρονα ιδιαίτερους στίχους. Παραμένει ο ποιητής εκείνων που η ευαισθησία τους τους κάνει να διαφέρουν από τους υπολοίπους. Θα συνέχιζα με παραπάνω "εκείνων που...", αλλά ο καθένας ας βάλει αυτά που ταιριάζουν στην περίπτωσή του. Κάποιες πράγματα άλλωστε από ένα σημείο και μετά είναι προσωπικά και ο καθένας τα μετουσιώνει όπως του αρμόζει.

Όπως και μετά το Ρόδον, έτσι και έπειτα από τη χθεσινή παράσταση, περιμένω -για πόσο άραγε;- τα καινούρια του τραγούδια. Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον περιμένω να ξανακούσω το Irish Blood, English Heart που συζητήθηκε και θα συζητηθεί.

Θα κλείσω με τον τίτλο του κομματιού που είχε γράψει ο αείμνηστος Billy McKenzie για τον Moz, επειδή... "Stephen, You Are Still Really Something", πραγματικά!

Set List:

I Want The One I Can't Have
Suedehead
Little Man, What Now?
Hairdresser On Fire
Speedway
The World Is Full Of Crashing Bores
The First Of The Gang To Die
Jack The Ripper
Everyday Is Like Sunday
I Like You
Alsatian Cousin
Sister I'm A Poet
Meat Is Murder
November Spawned A Monster
Hand In Glove
Irish Blood, English Heart
There Is A Light That Never Goes Out