Αντί για οποιοδήποτε κείμενο-review θα μπορούσα απλά να έβαζα μία φωτογραφία με το εκπληκτικό χαμόγελο, και τα μάτια που έλαμπαν από χαρά του Jonathan Donahue και να τελείωνα. Ένα χαμόγελο που είχε διαγραφεί αντίστοιχα στην μεγαλύτερη πλειοψηφία των φίλων των Mercury Rev που βρέθηκαν στο Ρόδον το βράδυ της Παρασκευής.
Η αποθέωση που γνώρισαν οι αγαπημένοι μας Mercury Rev ήταν ακριβώς ότι άξιζε για ένα group που πάνω στη σκηνή παρουσιάζει όσες αρετές και ακόμα περισσότερες, όσες εμφάνισε κυρίως στις δύο τελευταίες δισκογραφικές του δουλειές. Ίσως εδώ βέβαια βρίσκεται και ένα από τα μεγαλύτερα συστατικά της επιτυχίας της συναυλίας των Αμερικανών, στα δύο αυτά albums. To περσινό “All Is Dream” το παρουσίασαν εξ’ολοκλήρου, ενώ το “Deserter’s Songs” σχεδόν όλο, και όταν ανάμεσα σε αυτά τα δύο albums δεν υπάρχει έστω και ένα, όχι εξαιρετικό, τραγούδι, τότε το συναυλιακό στοίχημα φαίνεται ήδη σχεδόν κερδισμένο.
Από την άλλη όμως, όσο βρισκόμουν πολύ κοντά στον Jonathan Donahue προσπαθούσα να φέρω στο μυαλό μου όσα περισσότερα επίθετα και χαρακτηρισμούς θαυμασμού μπορούσα. Ακόμα και αν ανοίξω το λεξικό, αμφιβάλλω αν θα βρώ όσα χρειάζονται για να μεταδώσω απόλυτα την σκηνική παρουσία του frontman του group. Εάν κάποιος πραγματικά έχει αυτό το χάρισμα της τέλειας σκηνικής παρουσίας, για μένα αυτός είναι ο Donahue. Ξέρει να χειρίζεται και να παίζει με το κοινό όσο ελάχιστοι, επιβλητικός αλλά και άμεσος, μία στυλάτη οπτική εμπειρία από μόνος του.
Σχεδόν δύο ώρες λυρισμού και ψυχεδέλειας, εκφραστικότητας και σωστού και άψογα μελετημένου, καλώς εννοούμενου, επαγγελματισμού, με κανένα μειονέκτημα, αν και ορισμένοι βρήκαν την συναυλία λίγο υποτονική, κάτι στο οποίο προσωπικά δεν συμφωνώ.
Τι μας μένει λοιπόν ως ανάμνηση; Τα πάντα! Και μέσα στα «πάντα», εννοούνται βέβαια, και το μουσικό πριόνι του Donahue, αν και οι κακόπιστοι επιμένουν ότι ήταν μόνο για το οπτικό της υπόθεσης, χωρίς να προσθέτει τίποτα ακουστικά, και το ιδιοφυές πέρασμα από το “Opus 40” στο “Once In A Lifetime” των Talking Heads.
Until the next time… the dark is rising….
Σημείωση: Πραγματικά κρίμα που δεν κατάφερε να εμφανιστεί το support group, οι πάρα πολύ καλοί Postblue. Ας όψεται η αργοπορεία των Mercury Rev να φθάσουν στο Ρόδον για soundcheck…
